جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : خوانش سنتی هیوم این است که او یک نظریه پرداز قاعده مندی در مورد علیت و سازگاری با موضوع آزادی انسان و مسئولیت اخلاقی است. من استدلال می کنم که این خوانش ها متقابلاً منحصر به فرد هستند --- یعنی. تأیید یکی مستلزم طرد دیگری است --- زیرا آنها بر اساس یک فرض اساسی، یعنی حقیقت جبر علّی، اختلاف دارند. بورسیه نسبتاً اخیر "نیو هیوم" ادعا کرده است که او یک واقع گرا علّی است --- یعنی. که او به وجود عینی (مستقل از ذهن) ارتباطات ضروری یا قوای علّی معتقد است. من مخالف این قرائت «جدید» هستم و تحلیلی را در حمایت از یک نوع فشار منظم سنتی ارائه می‌دهم. ادعای اصلی که می‌خواهم ثابت کنم این است که انتساب نادرست سازگارانه ناشی از دوشاخه‌سازی نامشروع استدلال‌های ضرورت و آزادی هیوم از سوی مفسران در هر دو طرف اختلاف است، دوشاخه‌ای که «پروژه آشتی‌کننده» هیوم را تحریف کرده و همواره تضعیف می‌کند. به عبارت دیگر، تعریف مجدد هیوم از اصطلاحات بحث آزادی اراده، قرائت سازگاری استاندارد را رد می کند، زیرا هیوم صدق (یا نادرستی) جبر را پیش فرض نمی گیرد یا حتی به آن توجه نمی کند. بلکه او به روانشناسی تجربه ذهنی ما (و/یا ایده) ضرورت توجه دارد، یعنی اینکه چگونه و چرا ضرورت (و/یا ایده ضرورت) برای تجربه انسانی یا طبیعت انسانی ضروری است. به طور خاص، من استدلال می‌کنم که برخورد هیوم با ضرورت به بهترین وجه ممکن است به عنوان اشاره به ملاحظات عمل‌گرایانه درک شود: نگرانی‌های نهایی او راه‌هایی است که در آن تجربه(های) ضرورت ما در راه پیش‌بینی، پیش‌بینی‌پذیری، و/یا به ما کمک می‌کند. توانایی پیش بینی رویدادهای طبیعی، از جمله اعمال و انتخاب های انسان. این خط فکری به ویژه در بخش 7 «آزادی و ضرورت» از تحقیقی در مورد درک انسانی واضح است، در حالی که جنبه روانی- ذهنی کانون بحث هیوم از ارتباطات ضروری در رساله است. آنچه از بررسی هر یک از این متون مشخص می‌شود این است که برخورد هیوم با ضرورت را نباید با روایت جبرگرایانه علّی سازگاری از آن اشتباه گرفت.