جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از ابعاد سبک زندگی امام سجاد(ع)، سبک تربیتی آن حضرت است. این پژوهش درصدد است با روش توصیفی و تحلیلی سبک تربیتی امام(ع) را در تربیت اخلاقی افراد جامعه بررسی کند و به این سؤال اساسی پاسخ دهد که سبک و سیره امام سجاد(ع) در تربیت اخلاقی افراد جامعه چگونه بوده است و از چه روش‌هایی در تربیت اخلاقی افراد استفاده کرده است. نگارندگان کوشیده‌اند سبک و سیره امام(ع) در تربیت اخلاقی افراد و متربیان را در سه بُعد شناختی، گرایشی و عاطفی و عملی بررسی کنند. تبیین جهان‌بینی و بنیان ارزش‌های اخلاقی، پرورش آگاهی و آشنا کردن متربی با آموزه‌های اخلاقی، بیان داستان‌های اخلاقی و مواجهه با فرقه‌های انحرافی از روش‌های مهم شناختی در سبک تربیتی اخلاقی افراد جامعه است. محبت و مهرورزی، تکریم شخصیت، رعایت مقتضای حال، تشویق و تنبیه، موعظه و الگودهی از روش‌های مهم عاطفی و گرایشی آن حضرت(ع) در تربیت اخلاقی است. تزکیه نفس، امر به معروف و نهی از منکر، گریه و عزاداری و تشکیل حوزه‌های علمی نیز از روش‌های مهم تربیتی در سبک تربیت اخلاقی امام سجاد(ع) است.

هدف پژوهش حاضر بیان روش­های معرفتی حکومت اسلامی در نهادینه‌سازی ارزش­های اخلاقی در روابط بین­الملل می­باشد. این پژوهش درصدد است با روش توصیفی و تحلیلی دراین ‌باره به این سؤال اساسی پاسخ دهد که رروش­های معرفتی حکومت اسلامی در نهادینه کردن ارزش‌های اخلاقی در روابط بین‌الملل کدم‌اند؟. راه‌کارهای معرفتی در یک تقسیم بندی به راه‌کارهای معرفتی نگرشی، گرایشی و واکنشی تقسیم می­شوند. دعوت به توحید، رسالت و معاد از مهم‌ترین راه‌کارهای معرفتی نگرشی هستند که نقش اساسی و بنیادی در نهادینه کردن اخلاق در روابط بین‌الملل دارند و حکومت اسلامی ملزم است در تقویت این باورها تلاش نماید. آگاهی بخشی و دانش افزایی ملّت­ها، بیداری وجدان ملّت­ها، کاربست حکمت، ترویج فرهنگ عدالت­خواهی، ترویج آسان و ساده آموزه­های دینی در میان ملّت­ها از روش­های معرفتی گرایشی. پرهیز از اکراه و اجبار مردم در درعوت به دین، نفی اصالت خشونت در روابط انسانی، مواجهه با بدعت گذاری و مواجهه با اندیشه‌های آسیب‌زا همانند؛ بدعت‌گذاری، التقاط و شبهه­پردازی از روش­های معرفتی واکنشی حکومت اسلامی در نهادینه‌سازی ارزش‌های اخلاقی در روابط بین‌الملل می­باشند.

یکی از وظایف حکومت دینی تأمین امنیت فکری، روحی و روانی افراد جامعه و دفع آسیب ها می‌باشد .این پژوهش در صدد است با روش توصیفی و تحلیلی راه کارهای حکومت دینی در دفع آسیب های فرهنگی را مورد بررسی قراردهد و در این زمینه به این سؤال اساسی پاسخ دهد که راه کارهای معرفتی حکومت دینی در رفع آسیب های فرهنگی کدامند؟ راه کارهای فرهنگی در یک تقسیم بندی کلی به راه کارهای عملی (رفتاری) و راه کارهای معرفتی تقسیم می شوند. راه کارهای معرفتی را می توان به راه کارهای معرفتی نگرشی، معرفتی گرایشی و معرفتی کنشی تقسیم کرد .باوربه توحید، رسالت و امامت و معاد از مهم‌ترین راه کارهای معرفتی نگرشی هستند که نقش اساسی و بنیادی در رفع آسیب های فرهنگی دارند و حکومت دینی موظف است در تقویت این باورها تلاش نمایدو افرایش علم و آگاهی مردم ، ترویج فرهنگ عدالت‌خواهی و ظلم ستیزی، ترویج آموزه های دینی در غالب پذیرش آزادانه ، ارائه آسان وساده آموزه های دینی از راه کارهای معرفتی گرایشی و مواجهه با اندیشه های آسیب زا همانند بدعت گذاری، التقاط و شبهه پردازی، مقابله به خرافه گرایی و مقابله با پیروی و تقلید کوکورانه از فرهنگ بیگانه، از راه کارهای کنشی حکومت دینی در رفع آسیب های فرهنگی می باشد.

خودآگاهی دارای دارای مبانی هستی شناختی ، انسان شناختی و... می باشد . مبانی هستی شناختی در قرآن کریم در یک تقسیم بندی کلی بردو قسم مبانی هستی شناختی مجردات ومبانی هستی شناختی مادیات تقسیم بندی می شوند، مهم ترین مبانی مجردات عبارتند از؛ مبانی توحید و خدا باوری، وجود موجودات غیبی و فرجام شناختی و مهم ترین مبانی مادی عبارتند از مخلوق بودن عالم هستی، خلقت عالم هستی برای انسان و هدفمندی عالم هستی. از نظر قرآن کریم هر یک از این مبانی در خودآگاهی تأثیرگذارند. مبانی توحید رابطه مستقیم با خودآگاهی دارد ، خدایتعالی یاد و ذکر خویش را عامل بصیرت و خودآگاهی می داند و خدا فراموشی را سبب خود فراموشی و معیشت تنگ و سخت در دنیا و نابینایی در آخرت می داند. فرشته شناسی و شیطان شناسی انسان یاری میکند که به درک وجود موجودات مجرد نائل آید و با مشاهده تأثیرر گذاری این موجودات در زندگی انسان، به دنبال شناخت عرصه وجودی مجرد خویش برآید و این چنین علاوه بر خودآگاهی متعادل در ظرفیت های مادی، به شناختی از ظرفیت‌های معنوی خویش دست یابد. و نیز ایمان به روز رستاخیز وایمان به حشر و نشر با خودآگاهی رابطه مستقیمی دارد و در بیداری انسان نقش اساسی دارد و سبب انجام عمل خالص و دوری از ریا و خودنمایی می گردد. و مبانی مادی، باعث می شود ، انسان به درک قدرت خود در تسخیر عالم طبیعت آگاه گردد و از سویی به درک عجز و ناتوانی خود نسبت به خالق و آفرینش برسد.

هدف نگارنده در این رساله تبیین و ارائه مدل سبک زندگی خانوادگی اسلام به عنوان الگو و نمونه سبک زندگی در همه اعصار به ویژه عصر حاضر است. بر این اساس بیان و تشریح مبانی و پایه‌های اصلی این مدل از زندگی، امری ضروری به نظر می‌رسد. به این منظور، مهمترین ویژگی‌های انسانی در ابعاد مختلف بینشی، گرایشی، رفتاری، مطابق با آیات کریمه قرآن و روایات مأثوره معصومین (ع) مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش از نوع بنیادی و کاربردی است و از شیوه کتابخانه‌ای به روش توصیفی و تحلیلی براساس متون تفسیری و روایی استفاده شده است. در این پژوهش مبانی نظری انسان‌شناسی در سبک زندگی خانوادگی، براساس متون دینی استخراج شده است. براساس اصول پذیرفته شده در مباحث معرفت شناسی، پیوند و ارتباط انفکاک ناپذیری میان «هست‌ها» و «باید‌ها» موجود می‌باشد. در رساله حاضر «سبک زندگی خانوادگی» مصداق بارز «بایدها» هست که از «هست‌ها» یعنی مبانی و زیرساخت‌های اصلی در انسان‌شناسی اسلامی برگرفته شده است. آنچه به عنوان نتیجه و ماحصل پژوهش در این رساله دست یافته‌ایم این است که سبک زندگی خانوادگی به منزله صورت و روبنا و مبانی بینشی، گرایشی و رفتاری به عنوان زیربنا قلمداد می‌شود. نوع نگاه انسان به خویشتن، مرتبه و جایگاهش در عالم هستی، آغاز و انجامش، شیوه و سبک زندگی‌اش را تعیین می‌کند. بدین طریق انواع سبک‌ها و شیوه‌های زندگی براساس این مبانی در طول تاریخ بشری ایجاد شده‌اند. هرگونه نقص و اختلال در نحوه شناخت انسان تأثیر مستقیمی در انتخاب سبک زندگی ایجاد می‌کند. مطابق با آنچه در این رساله دست یافتیم الگو و نمونه سبک زندگی انسانی در واقع همان است که در قرآن از آن به «حیات طیّبه» یاد می‌شود در این سبک آنچه زندگی را با معنا می‌سازد، ایمان به خدا و عمل صالح قلمداد می‌شود.

تربیت قرآن کریم، انبیاء و اولیاء مبتنی بر اصل مهم انسان‌ساز دنیاگریزی است.ائمه(ع) با نگرشی روان‌شناسانه و حکیمانه به دنیا، در قالب تمثیل‌هایی تصاویری زیبا و در عین حال هشداردهنده از آن به سالکان کوی ارائه می‌دهند که به راستی تحسین‌آمیز و تأمل‌برانگیز هستند. قطعاً این نوع نگرش تنها از معصومین(ع) ساخته است؛ زیرا تنها ایشان تربیت‌یافته مکتب الهی و صاحب سر خدایی می‌باشند. ائمه(ع) آنچنان دنیا را به نقد می‌کشند و زوایای نهفته آن را بر ملا می‌سازند که آدمی سخت به شگفت می‌آید. ایشان جهان را با همه بزرگی و پهناوری‌اش خرد و ناچیز می‌انگارد و با تعابیری حیرت‌آور از آن یاد می‌کنند. در توصیف و تبیین چهره پشت پرده آن، تمثیلاتی نیکو به کار می‌گیرند. از این رو پژوهش حاضر برای یافتن تمثیلات دنیاگریزی در لسان معصومین(ع)، کتاب «کافی» را محور پژوهش قرار دادند؛ زیرا کتاب «کافی» جامع‌ترین و معتبرترین کتاب روایی عالم تشیع می‌باشد.

آیا زندگی دارای معناست؟ معنای زندگی چیست؟ سؤال از معنای زندگی تاریخچه‌ای به طول دوران زندگی انسان دارا می باشد.از مهمترین معانی در عبارت "معنای زندگی "که درادیان ابراهیمی به آن معتقد می باشند، معنای زندگی عبارت اخری هدف زندگی است. سوال بعدی آن است که آیا انسان ها در زندگی خود معنا را ایجاد می کنند؟ویا معنا فی نفسه موجود است وباید توسط انسان کشف شود؟در صورت اول معنای زندگی امری جعلی می شود ودر صورت دیگر امری حقیقی می باشد. ادیان الهی با محکم ترین پاسخ ها بهترین وسیله برای نجات انسان ها از سرگردانی وپوچی در زندگی می باشند.در این پژوهش نظر مختار آن است که زندگی با شناخت خدا وارتباط با او معنادار می شود.با مشخص شدن معنا در زندگی نوبت به انتخاب شیوه ونوع رفتارها واهداف در زندگی می رسد.پیوند و ارتباط محکمی میان معنا وسبک زندگی موجود می باشد .در این باره نظر برخی از اندیشمندان را آورده ایم.

پژوهشگران معاصر پس از انتشار کتاب استعاره­هایی که با آنها زندگی می­کنیم، اثر لیکاف و جانسون، نظریة ایشان را مبنای کار خود قرار دادند. استعاره با این رویکرد، فرایندی ذهنی و انتزاعی محسوب می‌شود. با توجه به اینکه در متون دینی بیشترین فراوانی در مفاهیم انتزاعی وجود دارد، بی‌شک مهم‌ترین منبع جهت دست‌یابی به روایت‌های معصومان‰، کتاب شریف کافی است. شیخ کلینی این کتاب را بر سبک جوامع حدیثی گردآوری کرده است؛ بدین صورت که در بردارندۀ مفاهیم و موضوعات مختلفی است. نگارندگان مقاله با روش کتابخانه‌ای- اسنادی برمبنای نظریة ارائه شده توسط لیکاف و جانسون، ابتدا استعاره‌ها را از سراسر کتاب کافی استخراج کرده و سپس با روش تحلیل محتوا، میزان بهره‌گیری معصومان‰ از این ابزار بیانی و ذهنی را در موضوعات مختلف به دست آوردند. در نهایت نیز به تحلیل پیکره‌ای و معرفی پربسامدترین حوزه‌های مبدأ و مقصد پرداخته شد.

یکی از مباحث بسیار مهم سبک زندگی اسلامی، بحث در مورد مبانی نظری سبک زندگی خانواده می‌باشد که مهمترین آنها عبارت‌اند از: خداشناسی، هستی شناسی، فرجام شناسی و انسان شناسی. نگارنده در این پژوهش با هدف آشنایی با مبانی نظری سبک زندگی در خانواده، با مطالعات کتابخانه‌ای، تحلیلی و با استفاده از کتب تفسیری و روایی و روان‌شناسی، به اثبات فرضیه تحقیق و بیان آثار مبانی نظری در سبک زندگی پرداخته و به نتایج زیر دست یافته است. خدا‌شناسی به عنوان اولین باور دینی، مسیر زندگی را برای خانواده‌ها روشن می‌کند و آثار زیادی در زندگی خانواده‌ها دارد: تقویت ایمان، سلامت جسم و روان، آرامش روحی، وحدت و همبستگی، خوش بینی و معنایابی زندگی، تقویت روحیه رضا و تسلیم، تقوا، آسان شدن مشکلات و ایجاد روحیه صبر و بردباری، از جمله آثار این مبنا می‌باشد. شناخت عالم هستی و نوع نگرش به آن، آثاری از قبیل: رعایت اعتدال بین دنیا و آخرت، استحکام خانواده در برابر مشکلات، احساس مسولیت در خانواده و امیدواری را در زندگی خانواده به ارمغان می‌آورد. فرجام شناسی، زندگی را از روزمره‌گی و تکراری بودن در می‌آورد و آثاری همچون: ایجاد انگیزه و اصلاح نگرش، آسان شدن مشکلات، خوش اخلاقی و احساس مسولیت اعضای خانواده، تعدیل و رهبری غرائز، معنابخشی به زندگی خانواده، جهت‌دهی به اقتصاد خانواده، در زندگی خانوادگی دارد. انسان‌شناسی و آگاهی از ابعاد وجودی انسان، هدفمندی و خلیفه خدا بودنش، خانواده‌ها را به سوی زندگی برتر سوق می‌دهد و آثاری همچون: گرایش به معنویات، نگرش مثبت به زندگی، ایجاد انگیزه و رعایت حقوق متقابل و وظایف خانوادگی، مهار کردن غرائز، رهایی از بی بندوباری، روشن شدن مسیر زندگی، پایبندی به ارزش‌های اخلاقی، برنامه ریزی در تربیت فرزندان و وفاداریرا در زندگی خانواده دارد.

رابطه میان واقع و ارزش یکی از مسائل مهم فلسفه اخلاق معاصر است؛ بنابراینبررسی آن در میان آراء متفکران اسلامی ضروری به نظر می‌رسد با بررسی مبانی فکری و فلسفی سه تن از متفکران اسلامی مانند فخر رازی، مهدی نراقی و علامه طباطبایی در صدد بیان آراء ایشان درباره هست و باید‌های اخلاقی و رابطه میان آن دو هستیم. فخر رازی با بیان نظریه امر الهی، نفس انسان و احکام آن به عنوان واقع اخلاق اسلامی و ستایش، سرزنش، پاداش و عقاب به عنوان ارزش‌های اخلاقی، رابطه میان واقع و ارزش‌ها را رابطه‌ای هستی‌شناسانه تفسیر کردند و هم‌چنین در نظام اخلاقی مهدی نراقی نفس انسان، قوای نفسانی و احکام نفس را به عنوان واقع اخلاقی، فضیلت و رذیلت‌ها همان باید، نباید و ارزش‌های اخلاقی است. ایشان قائل به رابطه‌ای روان‌شناسانه میانواقع و ارزش‌ها است و در نهایت علامه طباطبایی در نظریه اعتباریات خویش، مرتبه‌ای از نفس ناقص انسان و قوای نفسانی و شئوناتش مانند نیازها و خواسته‌هایش را به عنوان واقع نظام اخلاقی و اعتبار باید و نبایدها را به عنوان ارزش‌های اخلاقی می‌داند و معرفت به واقع اخلاق را ملزم به معرفت به باید و نباید و یا ارزش‌های اخلاقی می‌داند. بنابراین علامه طباطبایی یک رابطه معرفت‌شناسانه میان واقع و ارزش قائل است. در نتیجه ضروری به نظر می‌رسد علاوه بر رابطه منطقی واقع و ارزش یک سری از روابط دیگر میان واقع و ارزش-های اخلاقی قابل بررسی است. اعتبارسازی باید و نباید یا معرفت به ارزش‌ها به مرور زمان و با تجربه کافی دقیق و صحیح خواهد بود و تمام بشر به طور فطری از این نوع معرفت برخوردار هستند. نباید تصور شود میان واقع و ارزش‌های اخلاقی اگر رابطه منطقی نباشد می‌توان هر باید و نباید یا ارزش‌های اخلاقی را از هر کجا به دست آورد.در نهایت با بررسی نظریه اخلاقی این سه متفکر اسلامی می‌تواند فهمید این طور نیست که میان واقع و ارزش فقط رابطه منطقی وجود داشته باشد و اگر آن رابطه با استدلالات فلسفی یا کلامی مورد خدشه قرار بگیرد ارزش‌ها از واقعیات جدا شده و هیچ نوع رابطه‌ایمیان آن‌ها وجود ندارد. بلکه انواع متفاوتی از روابط میان واقع و ارزش‌ها می‌توان یافت.