جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این مقاله به بررسی شعر دوره ویکتوریا می پردازد و نگارنده تلاش دارد. شعرای بزرگ این دوره را به علاقمندان ادبیات انگلستان معرفی کند و نشان دهد که چگونه علیرغم آشفتگی های فرهنگی و تنوع موضوع و سبک، این شاعران توانسته اند هر یک به سهم خویش گذر ادبیات انگلستان را از دوره رمانتیسم به دوره مدرنیسم عملی سازند. همچنان که رمان این دوره به نگرانی های اجتماعی اعم از مشکلات بیکاری، اقتصادی، فقر، مرگ و میر و... می پردازد، شعر متوجه نگرانی های دنیایی و اخروی است. در ایامی که به سبب پیشرفت علوم طبیعی، اعتقادات سنتی مردم هر روز زیر سوال می رفت و حتی علمای دین نیز نمی توانستند از این اعتقادات دفاع کنند، رسالت شعرای این دوره بیشتر و بیشتر محسوس می شد. طبیعتی که در دوره قبل به عنوان یک مادر، به فرزندان خود عشق و علاقه داشت، در این دوره می خواهد آن ها را «با چنگ و دندان خونین» از بین ببرد. لذا مضامینی همچون تاسف به گذشته، افسردگی، تنهایی، جدال شک و ایمان از موضوعاتی هستند که شاعران به آن ها می پردازند تا جایی که تنی سن - ملک الشعرای - دوره می گوید: «ایمان راسخی که در شک صادقانه وجود دارد، باور کن که در اعتقاد ناقص موجود نیست.» لذا عمده اشعار دوره به مساله ایمان و شکاکی می پردازند و شیوه زندگی کردن در دنیای صنعتی را به خواننده های خود می آموزند. آرنولد معتقد بود که ادبیات می تواند جایگزین مذهب شود زیرا شاعر می تواند هم از نیاز انسان به اخلاقیات و هم از نیاز وی به زیبایی سخن گوید. بزرگترین شعر مرثیه این دوره را تنی سن سرود. آغاز آن شعر درباره اندوه از دست رفتن یک دوست است ولی در ادامه آن به تفکر در معنی زندگی و آخرت می پردازد. شاعر می آموزد در صورتی که غم بر او چیره گردد چگونه در برابر آن کنار آید. برای براونینگ - شاعر دیگر این دوره - عشق عالی ترین تجربه زندگی است و آن در ازدواج متجلی می شود. این گونه عشق خود بهترین نشانه اثبات وجود خداوند است.

در این مقاله ابتدا مفهوم عرفی و شایع زمان مورد بحث قرار می گیرد. سپس مفهومی از زمان که زبانی نیست از دیدگاه ابن عربی و ملاصدرا مورد بحث قرار می گیرد. آن گاه لوازم و پیامدهای دیدگاه اخیر بر مبنای ازلیت مورد بررسی قرار می گیرد. به خصوص ارتباط بین حادث و قدیم از دیدگاه ابن عربی و ملاصدرا مورد ارزیابی قرار می گیرد. هم چنین این موضوع بررسی می شود که از دیدگاه آن دو آیا زمان مفهومی حقیقی و یا موهوم است.

فعل مضارع در زبان قرآن و به طور کلی در زبان عربی از قابلیت و کشش زمانی ویژه ای برخوردار است و می تواند بر گذشته، حال یا آینده دلالت داشته باشد. این قرینه های لفظی یا معنوی اند که این فعل را به یک زمان اختصاص می دهند ، یا بدان معنای استمرار می بخشند. البته قرار گرفتن در یک اسلوب ویژه نیز می تواند معنی فعل مضارع را به یک زمان محدود کند. در این مقاله می کوشیم با استناد به قرآن کریم و برخی از ترجمه های آن به زبان فارسی معنای زمانی مضارع را در آیات مورد مداقه قرار داده و از این رهگذر به گوشه ای از زیبایی های معانی قرآن دست یابیم و بر اساس قوانین دریافت بهتر و استوارتری از آیات داشته باشیم.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

در ادبیات مربوط به خود- زندگی نامه نویسی، بازگشت به گذشته به شدت با دلتنگی و نگاه حسرت بار نویسندگان به گذشته، به این لحظات شادی، همراه است. لحظاتی که با گذشت انکارناپذیر زمان ناپدید شده اند. با این حال، گلی ترقی، یکی از معدود چهره های حال حاضر ادبیات معاصر ایران که به نگارش زندگی نامه خود پرداخته، توانسته با ورود به دنیای گذشته و برقراری ارتباط میان گذشته و حال، احساسات و عواطف دوران کودکی و نوجوانی خود را دوباره تجربه کند.هدف از این مقاله بررسی چارچوب زمانی و پدیده های سبک شناسی در خود- زندگی نامه این نویسنده، تجزیه و تحلیل لحظاتی که حال و آینده در هم میامیزند و این «من» که همراهی خواننده را طلب میکند، می باشد. فرایندی که به نویسنده اجازه می دهد که میان لحظات مختلف حرکت کند، احساسات خود را بیان کند و این احساسات را نزد خواننده ایجاد نماید.