جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابن خلدون بسیاری از علوم ادبی را آموخته بود و به آن ها تسلط کامل داشت؛ به گونه ای که شیوه نگارش ادبی او شیوه های رایج را که منجر به نثر مصنوع و متکلف می شدند تحت الشعاع خود قرار داد و به تدریج جایگزین آن ها شد. او شاعر و شعرشناس بود و اظهار نظرهایش در مورد هر یک از علوم ادبی و عالمان آن علوم به منزله یک ملاک قطعی به شمار می رفت. ابن خلدون ویژگی های علوم ادبی زمان خود را در «مقدمه» برشمرده و به بررسی و نقد آن ها پرداخته است. اما نکته مهم این است که در همه این موارد، ابن خلدون با نگرشی اجتماعی و جامعه شناختی وارد صحنه ادبیات و علوم وابسته به آن شده است و به دنبال کشف زمینه های اجتماعی متناسب با شرایط و ویژگی های ادبیات رایج در زمان خود بوده است. به نحوی که می توان کار او را در چهارچوب جامعه شناسی ادبیات تلقی کرد.

«الرسائل الشجرة الإلهية في علوم الحقائق الربانية» اثر شمس‌ الدين محمد بن محمود شهرزورى، كتابى است در موضوع اخلاق فلسفى كه به زبان عربى در قرن هفتم هجرى نوشته شده است. در مقدمه مصحح، توضيحات كامل و مفصلى پيرامون محتواى رساله‌ هاى كتاب ارائه گرديده است این کتاب تحت عنوان «في ماهية الشجرة و تفاصيل العلوم الآلية المنطقية» در يك مقدمه و دو قسم تنظيم شده است. مقدمه در سه فصل است: فصل اوّل، كه بسيار مختصر است، در واقع توضيحى است بر سبب نام گذارى كتاب به «الشجرة الإلهية». در اين اثر، علم حكمت الهى به درخت تشبيه شده است. درخت حكمت به مثل، داراى ريشه، تنه و شاخه است. به لحاظ تعليم و تعلّم، علوم زبان و ادب همچون ريشه آن شجره الهى و منطق تنه آن، و حكمت الهى به مانند شاخه، بر آن ريشه و تنه روييده است. اما به لحاظ حقيقت و واقعيت خارجى، موضوع به عكس است، يعنى واجب الوجود كه حكمت الهى، علم معرفت اوست، اصل و ريشه است و همه بر او قائمند. در اين تشبيه و تمثيل، شهرزورى جايگاه والايى براى علوم لغت و زبان قائل شده است و در عين حال از اين تشبيه، رابطه عميقى بين منطق و زبان‌ شناسى برقرار مى‌ گردد كه شايسته مطالعه و بررسى است. فصل دوم كه چيستى منطق، جهت نياز به آن، طرح كلى مباحث منطقى و پيوستگى اجزاى آن به يكديگر، در آن به روشنى تبيين شده است، به حقيقت، توضيحى است بر چرايى دو بخشى بودن منطق. در فصل سوم، ابتدا به تبيين موضوع منطق كه معقولات ثانيه يا تعبيرى كه شهرزورى با نقل نظر ديگران، ترجيح داده، يعنى «معلومات تصورى و تصديقى» و در نهايت «موصل تصورى» و «موصل تصديقى» يا «اقوال شارحه» و «حجت» پرداخته است. در اين فصل مجدداً مباحثى از تصور و تصديق و رابطه لفظ و معنى به اختصار بيان شده است.