جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : فصل اول پیشگویی الهی، ارجاع مستقیم و ویژگی‌های خداباوری کلاسیک تأیید کلیسا از گزاره‌هایی که ویژگی‌های مثبت خاصی را برای خدا پیش‌بینی می‌کنند، در آموزه مسیحیت مرکزی است. با این حال، پیش‌بینی‌های مهم کتاب مقدسی و اعتقادی شامل نسبت دادن به احساسات، حالات ذهنی و حتی حرکت به سوی خداوند است. این بحث است که آیا احکام الهی باید به صورت استعاری، قیاسی یا یکسان درک شوند. وضعیت زمانی پیچیده تر می شود که فرد صفات الهی مانند عدم امکان پذیری (این تصور که خدا نمی تواند به دلیل چیزهای بیرونی خودش عمل کند یا رنج می برد)، تغییر ناپذیری (این تصور که خدا تغییر ناپذیر است) و سهل انگاری (این ایده که خدا غیرقابل تغییر است) را در نظر می گیرد پیچیده تر می شود. خداوند خود معلول است و وجودش فقط به خودش وابسته است). اگر خداباوران کلاسیک در انتساب آسانی و غیرممکن بودن به خدا درست می‌گویند، دشوار است که بفهمیم پیش‌بینی‌هایی مانند «خدا عاشق است» یا «خدا عصبانی است» چگونه باید درک شود. در این مقاله نشان می‌دهم که فلسفه زبان معاصر به‌طور شگفت‌انگیزی همراه خوبی برای زبان دینی است. من استدلال می‌کنم که زبان، که در پرتو کار معاصر در مورد معنای عمومی و ارجاع مستقیم درک می‌شود، ما را قادر می‌سازد تا پیش‌بینی‌های معناداری از خدا داشته باشیم، در حالی که تعهداتمان را نسبت به برخی از دشوارترین اسناد الهیات تضعیف نکنیم. معلوم می‌شود که این دیدگاه از پیش‌بینی الهی در پرتو معنا و مرجع عمومی، نظریه‌ی پیش‌بینی یک‌وجهی است، که من آن را پیش‌بینی به‌واسطه یکسانی اسنادی می‌نامم.