جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

شعر ویکتور هوگو سرشار از تصاویر و استعاره های ادبی است و گاستون باشلار پایه گذار نقد عالم خیال با توجه خاصی به اشعار ویکتور هوگو این تصاویر ادبی را بر اساس تقسیم بندی چهار عنصر در آثار نقد خود مورد مطالعه و تحلیل قرار می دهد. ابتدا استعاره هایی را که با عنصر آب پیوند دارند در نظر می گیرد و سپس تلفیق این عنصر را با عناصر دیگر مانند هوا و خاک پی می گیرد. اما عالم خیال ویکتور هوگو آن چنان گسترده و پیچیده است که در چهارچوب چهار عنصر نمی گنجد و از آن فراتر می رود و آن جاست که باشلار در پی کشف وحدت تخیل شاعر بر می آید و آن را در «تخیل کیهانی» او می یابد: «تخیل کیهانی» تمامی عناصر را در خود تلفیق می کند و به «استعاره های کمال یافته» تبدیل می شود. این استعاره نهایی گویای آن است که تخیل این شاعر بزرگ تمامی گستره دنیا را از آن خود می داند و در آن ماوا می گزیند. وسعت و گستردگی کیهانی نه تنها موجب گمگشتگی روح شاعر نمی گردد بلکه به آن امنیت و آرامش می بخشد.

امروز بیشترین بخش آگاهی های ما از شعر کلاسیک به مسایل فکری و برخی از ظرایف هنری مربوط است که در کتب مربوط به نقد فنی و جمال شناسی شعر مورد تاکید قرار گرفته است. یکی از نکات ظریفی که در ادب فارسی و در شعر عهد صفوی، خصوصا شعر صائب تبریزی، کمتر به آن پرداخته شده است، بررسی تصاویر و مفاهیم متناقض نما است. مباحث فراعقلی و عرفانی، بیان عاشقانه، نکته سنجی و خیال پردازی، وصف ذات اقدس الهی، وضع سیاسی و اجتماعی روزگار و فرهنگ عامه، از مهمترین اسباب رواج این شگرد هنری در شعر صائب اند. در میان اقسام تصاویر و مفاهیم متناقض نمای شعر او، پارادوکس های مبتنی بر تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه،‌ بیش از پارادوکس های معنوی جلوه گر است؛ چرا که میدان هنرنمایی و آشنایی زدایی شاعر بیشتر در حوزه لفظ است و متناقض نماهای لفظی بهترین وسیله برای تحقق این امر به حساب می آید. این مقاله سعی دارد با بحث درباره عوامل ظهور گسترده این شگرد هنری، به بررسی گونه های متعدد متناقض نما اعم از لفظی و معنوی در شعر صائب بپردازد.

پژوهش حاضر بحثی است بصورت تطبیقی بین آراء فلسفیِ دیوید هیوم، فیلسوف حسی که تاثیر بسزایی در فلسفه دوره جدید داشته است با آراء و نظریات شهید مرتضی مطهری، فیلسوفی مسلمان، عقل گرا و معاصر که از پیروان و مفسران بزرگ حکمت متعالیه می‌باشد، حکمتی که موسس آن صدر المتألهینِ شیرازی با تلفیق فلسفه و عرفان حکمتی متعالی از خود به یادگار گذارده است. در این تحقیق سعی بر اینست که نظرات هیوم را در رابطه با جایگاه عقل و کارکرد آن در حوزة نظری و عملی بیان کنیم . در حوزة عقل نظری، نظرات او را در اینکه آیا عقل تأثیری در یافته‌های مستقیم، با واسطه و در نحوه پیدایش این یافته ها، داشته است یا اینکه تماماً ادراکات و یافته‌های بشری از حس شروع شده و به خیال ختم می‌شود و عقل را غیر از فهمِ این یافته‌های جزئی جایگاهی نیست ؟ لذا به بررسی منشأ تصورات و تصدیقات می‌پردازیم، با بررسی در آثار هیوم به این نکته میرسیم که او معرفت بشری را در یافته‌های مستقیم از حس می‌داند، با این نگرش و مبنا، جوهر نفسانی و جسمانی، علیت ،مفاهیم کلی و مهمتر از همه مابعدالطبیعه که اساسی ترین معرفت بشری در گرو اثبات آن است در موضع تردید قرار می‌گیرد .همچنین به جهتِ تطبیقِ با آراء هیوم، نظرات شهید مطهری را در رابطه با جایگاه عقل و کارکرد آن در حوزة نظری بیان می‌کنیم که ایشان، تمام یافته‌های انسان را متّکی به عقل می‌دانند و عقل را مدرِک مفاهیم کلی، جوهر، معقولات اولیه و ثانیة منطقی و فلسفی می‌دانند، لذا راه برای اثبات فلسفی مابعدالطبیعه ممکن می‌شود .بعد از بررسی کارکرد عقل نظری از منظر هیوم به جایگاه و کارکرد عقل عملی در موضوعاتی مانند :رابطه عقل نظری با عقل عملی،فضیلت،عدالت ،اراده،آزادی،سودمندی، و عقل ابزاری از منظر هیوم می‌پردازیم و به این نکته می‌رسیم که هیوم رابطه ایی بین عقل نظری و عملی قائل نیست و مفاهیم ارزشی در اخلاق را اعتباری می‌داند و منشأ آن را در سودمندی و لذت طلبیِ انسان می‌بیند و در زندگی عملی انسان به عقلی معتقد است که انسان را برای رسیدن به خواهشهای طبیعی، غریزی و حیوانی، ابزار و راهنما باشد اما در مقابل با بررسی نظرات شهید مطهری در این موضوعات از عقل عملی، به این نکته می‌رسیم که ایشان عقل عملی را کاملاً با عقل نظری مرتبط می‌دانند و فعل اخلاقی را فعلی می‌دانند که قابل ستایش و تقدیس باشد و انسان را به خدا نزدیک گرداند لذا ارزش های اخلاقی را حقیقی می‌دانند و به همین جهت در زندگی عملی به عقلی معتقدند که سعادت ابدی را در پیراستن از رذایل و مادیات و پیوستن به حقیقت بی نهایت می‌دانند

چکیده ندارد.

آیات قرآن از جنبه‌های مختلفی مورد بررسی قرار گرفته است. تصویرآفرینی به عنوان روشی هنری در انتقال مفاهیم، اصطلاحی‌ست که بیشتر در آثار معاصران به چشم می‌خورد. این بحث که تحت عنوان مباحث زیباشناسی قرآن قرار می‌گیرد، دارای جذابیت و تازگی بوده و کمتر به آن توجه شده است. در این روش الفاظ قرآن زنده و متحرک هستند و صحنه‌هایی را در ذهن مخاطب ترسیم می‌کنند. خداوند در آیات زیادی از این روش برای بیان مفاهیم دینی بهره گرفته است.در قرآن تصاویری از اجزای مختلف در طبیعت، حالات کافران و منافقان، صحنه‌های بهشت و جهنم و غیره ترسیم شده است. این تصاویر با انسان رابطه برقرار و درک امور معنوی را برای او ملموس می‌کنند. در این رساله، تصاویر مخلوقات و اجزای مختلف طبیعت در عالم شهود، که برای انسان قابل درک بوده و تحت سه عنوان تصویر در آیات آفاقی، انفسی، و دنیا- به عنوان مظهری از خلقت و ظرفی برای آیات آفاقی و انفسی- جای می‌گیرند، مورد بررسی قرار گرفته‌اند.تصاویری که قرآن کریم از مظاهر خلقت ارائه کرده است یا از نوع تصاویر مفرد بوده و یا با توجه به ارتباطشان با تصاویر دیگر پدیده‌ها، از نوع تصاویر مرکب می‌باشند. همچنین با تأمل در تصاویر ارائه شده و با توجه به مفهوم و هدفی که تصویر در راستای آن ترسیم شده است کارکرد تصاویر آشکار می‌گردد که این کارکرد با توجه به ظاهر تصاویر و حقیقت آن‌ها و آن‌چه با تأمل و دقت در تصاویر به دست می‌آید، به کارکرد نزدیک و دور تقسیم می‌شود که در نهایت نقش مهم تصاویر در انتقال مفاهیم دینی مشخص خواهد شد.

در روزگاری که «ایسم» های گوناگون با طنازی بر سر بازار اندیشه ها «آیه» های ما را مهجور می خواهد، و غلبه ی خواست های احساسی و شبه نیاز بر ذهن و ضمیر انسان معاصر او را تنگ حوصله و کم تحمل نموده است، رساندن پیام معنویت دین و تبلیغ ارزش های اسلامی، توجه بیشتر و بهتر رسالت گزاران به هنر را،ضروری می سازد. پیرو اثبات نیازمندی ما به هنر، این پرسش ابرو می نماید که اصولا هنر از نظر دانشمندان مسلمان چه خاستگاهی دارد و مبانی نظری آن چیست؟ هدف از این تحقیق روشن ساختن پیوند هنر و فلسفه در جهان اسلامی است به این معنا که این دو جریان عظیم فرهنگی در دنیای اسلام، اصولا نسبتی باهم دارد یا نه؟ اگر دارد ربط و نسبت آن ها چگونه است؟ می خواهیم بدانیم فلسفه اسلامی در شکوفائی هنر اسلامی نقش داشته یا نه و ما تا چه اندازه مجازیم که پشتوانه نظری هنر را در فلسفه و عرفان بجوئیم. و اینکه این نوشته جستجوی معیار و ملاکی برای اسلامی بودن و یا نبودن هنر است وبر چه اساس و معیاری هنر را به اسلامی و غیر اسلامی تقسیم می کنیم؟