جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هدف این پایان نامه نقد دو رویکرد در تبیین رابطه بین محتوای بازنمایی و پدیداری است. رویکرد اول، بازنمودگرایی، بر این باور است که محتوای پدیداری کاملاً از محتوای قصدی یا بازنمایی تشکیل شده است. رویکرد دوم، پدیدارگرایی، معتقد است که محتوای پدیداری به طور کامل توسط محتوای قصدی یا بازنمایی تشکیل نشده است. محتوای خارق العاده چیزی بیشتر از محتوای عمدی وجود دارد. دو نوع ملاحظه برای ارزیابی این دو رویکرد به شرح زیر در نظر گرفته می‌شود: اولی، دو «گمان متافیزیکی»، طیف‌های معکوس و زمین معکوس را در نظر می‌گیرد: دوم، پیامدهای علی و توضیحی اتخاذ هر یک از این دو رویکرد را در نظر می‌گیرد. طیف های معکوس و زمین معکوس زمینه های اولیه را برای رد بازنمایی گرایی فراهم می کنند (Block, 1990, 1996; Shoemaker, 1991). با این حال، نشان داده خواهد شد که هر دو «گمان‌پردازی» نشان‌دهنده شکست نمایندگی‌گرایی نیستند. این پایان نامه استدلال خواهد کرد که پاسخ های موجود به زمین معکوس، به عنوان مثال، Lalor (1999)، Lycan (1996)، و Tye (1994، 1995b، 1998b) ناکافی هستند. با این حال، پاسخ جدیدی به زمین معکوس از طرف نمایندگی‌گرایان گسترده ارائه می‌کند. بازنمودگرایی محتوای محدود، که معتقد است محتویات پدیدار کارکردهایی هستند که زمینه ها را بر روی محتوا ترسیم می کنند، نشان داده می شود که شکست می خورند. همچنین درباره رویکردهای غایت‌شناختی به محتوای پدیدار تردید وجود دارد. محدودیت‌های علّی و توضیحی هم برای بازنمودگرایی و هم برای پدیدارگرایی گسترده مشکل ایجاد می‌کنند. تئوری های بازنمودگرایانه گسترده به طور سنتی با چالشی در تلاش برای توضیح اینکه چگونه ویژگی های رابطه ای می توانند به طور تصادفی مرتبط باشند، مواجه بوده اند (فودور، 1987). این مشکلات در مورد نظریه های بازنمودگرایانه محتوای پدیداری نیز صدق می کند. دو طرفدار فعلی علیت گسترده در نظر گرفته شده اند، ویلسون (1997) و یابلو (1997). حساب های آنها مشکل ساز است. پدیدارگرایی یا با یک «شکاف توضیحی» دردسرساز مواجه است یا با تعهدی مشکل‌ساز به نظریه‌های هویت فیزیکالیستی نوع. در نهایت جهت آینده پیشنهادی برای این دو نظریه پیشنهاد شده است.