جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : با یک پارادوکس ما یک گزاره به ظاهر درست یا مجموعه ای از گزاره ها را درک می کنیم که با استنتاج معتبر به گزاره های متناقض منجر می شود. پارادوکس های منطقی - پارادوکس هایی که مفاهیم منطقی را در بر می گیرند - در واقع به قدمت تاریخ منطق هستند. به عنوان مثال، پارادوکس دروغگو به اپیمنیدس (قرن ششم قبل از میلاد؟) برمی گردد. در اواخر قرن نوزدهم، با کشف پارادوکس‌های منطقی-ریاضی جدیدی مانند راسل و بورالی پورتی، انگیزه جدیدی به بررسی پارادوکس‌های منطقی داده شد. این در جریان تلاش‌هایی بود که به ریاضیات پایه بدیهی دقیقی بدهند. گاهی اوقات تمایزی بین یک پارادوکس و یک ضدیت حفظ می شود. می گویند در یک پارادوکس، مفاهیم معنایی دخیل است و «عجیب»، «عجیب» یا آنچه می توان «وضعیت متناقض» نامید، در ساخت آن جای دارد. بنابراین حل یک پارادوکس صرفاً به حذف تناقض نیست، بلکه مستلزم روشن شدن و حذف «عجیب» است. از سوی دیگر، آنتی‌نومی عبارت است از اشتقاق یک تناقض در یک سیستم بدیهی و حل آن در تجدید نظر در سیستم به منظور اجتناب از تناقض است. در بحث پارادوکس ها و ضدیت ها، ما به شدت مقید به استفاده از این اصطلاحات نخواهیم بود: ما از «پارادوکس» و «آنتینومی» به جای یکدیگر استفاده می کنیم. در واقع، از دیدگاه ما، حتی ضدیت ها در یک نظام بدیهی نهایتاً نیازمند تبیین معنایی و در نتیجه حذف موقعیت های متناقض هستند.