جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه در مورد استدلال ها و روش هایی است که می تواند پشتوانه معرفتی ناشی از شهود در مورد موارد فرضی در مقابل نظریه های شهود را حفظ کند. در بیست سال گذشته، شهودهای فلسفی مورد توجه جدیدی قرار گرفته اند که توسط فلسفه تجربی مد روز تحریک شده اند که به طور تجربی موارد فرضی شهود آفرین فیلسوفان را با روش های تجربی آزمایش می کند. نتایج ظاهراً نشان می‌دهند که شهودها غیرقابل اعتماد، مشمول تنوع جمعیتی و مستعد خطا هستند. در پاسخ، فلاسفه نظریات مختلفی از شهود فلسفی و تبیین چگونگی قرار گرفتن شهودها در دستگاه توجیهی روش شناسی فلسفی ارائه کرده اند. سه نوع نظریه در ادبیات غالب است که هر کدام گزینه قابل قبولی برای حمایت تبیینی کارآمدی معرفتی شهودها هستند. نظریه‌های خودگواهی به درک گزاره شهودی بستگی دارد. نظریه های ظاهری فکری به محتوای گزاره شهودی بستگی دارد. نظریه های قضاوت به ظرفیت های عادی ما برای قضاوت بستگی دارد. نظریه های قضاوت بیشتر به نظریه های تمایل به باور و نظریه های ظرفیت تقسیم می شوند. من استدلال می‌کنم که فراتر از ایرادات و بار معرفتی منحصربه‌فردی که هر نظریه در رابطه با روش‌شناسی زیربنای مفهوم و دفاع خود با آن مواجه است، هیچ یک از نظریه‌های شهود را نمی‌توان به طور معقول بر نظریه‌های دیگر پذیرفت. محوریت استفاده شهودها در روش شناسی فلسفی و در شیوه های تفکر و استدلال فیلسوفان، ارائه استدلالی که از شهود به عنوان اعطاکننده وضعیت معرفتی پشتیبانی می کند، که خود به شهودها خوشایند نیست، تلاشی متزلزل است. من روش‌های مختلفی را برای پرهیز از درگیر کردن مقدمات پرسش‌آمیز و چرخش معرفتی در نظر می‌گیرم. با این حال، هیچ‌کدام زمانی موفق نمی‌شوند که نظریه‌ای که در دست است مشخصاً پیشینی باشد و فقط شهودهایی را در بر گیرد که موقعیت معرفتی اعطا می‌کنند. در پاسخ به کاریکاتور شوم شهودهای فلسفی اعطا کنندگان معرفتی-مقام، من شواهد نظری خود را در مورد برداشت فیلسوفان از شهود-استفاده در روش فلسفی ارائه می کنم. شگفت‌آور است که فیلسوفان حرفه‌ای بیشتر تمایل دارند که فکر کنند شهودها در زمینه کشف عمل می‌کنند تا اینکه فکر کنند شهودها در زمینه توجیه عمل می‌کنند. نتیجه این نتایج نظرسنجی، شهودهای فلسفی ترجیحی من را برانگیخت که در آن شهودهای فلسفی به نقش های معرفتی (شهود توجیهی) و مرتبط با معرفتی (شهودهای کشف) تقسیم می شوند. در پرتو ایراداتی که در مورد زمینه سازی مناسب شهودها مطرح می کنم، بازنگری در مفهوم استاندارد شهودهای فلسفی مستلزم دو نوع حرکت در بحث است. نخست، باید شرطی برای منابع توجیهی ارائه کرد که از نظر معرفتی به شهود برای توانایی اعطای وضعیت معرفتی وابسته نیستند. این به شخص اجازه می‌دهد تا نظریه شهود را بدون توسل به شهود یا پسرفت معرفتی توجیه کند. ثانیاً، باید توضیح داد و بر این شناخت مبتنی بود که شهودها به دو نقش توجیهی و کشفی تقسیم می شوند. وضوح بیشتر پر کردن ماهیت انشعاب امکان توصیف دقیق تری از شهودهای فلسفی را در روش های فلسفه فراهم می کند. علاوه بر این، این که شهودها در نقش های کشفی عمل می کنند، توضیحی برای نوآوری و پیشرفت فلسفی ارائه می دهد.