جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل و نیچه دو تن از مهم ترین شخصیت های فلسفه و دین هستند. رابرت آر ویلیامز این دیدگاه را به چالش می کشد که آنها متقابلاً منحصر به فرد هستند. او چهار حوزه همگرایی را مشخص می کند. نخست، هگل و نیچه علاقه مدرن به تراژدی را به عنوان موضوعی فلسفی بیان و تعریف می کنند. هر یک به دنبال اصلاح سرکوب سنتی فلسفی و کلامی از دیدگاه تراژیک وجود است. بینش اخلاقی جهان، هم در سنت و هم در فلسفه عملی کانت و اصول آن، این سرکوب تراژیک را می طلبد. هم برای هگل و هم برای نیچه، بینش اخلاقی جهان، فرافکنی ارزش‌های جعلی و نفی‌کننده زندگی است که نیچه آن‌ها را آرمان زاهدانه می‌نامد، و هگل آن را به‌عنوان نامتناهی جعلی معرفی می‌کند. خدای اخلاقی مجری اخلاق است. ثانیاً، هگل و نیچه ضمن تصدیق بُعد تراژیک وجود، تأیید می‌کنند که وجود علیرغم رنج خوب است. هر دو دیدگاه آزادی انسان را به عنوان باز بودن برای غیریت و مستلزم به رسمیت شناختن و اجتماع تأیید می کنند. مبارزه و رقابت برای هر دو اهمیت مثبت دارد. ثالثاً، در حالی که خدای اخلاقی مرده است، این به سؤال خدا پایان نمی دهد. الهیات باید مرگ خدا را به عنوان موضوع خود بگنجاند. اتحاد خدا و مرگ بیانگر عشق الهی برای هگل شهود نظری اساسی است. این به مفهومی دوقطبی و همه‌چیز از خدای غم‌انگیز و رنج‌دیده دلالت دارد که خطر می‌کند، عشق می‌ورزد و آشتی می‌کند. چهارم، ویلیامز استدلال می‌کند که هم هگل و هم نیچه تئودیسه را نه به‌عنوان توجیهی برای خدای اخلاقی، بلکه بیشتر به‌عنوان پرسشی درباره معناداری و خوبی وجود علی‌رغم پوچ‌گرایی و به‌رغم تعارض و رنج تراژیک دنبال می‌کنند. تفکیک ناپذیری عشق و اندوه الهی به این معنی است که آشتی هماهنگی بدون تعارض نیست، بلکه شامل یک ناهماهنگی غم انگیز متناقض است: آشتی یک سعادت ناراحت کننده در فاجعه است.