جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

وحی در اسلام جایگاه ویژه‌ای دارد و بالاترین سطح آن، وحی تشریعی است که تنها شامل پیامبران می‌شود. اما وحی در سطحی پایین‌تر به معنای الهام‌های مبارکی است که خداوند در دل آماده برخی انسان‌ها و بندگان شایسته خود قرار می‌دهد. بدون شک، با نزول وحی از نوع اول، چشمه‌های معرفت و حقایق به سرعت به انبیای الهی منتقل می‌شود. حال این پرسش مطرح می‌شود: آیا ذکر وحی در آیه «اِذْ أَوْحَینَا إِلی أُمِّک مَا یوحَی» (طه: 38) می‌تواند نشان‌دهنده این باشد که یک بانوی صالحه نیز می‌تواند از طریق وحی غیرتشریعی (با وساطت ملائکه یا به شیوه‌ای دیگر) با خدا ارتباط برقرار کند؟ پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی، دیدگاه فریقین را در خصوص نوع وحی به یک بانو بررسی کرده و به این نتایج دست یافته است: زن بودن نباید دلیلی برای کاهش ارزش وحی به بانوان صالحه‌ای مانند مادر موسیG باشد و نباید آن را در مرتبه پایینی از وحی همانند وحی به یک حیوان (مانند زنبور عسل) تنزل داد، چنان‌که برخی با تعصبات کلامی معتزله چنین کرده‌اند. با تأمل دقیق در مفاد آیات قرآن و روایات مرتبط، می‌توان دریافت که واژه «وحی» به معنای الهام، اعم از القاء در قلب یا سخن‌گفتن ملائکه با افراد خاص، منحصر به انبیاء نیست؛ بلکه هر بنده‌ای که دل پاکی داشته باشد می‌تواند از این طریق با خدا ارتباط پیدا کند. تنها وحی به معنای اصطلاحی (یعنی وحی تشریعی) است که مختص پیامبران است.