جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بر مبنای «استدلال تقديرگرايی كلامی» اگر علم خداونـد بـه رويـدادهای آينـده قطعـی و خطاناپذير باشد، انسان قادر نيست كاری جز آنچه خداوند از پيش می داند، انجام دهـد؛ از اينرو اعمال انسان اختياری نيست. سازگارگرايان با قبول سازگاری علـم پيشـين الاهـی و اختيار انسان، از طريق رد يك يا چند مقدمه از مقدمات استدلال تقديرگرايی كلامـی، بـه رد آن می پردازند و ناسازگارگرايان، ضمن پذيرش درستی استدلال يادشده، از ميان علـم پيشـين الاهـی و اختيـارانسـان، يكـی را پذيرفتـه، ديگـری را انكـار مـی كننـد. ايـن مقالـه می كوشد ضـمن معرفـی دقيـق آرای يكی از سـازگارگرايان معاصـر، لینـدا زاگزبسـكی، برتری آرای او را بر ساير نظريات رقيب ثابت كند. مقاله نشان می دهـد كـه تفـاوت آرای زاگزبسكی ـ با وجود نقدهای وارد بر آن ـ با سازگارگرايان ديگراين است كـه او افـزون بر رد «استدلال تقديرگرايی كلامی» (روش سلبی)، الگوی ممكنی بـرای اثبـات هـم زمـان علم پيشين و اختيار ارائه می دهد (روش ايجابی).

بوئتیوس، فیلسوف بزرگ رومیمسیحی قرن ششم میلادی، رسالهیی مهم در فلسفه سیاسی به نام تسلای فلسفه دارد. او در این رساله از مقولات متعدد فلسفی سخن گفته است که یکی از این مقولات، قدرت است. او این مقوله را در آستانه سده های میانه و با رهیافتی فلسفی و در هالهیی از عقاید دینی به بحث گذاشته است. وی ضمن تفکیک میان مؤلفه های درونی و برونی انسان، قدرت را از مؤلفه های سعادت انسانی میداند و از آنجا که سعادت امری درونی است، بنابرین نمیتواند با عوامل بیرونی کم و زیاد شود. قدرت در شکل بیرونی آن، عامل و ضامن مناسبی برای ایجاد و بقای سعادت نیست. بوئتیوس قدرت بیرونی بویژه در شکل سیاسی آن را برسمیت میشناسد اما نگاهش به قدرت بالمجموع است و از اینرو هر شکلی از اشکال قدرت بنحو مستقل و بتنهایی نمیتواند سعادتبخش انسان باشد بلکه چه بسا بسان نشانهیی بر عدم سعادت نیز تلقی میشود. این فیلسوف بخشی از ناکامی فلسفه را متوجه همین قدرتهای متجزی میداند.