جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسئله لعن و تبری یکی از ضروریات اجتماعی و از راههای سوق دادن مردم به حق و حقیقت و دوری از فساد و تباهی است. عنوان رساله حاضر«لعن در قرآن» می باشد و هدف از این رساله این است که با مفهوم لغت در قرآن آشنا شویم و آنرا از مفاهیم دیگری مثل سبّ جدا کنیم. برای روشن شدن این مسئله آیاتی که پیرامون لعنت در قرآن کریم آمده، مورد بررسی قرار گرفته است. این رساله در یک مقدمه و شش فصل تنظیم گردیده. در مقدمه به هشت مسئله از کلیات تحقیق پرداخته شده است. فصل اول به عنوان معنا شناسی واژه لعن و مترادفات آن می باشد. در این فصل واژه لعن و سبّ از نظر لغت مورد بررسی قرار گرفته و به ارتباط بین این دو واژه اشاره شده و سایر واژه های مترادف با لعن مانند: تبرّی، بعد، تباب و ... معرفی و به پیشینه لعن نیز اشاره شده است. فصل بعدی این رساله به عواملی که باعث ملعون شدن می گردد اختصاص یافته و علل ملعون شدن گروههای مختلفی که در قرآن مورد لعن قرار گرفته اند، اعم از پیشینیان و معاصران پیامبر(ص) بررسی شده است. اقسام لعن و احکام مربوط به لعن و سبّ در فصل سوم مورد بررسی قرار گرفته است و از جمله پیرامون حکم لعنت مسلمان و مؤمن، گنهکاران، مخالفین، افراد معینّ و مستحقین لعن و ... و همچنین حکم سبّ بر انسان ها بحث شده و در آخر سخن غزالی درباره لعنت مورد نقد قرار گرفته است. در فصل چهارم به آثار و عواقب لعن و سبّ اشاره شده است. آثار لعن مانند: کم شدن مال و اهل، عدم توفیق بر ایمان و هدایت، شکست اهل باطل و ... و آثار سبّ همچون: ایجاد عداوت و دشمنی، تحریک انسان(جاهل) بر مقابله به مثل، به شمار آوردن انسان در زمره فاسقین و... در فصل پنجم به معرفی هیجده گروه از ملعونین در قرآن پردامهریزییییزرزطزرطرظطیببییبیبیبخته شده است همچون: شیطان، کافران، اهل کتاب، اقوام گذشته همچون قوم عاد و فرعون، ظالمان، منافقان، دروغگویان و ... و در فصل آخر نیز خلاصه و نتیجه گیری تحقیق ذکر شده و در مجموع می توان گفت که در آیات و روایات خداوند و معصومین(ع) اوصاف و افراد و گروههای مختلفی را مورد لعنت قرار داده اند و از آنجا که قرآن و معصومین(ع) به عنوان راهنما و هدایتگر انسان در مسائل مختلف می باشند می توان نتیجه گرفت که لعن کردن بر این اوصاف و افراد و گروه هایی که مستحق لعنت بوده اند جایز می باشد.

چکیده : حدیث «لا تسبّوا الدهر فإن الله هو الدهر» یکى از احادیث متشابه است که در منابع معتبر اهل سنّت، مانند صحیحین، روایت شده؛ امّا در منابع شیعه، صرفاً جهت تبیین و تحلیل آمده و سندى براى آن از سوى محدّثان شیعه نقل نشده است. البته روایاتى شبیه به آن در منابع شیعى قابل ملاحظه است. همین روایات، کمک شایانى در فهم معناى حدیث مورد نظر مى کند. با توجّه به آیات قرآن و آموزه هاى معصومان :، مقصود از این حدیث، آن است که امور عالم تکوین را که همگى تحت قدرت خدا قرار دارد، نباید به غیر او نسبت داد.

سب نبی (ص) یا ائمه (ع) نزد مسلمانان آنقدر قبیح و غیر قابل تحمل است که به صراحت قانون مجازات اسلامی‏ خون سب کننده را هدر تلقی می کند. جائی که دولت اسلامی استقرار ندارد یا در قلمرو حکومت اسلامی قانونی راجع به مجازات سب کننده وضع نشده است،‏ قتل سب کننده موجب قصاص نیست؛ ولی وقتی قانونگذار بطور خاص در ماده 513 ق.م.ا،‏ برای جرم سب کننده نبی (ص) یا ائمه (ع) مجازات اعدام را وضع کرده،‏ در مقام جلوگیری از اجرای عدالت خصوصی است و دولت،‏ مسوولیت اعدام سب کننده را به عهده می گیرد که لازمه اش دادرسی عمومی و تشریفات قانونی است، با این حال اگر کسی در اجرای تکلیف شرعی سب کننده را بکشد،‏ قاتل باید این جرم را در دادگاه ثابت کند و در هر حال مستند به ماده 612 قانون مجازات اسلامی در صورت اخلال در نظم و امنیت جامعه،‏ مستحق مجازات حکومتی است؛ مگر اینکه رهبر با لحاظ شرع و قانون اساسی،‏ با توجه به این که قوه قضائیه،‏ از شئونات وی است قاتل را از مجازات حکومتی معاف کند،‏ اما اگر قاتل،‏ سب کننده را در خارج از ایران به قتل برساند،‏ مرتکب از تعقیب کیفری و استرداد مصون است؛ اما چنانچه سب کننده با انگیزه غیر الهی به قتل برسد،‏ قاتل به مجازات ارتکاب قتل عمدی محکوم می گردد.