جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: معبد و تفکر برای اولین بار به زبان انگلیسی پنج سخنرانی پروفسور کوربین را که در ابتدا در جلسات کنفرانس ارانوس در آسکونا، سوئیس ارائه شده بود، گرد هم می آورد. خود هنری کوربین طرح این کتاب را ترسیم کرد که عنوان آن حاکی از مرکز مشترکی برای این مطالعات متنوع است. دو مقاله ای که این مجموعه را باز می کنند ممکن است در چشم انداز معبد نامناسب به نظر برسند. با این حال، کوربن دقیقاً آنها را برای اشاره به این نکته گنجانده است که هرمنوتیک شیعی لزوماً به تئوسوفی معبد منتهی می شود - همانطور که خود معبد معنایی ندارد، اگر روش و هستی شناسی نداشته باشیم که ما را به آنجا برساند. نویسنده با توجه به فلسفه رنگ ها در اسلام و به دنبال آن بررسی بنیان متافیزیکی و عرفانی علم تناظر، «علم ترازو»، به تأمل در نقش معبد بهشتی یا همان معبد آسمانی پرداخته است. کهن الگوی معبد، در سنت های معنوی ادیان کتاب. هیچ اثر دیگری از کوربین به وضوح تطابق هرمنوتیکی بین بینش های معنوی متعلق به این ادیان را نشان نمی دهد. بنابراین می‌فهمیم که چرا کوربین می‌خواست مضامین «معبد» و «تفکر» را به هم پیوند دهد: نظریه ادراک رویایی امکان ظهور معبد را می‌دهد، اما فرآیندهای شناخت رویایی خود بر اساس حضور ابدی معبد Imago است.

ترجمه ماشینی: تحلیلی نافذ از نوشته‌های عارفان بزرگ ایرانی در جست‌وجوی سپیده‌دم در سیر معنوی. سهروردی، سمنانی، نجم الدین کبری و صوفیان دیگر.

«تنهایی» از مسایلی است که آدمی همیشه با آن مواجه بوده و در حوزه های مختلفی چون عشق، عرفان و تصوف، روانشناسی، فلسفه و... معنی و مفهومی خاص داشته است. ادبیات به عنوان تجلی گاه اندیشه و عواطف انسانی به طرق مختلف به انعکاس این معانی و مفهوم ها پرداخته است. در شعر صوفیانه فارسی که یکی از پربارترین شاخه های ادبیات فارسی است، در دو دوره کلاسیک و معاصر، توجه ویژه ای به این مساله شده و «تنهایی» در آن به عنوان یکی از درونمایه های اصلی شعر مطرح شده است.نگارندگان در این گفتار به بررسی تنهایی در شعر صوفیانه فارسی می پردازند و در پایان نتیجه می گیرند که مفهوم «تنهایی» در شعر شاعران صوفیانه سرای کلاسیک، مفهومی برگرفته از عرفان و تصوف ایرانی، اسلامی رایج در آن روزگار و به معنی عام خلوت و عزلت است، اما تفاوت هایی نیز بین برداشت های شاعران از تنهایی وجود دارد. برخی چون سنایی بیشتر بر جنبه ظاهری خلوت و عزلت تأکید دارند و بعضی چون مولوی بر جنبه ظاهری و باطنی آن، و عده ای چون حافظ بیشتر بر جنبه باطنی آن. کسانی چون سعدی نیز بیشتر به علت رواج این مضمون در آن دوره بدان پرداخته اند و حتی گاهی نیز با نیش و کنایه از آن سخن گفته اند. تنهایی در شاخه سنتی شعر صوفیانه معاصر نیز که نماینده بارز آن شهریار است، ادامه همان تنهایی موجود در شعر صوفیانه کلاسیک، به ویژه تنهایی مطرح در شعر حافظ است، اما این مضمون در شاخه نوگرا و نیمایی یعنی در شعر سهراب سپهری بیشتر تحت تاثیر زندگی و آموزه های بودا و به معنی سکوت و خلوتی پاک و معنوی برای فکر و اشراق است. موضوع اخیر، یعنی تنهایی در شعر سهراب با توجه به این دیدگاه، در مقاله حاضر نقد و شرح و تحلیل شده است.