جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : پیشرفت تکنولوژیک در دنیای مدرن باعث بحث و گفتگو شده است. این بحث‌ها به جنبه‌های متعدد فناوری مربوط می‌شود: برای مثال، این تصور که فناوری خود اصلاح‌کننده است، و بحث اخلاقی در مورد اجرای برخی فناوری‌ها. در حالی که برخی از بحث ها فقط برای کسانی که دانش بسیار تخصصی دارند معنی می دهد، برخی دیگر به راحتی برای افراد غیرمتخصص قابل دسترسی است. به نظر می رسد تفکر فیلسوف مارتین هایدگر در مورد فناوری جایی در میانه این طیف قرار می گیرد، که هر دو تخصصی و در عین حال برای غیرفیلسوفان قابل دسترسی است. اثر نوآورانه مارتین هایدگر در سال 1927 با عنوان هستی و زمان، نوع خاصی از فلسفه او را به عنوان احیای توجه پیشا سقراطی به هستی شناسی، که او به لحاظ پدیدارشناسی انجام می دهد، نشان می دهد. به طور کلی این اثر به موضوعات مهم فلسفی می‌پردازد که هایدگر آن‌ها را نتیجه سنت فلسفی غرب در نادیده گرفتن هستی‌شناسی می‌داند. این پروژه اساسی همچنین برخی از تفکرات او را در مورد فناوری استوار می کند، همانطور که او سی سال بعد آن را در "مسئله مربوط به فناوری" بیان کرد. هایدگر در این مقاله بر اهمیت بررسی ماهیت فناوری استدلال می کند. به نظر من، موضع هایدگر بینش‌های منحصربه‌فرد و مهمی را در مورد ادبیات فناوری ارائه می‌کند، به‌ویژه که به تأثیر فناوری در دنیای مدرن و رابطه بین انسان و فناوری مربوط می‌شود. در این پایان نامه من برخی از ایده های اولیه هایدگری را شرح می دهم که اندیشه های بعدی او را بر فناوری پایه گذاری کردند و توجه ویژه ای به ساختار وجودی وجود-در-جهان داشتند. ادعای من این است که بودن در جهان نقش مهمی در آنچه هایدگر به عنوان خطر شدید فناوری می‌داند، ایفا می‌کند و از این رو توجه به آن می‌تواند به نشان دادن موضع هایدگر در مورد فناوری کمک کند