جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در حالی که تعدادی کتاب تخصصی در زمینه فلسفه تطبیقی ​​و بسیاری در زمینه دین تطبیقی ​​وجود داشته است، محققان کمی هستند که بتوانند به هر دو رشته بپردازند. علاوه بر این، زمانی که این رشته‌ها عملاً متقابلاً انحصاری هستند، مانند دانشگاه‌های غربی، درک کامل رویکردهای غیرغربی چه به دین و چه در فلسفه به راحتی امکان‌پذیر نیست و تحریف‌هایی مانند تخصیص اغلب رخ می‌دهد. در ده سال گذشته، تلاش‌های هماهنگی از سوی تعدادی از محققان غربی برای رفع این کمبودها صورت گرفته است. کارگاه آموزشی منحصربه‌فردی که در دانشگاه کلگری در سال 2007 برگزار شد، آغاز یک پروژه بین‌رشته‌ای برای گرد هم آوردن دانشمندان بود. از هر دو زمینه برای بحث به طور منظم. پس از تخصیص مشتمل بر سیزده مقاله منتج از کارگاه است که هر کدام به موضوعی می پردازد یا مشکلی را در حوزه بین رشته ای دین و فلسفه تطبیقی ​​آنگونه که در حال حاضر تصور می شود، نشان می دهد. بسیاری از سوء استفاده ها و محرومیت ها از تمایل غربی ها به کاهش و دستکاری اندیشه ها و ارزش های ادیان و فلسفه های غیرغربی برای جا افتادن در مفاهیم و مقولات غربی ناشی شده است. اگر مفاهیم و مقولات فلسفه ها و مذاهب غیرغربی در درجه اول قرار گیرند، چگونه ممکن است فلسفه تطبیقی ​​و دین تغییر کند؟ این کتاب این پرسش را از طریق رویکردهای تحلیلی و پدیدارشناختی غربی، آمیخته با راهبردها و روش‌های تازه برگرفته از سنت‌های غیرغربی یا الهام گرفته از آن، بررسی می‌کند. در دنیای کثرت گرایی فزاینده و جهانی شدن مداوم، نیاز فزاینده ای برای ارتقاء بحث درباره این موضوعات به سطح پیچیده تر وجود دارد. مجموعه ای واقعاً پیشگامانه، After Appropriation یک رشته کاملاً یکپارچه جدید از دین و فلسفه تطبیقی ​​را افتتاح می کند، و کالیبر استثنایی و طیف گسترده ای از بورس تحصیلی کتاب باعث برانگیختن و ترغیب بیشتر علاقه به این جهت محوری و پربار خواهد شد. مشارکت کنندگان: تامارا آلبرتینی، آریندام چاکرابارتی، فرانسیس ایکس. کلونی، کریستوفر جی فرامارین، کاترین فروز، مورنی جوی، چن کو لین، دن لوستاس، مایکل مک گی، مایکل اوپنهایم، تینو روپارل، وینسنت شن و احمد اف. یوسف.

ترجمه ماشینی مقدمه مقاله: مقدمه: هنگام تدریس کلاس هایی مانند ادیان جهانی یا ادیان تطبیقی، بسیاری از ما از روش شناسی مقایسه ای استفاده می کنیم. این روش شناسی توسط جی.اولاً، به ما کمک کرد تا از ارتباط آکادمیک (و ایدئولوژیک) با الهیات جدا شویم، و ثانیاً، او اصرار داشت که «مسئولیت‌هایی را بر عهده بگیریم که عضوی از آکادمی باشیم». خود فضای قوم‌نگاری تفاوت‌ها را برجسته می‌کند و با این حال ما تلاش می‌کنیم تا در آن قابل درک باشیم. امروزه، بیش از هر زمان دیگری، این امر ضروری است. علیرغم محدودیت‌هایی که در استفاده از اصطلاح «دین» وجود دارد، توضیح خواهم داد که چرا فکر می‌کنم حفظ آن مهم است.تلاش برای توافق بر سر تعریفی از آن آزاردهنده است، نه غیرممکن.بسیاری از ما پیشنهاد کرده‌ایم که آن را برای همیشه کنار بگذاریم.ردیابی ریشه شناسی آن به همان اندازه تلاش مبهم است که توافق بر سر تعریف آن چیست.یا انجام می دهد.یا یعنی.آیا این مشتق از ریشه لاتین - religio به معنای پیوند دادن یا یوغ است؟ اگر چنین است، کریستو-مرکزیت، یا آنچه ژاک دریدا «پدیده عجیب لاتینیت و جهانی شدن آن» نامیده است، واضح است. «مسئله - خود امر - دین چیست؟» تلاش برای توصیف چگونگی عملکرد دین به همان اندازه دشوار است.اگر بنا به نظر Ēmile Durkheim، «بسیار اجتماعی»7 است، چگونه می‌توانیم به بازنمایی‌های مجزا و جمعی و واقعیت‌های آن پی ببریم؟ یواخیم واخ دین را «هنجارهای عمل» می نامد که بدون آنها «به نظر می رسد زندگی ارزش زیستن ندارد.» با این حال توموکو ماسوزاوا آن را «گفتمان دیگری» می نامد؛ او به سودمندی آن برای «به هم ریختن چیزهای اروپای همیشه» اشاره می کند. گسترش قلمرو معرفتی، و جعل هویت اساسی غرب.» راسل تی. مک کا چون «مکانیسمی را نقد می کند که به موجب آن اظهارات درباره اهمیت «انسان باستانی» به قضاوت های معتبر و هنجاری تبدیل می شوند. برخی دیگر آن را به عنوان «صفتی توصیف می‌کنند که وضعیت انسان را توصیف می‌کند، و شیوه‌ای برای دیدن، عمل کردن، و تجربه کردن همه چیز. از شرایط خاص تاریخی یا قدرت دولت جدا باشد. من روی شانه‌های این غول‌ها ایستاده‌ام تا دورتر را ببینم، اما بحث‌ها را پشت سر گذاشته‌ام، حتی با اذعان به «فوریت‌های اخلاقی و سیاسی» در بحث برای نوع جدیدی از مطالعه دین. این یک حرکت استراتژیک است.

ترجمه ماشینی: با درک اهمیت مکتب کیوتو و تأثیر آن بر فلسفه، سیاست، مذهب و مطالعات آسیایی، فلسفه ژاپنی و قاره‌ای آغازگر گفت‌وگویی بین فیلسوفان ژاپنی و غربی است. مقالات این مجلد میان فرهنگی، متفکران مکتب کیوتو را با ایده آلیسم آلمانی، نیچه، پدیدارشناسی و دیگر چهره ها و مکاتب سنت قاره ای مانند لویناس و ایریگاری در گفتگو قرار می دهد. این جلد که در زمینه فلسفه جهانی تنظیم شده است، گفتگوهای انتقادی، بدیع و سازنده را بین برخی از تأثیرگذارترین چهره های فلسفی شرق و غرب ارائه می دهد.

این مقاله ضمن تبیین سیر تحول از رویکرد چند رشته­ای در مطالعات شرق شناسی قرن نوزده و نیمه نخست قرن بیستم به رویکرد میان رشته­ای در مطالعات پسااستعماری در نیمه دوم قرن بیستم، با نگاهی تاریخی و تحلیلی، به تشریح مراحل گذار از مطالعات چند فرهنگی به مطالعات میان فرهنگی می­پردازد و تحولات روش شناختی از چند رشتگی به سوی میان رشتگی و پیامدهای این تحول در تحلیل­های شرق شناسانة محققان و متخصصان دانشگاهی غربی و تعامل رشته­های مختلف علمی در دوران مطالعات پسا استعماری را مورد تجزیه و تحلیل قرار می­دهد. در پاسخ به این پرسش که چرا شرق شناسی اساساً بر رویکرد چند رشته­ای و مطالعات پسا استعماری بر رهیافت میان رشته­ای استوار بوده است، این مقاله به بررسی عوامل درونزا ناشی از ماهیت تلفیقی و چند گونة شرق شناسی علمی و عوامل برونزا ناشی از تأثیرگذاری قدرت­های استعماری بر مستشرقین غربی برای پژوهش دربارة کلیه جنبه­های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، تاریخی و ادبی جوامع مشرق زمین می­پردازد و با رویکردی تبیینی، دلایل اهتمام به رویکرد بینا فرهنگی در مطالعات پسا استعماری را با توجه به تأکید بر انجام تحقیقات میدانی و پیمایشی از رهگذر پیوند معرفتی و روشی بین علوم زیباشناختی و واژه شناختی، مردم شناسی و جامعه شناسی، جغرافیا و علوم سیاسی و همکاری میان رشته­ای بین شرق شناسان بومی مورد بررسی قرار می­دهد.