جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: مارتین کوش دو ایده بحث برانگیز را مطرح می کند: اینکه دانش یک موقعیت اجتماعی است (مانند پول یا ازدواج) و اینکه دانش در درجه اول در اختیار گروه ها است تا افراد. او از پیامدهای رادیکال دیدگاه‌های خود دفاع می‌کند: اینکه دانش سیاسی است و با جوامع متفاوت است. این رویکرد جسورانه به معرفت شناسی چالشی برای فلسفه و جهان آکادمیک گسترده تر است.

ترجمه ماشینی: این جلد تعدادی از نویسندگانی را گرد هم می‌آورد که خود را مشارکت‌کنندگان یا مفسران منتقد حوزه جدیدی می‌دانند که اخیراً در جامعه‌شناسی دانش ظهور کرده است. این رشته جدید «جامعه شناسی دانش فلسفی» (SPK) است. البته مطالعه فیلسوفان و دانش آنها از دیدگاه های جامعه شناختی یا سیاسی پدیده ای جدید نیست. نویسندگان مارکسیست در طول قرن بیستم از چنین دیدگاه‌هایی استفاده کرده‌اند، و از دهه شصت، نویسندگان فمینیست نیز گهگاه به تحلیل جامعه‌شناختی متون فیلسوفان پرداخته‌اند. آنچه SPK را از این جامعه‌شناسی‌ها متمایز می‌کند این است که SPK درگیر یک مبارزه سیاسی نیست. در واقع، SPK به طور کلی نسبت به درستی یا نادرستی آموزه هایی که مطالعه می کند، بی طرف باقی می ماند. با انجام این کار، SPK از «برنامه قوی» در جامعه شناسی دانش علمی پیروی می کند. دیوید بلور در «ویتگنشتاین به عنوان یک متفکر محافظه‌کار» از آثار کارل مانهایم جامعه‌شناس استفاده می‌کند تا فلسفه ویتگنشتاین را جای دهد. مانهایم بین دو سبک فکری مهم در قرن نهم تمایز قائل شد. اولی، ایدئولوژی «قانون طبیعی» با ایده‌های روشنگری و انقلاب فرانسه مرتبط بود. بر فردگرایی، پیشرفت و عقل جهانی تأکید داشت. سبک دوم تفکر «محافظه کاری» بود.