جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: گفتمان طبیعت و فیض، تریبون زبانی و وجودی خود را در شرایط سیاسی انسان ها می یابد. همانطور که کیتلین اسمیت گیلسون نشان می دهد، در این عرصه است که مبارزه سرزمینی دائمی ایمان و عقل، خدا و انسان، انسان و دولت صورت می گیرد. و اینجاست که درک امر سیاسی به مثابه سیاسی و نیز امر سیاسی به مثابه شخصی معنای خود را می یابد. و اینجاست که خدا خانه ای می یابد یا از او رد می شود. هر بحثی از «جامعه پساسکولار» منشأ خود را در این گفت‌وگوی سیاسی بین طبیعت و فیض دارد، که حل و فصل آن نه تنها جامعه‌ای پساسکولار آینده را تعیین می‌کند، بلکه جامعه‌ای را که در آن هیبت دوباره به محبت، همبستگی و برادری پیوند می‌خورد، تعیین می‌کند. . اسمیت گیلسون این سؤال را مطرح می‌کند که آیا ایده‌ی طبیعت ناب به طور پیشین این واقعیت را نادیده می‌گیرد که فیض وارد هستی می‌شود و این امر تبدیلی را در منطقه متافیزیکی/وجودی کنش و هستی انسان انجام می‌دهد. این تبدیل نحوه عمل انسان را به عنوان موجودی عاطفی، اخلاقی، فکری، اجتماعی، سیاسی و معنوی تغییر می دهد. نظریات وضعیت طبیعت، که دگرگون شده و در عین حال در مفاهیم متافیزیکی و وجودی گسترده‌تر ولتگایست هگلی حفظ شده‌اند، مدیون محدودیت ایدئولوژیک طبیعت ناب (ناتورا پورا) هستند، به‌عنوان اینکه دشمن اصلی هر نوع حضور معنادار الهی در درون جهان است. polis، و همچنین مهار واقعیت پدیدارشناختی انسان به عنوان یک طبیعت باز.

اشمیت مفهوم امر سیاسی را پیش شرط مفهوم دولت می دانست. او باور داشت که دولت را تنها می توان از گذرگاه امر سیاسی تبیین کرد. ولی مفهوم امر سیاسی چیزی نیست جز توان و اراده برای تصمیم گیری در مناسبات انسانها و گروه های انسانی برپایه الگوی دوست و دشمن. همان گونه که تفکیک نیک از بد در امر اخلاقی و تفکیک زیبا از زشت در امر زیباشناسی انجام می گیرد، تفکیک دوست از دشمن نیز معیاری مستقل در امر سیاسی است. اشمیت با تفکیک میان دوست و دشمن، نوعی دشمن شناسی انجام می دهد و می گوید قدرت مطلق و برتر، در شناسایی دوست و دشمن است. تمامی بحث هایی که در رابطه با حاکمیت شده در وضعیت عادی قرار داشته اند. اما موضوع اصلی به وضعیت استثنایی بر می گردد که حاکم دارای حق انحصاری در قانون است و کسی است که در باب استثنا تصمیم می گیرد. این استثنا به مانند معجزه است که در شرایط استثنا حاکم چگونه می تواند معجزه کند. حاکم مسوول تصمیم گیری در مورد دوست، دشمن، اعلام جنگ و منطق استثنا است. در منطق استثنا، حاکم همان کسی است که نظام قانونی، قدرت اعلام وضعیت استثنایی و در نتیجه قدرت تعلیق اعتبار خود نظام را بدو اعطا می کند. پس حاکم بیرون از نظام قانونی معتبر است و با این حال بدان تعلق دارد. این بدان معنا است که حاکم خود را بیرون از قانون جای داده است. وضعیت استثنایی همواره از هرج و مرج و آشوب متمایز است. به تعبیر قانونی، هم چنان نظمی در آن وجود دارد، حتی اگر نظمی قانونی نباشد.

عصر مدرن اروپا را مقارن با رنسانس دانسته اند که از مفاهیم بنیادین آن، مساله جدایی دین از سیاست است. این گسست زمینه را برای ظهور اندیشه مدرنیسم با محور عقل خود بنیاد انسان و طرح سیاست زمینی مهیا ساخت که به زایش اندیشه هایی مبتنی بر جدایی دین و سیاست انجامید. اما در قرن بیستم شاهد بازگشت دین به عرصه سیاست و نظریه پردازی سیاسی در این زمینه هستیم. سرآغاز نظریه پردازی در باب الهیات سیاسی را می توان در آرای متفکر آلمانی «کارل اشمیت» مشاهده کرد. او با خوانش جدیدی از الهیات مسیحی، به طرد تز جدایی دین و سیاست پرداخت. مساله نوشتار حاضر این است که اشمیت بر مبنای گزاره های الهیاتی چه خوانش جدیدی از امر سیاسی ارائه می دهد و چه فهم تازه ای از دین و نسبت آن با امر سیاسی مطرح می کند؟ اشمیت، بنیاد حیات اجتماعی را دین دانسته و امر سیاسی را در پیوند با سیاست معنا می کند. از نگاه او، مفاهیم سیاسی صورت عرفی شده مفاهیم الهیاتی هستند.

این مقاله می کوشد تا با بررسی فقراتی اساسی و مهم از رساله شهر خدا اثر سنت آگوستین، متاله برجسته مسیحی، پرتویی بر تضمنات سیاسی آن بیفکند. در اینجا با توجه به رای پیتر بورنل، که در مقاله ای با عنوان «جایگاه سیاست در شهر خدای آگوستین» به نگارش درآمده است، نشان خواهیم داد که در الهیات آگوستین، جایی برای بحث از «سیاست» به مثابه موضوعی مستقل وجود ندارد. سیاست در نظر وی، امری سلبی و ملازم با سرشت عدمی و اینجهانی وضعیت پساهبوط است و در بهترین حالت می تواند نمودی از حفظ امنیت و آرامش در این سرای فانی، به عنوان منزلگاهی برای زائران «شهر خدا» باشد. آگوستین انسان را موجودی بالطبع «اجتماعی» می داند، اما این اجتماعی بودن به زعم وی، در اثر «سیاسی شدن» وی که به ضرورت شرایط پساهبوط بر او رخ نموده است، مخدوش گشته است. بنابراین، آگوستین با اعراض کامل از سنت فلسفه سیاسی یونانی، و با نفی مناسبات مدنی، اینجایی و اکنونی، شهر خدای خود را در ساحتی غیرجسمانی ترسیم می کند.