جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده:در میراث تفسیریِ اهل‌بیت: روایاتی وجود دارد که به نظر می‌رسد ظاهر آیه آن را برنمی‌تابد. این روایات محور برخی بحث‌ و نقدها و محل طرح برخی شبهه‌ها بوده است. «نبودِ ارتباط میان ظاهر آیه و محتوای روایت» و «فقدان هرگونه ضابطه در روایت» مهمترین نقدی است که درباره روایات تأویلی اهل‌بیت: طرح شده است. بررسی و تحلیل روایات تأویلی اهل‌بیت: به منظور نشان دادن ارتباط میان ظاهر آیه و محتوای روایت، و نشان دادن ضوابطی که در روایات موجود است، می‌تواند پاسخی به این نقدها باشد. تفسیر نورالثقلین که علامه حویزی (م1112) آن را تدوین نمود، از تفاسیر مهم روایی امامیه است که اهتمام به روایات تأویلی اهل‌بیت: در آن مشهود است. حدود یک‌دهم از روایات نورالثقلین تأویلی محسوب می‌شود. از تصریحات موجود در متن این روایات برمی-آید: تمایز تفسیر و تأویل؛ تمایز ظاهر و باطن در تفسیر؛ تمایز تأویل بر تنزیل و تأویل بر غیر تنزیل. سپس در روایاتی که بر تفسیر باطن یا تأویل بر غیر تنزیل صراحت دارد این فرایندها شناسایی می-شود: بیان مصادیق انحصاری؛ بیان مصادیق غیر انحصاری؛ حمل بر معنای مرجوح؛ نمادانگاری؛ تبیین زمان دقیق تحقق کامل مفاد آیه؛ بیان معانی متفاوت با ظاهر. این فرآیندها بُعد ارتباطی ظاهر آیه و محتوای روایت تأویلی را بیان می‌نماید. از حیث ضابطه‌مندی، در روایات تأویلی اهل‌بیت: در نورالثقلین این ضوابط مشهود است: سازگاری با آموزه‌های قرآن، نه لزوماً تطبیق با ظواهر الفاظ آیات؛ سازگاری با عقل؛ دور کردن عقول از فهم نادرست در امور فراعقلی؛ سازگاری با قول عرب؛ عدم التزام به فهم رایج. این رساله در پی دستیابی به نتایج مورد نظر با بررسی روایات تأویلی اهل‌بیت: و شناسایی و تبیین موارد فوق بخشی از شبهات مرتبط با این موضوع را نقد می‌کند. عمده شبهات طرح شده درباره روایات تأویلی اهل‌بیت: عبارتند از: قول به تعدد بطون؛ قول به اینکه قرآن درباره آنان (امامان؛ شیعیان) و دوستان و دشمنانشان نازل شده است؛ تکفیر صحابه بخاطر انکار وصایت علی7 و غیرمعتبر دانستن اقوال آنها؛ انحصار اخذ اقوال پیامبر6 به طریق علی7 و محدود ماندن روایات نزد شیعه و در نتیجه روی‌آوردن به تأویل برای جبران خلأ ناشی از اعراض از قول صحابی؛ اقدام به جعل؛ تمسک به جری و تطبیق؛ فقدان هرگونه ضابطه؛ مخالفت با شرع؛ مخالفت تمام با ظاهر؛ خروج از مدلولات لفظ؛ مشابهت کامل به باطنیه و اباحی‌گری؛ اجتهادی نبودن، انسداد باب مناقشه و تعدیل و تعطیلی الزامی عقل در قبال روایات تأویلی.

این مقاله به بررسی روایات تفسیری در دو تفسیر «درالمنثورسیوطی» و «نورالثقلین حویزی» با تأکید بر سوره واقعه پرداخته است.این پژوهش به شیوه کتابخانه ای و بررسی درون متنی و تطبیق و مقایسه انجام شده است. نگارنده پس از معرفی اجمالی دو تفسیر، به بررسی اموری چون جایگاه علوم قرآنی، تصحیف و تحریف، روایات موضوعه، روایات خرافی، گزینش و تقطیع روایات پرداخته است.این بررسی نشان می دهد که شکل انتخاب روایات و جایگاه قرار گرفتن آنها، انتخاب منابع روایات، تقطیع وجابه جایی روایات و... در تفاسیر مذکور، حاکی از اجتهاد مؤلفان آنها در روش بهره گیری از روایات تفسیری است. علاوه بر آن مبانی معرفتی همچون وابستگی به فِرَق مذهبی نیز در گزینش احادیث تأثیر به سزایی داشته است.

تفسیر نورالثقلین که توسط شیخ عبد عیل بن جمعه عروسی حویزی فقیه و محدث امامی مذهب در نیمه دوم قرن یازدهم هجری و یا نیمه اول قرن دوازدهم نوشته شده است، تفسیری روایی به شمار می آید و حاوی بیش از سیزده هزار روایت است. حویزی این روایات را به عنوان روایات تفسیری ذیل آیات قرار داده است، به همین جهت این تفسیر در نگاهی گذرا، تفسیری روایی است ولی نگارنده در این پژوهش نشان داده است که این تفسیر به رغم اینکه به تفسیری روایی مشهور است، از اجتهاد خالی نیست. هر چند مفسر از اظهار نظر صریح برای تبیین آیات پرهیز کرده، تفکیک و گزینش روایات و چیدمان آنها مبتنی بر یک نوع تلاش فکری با شیوه ای هدفمند صورت گرفته است. در این مقاله از این تلاش فکری به اجتهاد تعییر کرده ایم و نشان داده ایم که اجتهاد حویزی بر مبانی و عوامل معرفتی و غیرمعرفتی او استوار است.