جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جان کاتینگهام از جمله فیلسوفان معاصر و تأثیرگذار در شاخه‌های فلسفه دین و اخلاق است. اهمیت او بیشتر به خاطر دیدگاه و روش خاص وی در تمایل به دین‌مداری و تا حدی دور از معرفت عقلانی است که در عین حال به جزم گرایی نیز منجر نشده است. او منتقد رویکردهای متداول در فلسفه دین است که تاکنون با چشم‌اندازی هنجاری و غیر قابل انعطاف عقلانی عمل کرده‌اند؛ از نظر او این رویکردها بر استدلال‌های عقلانی استواراند و فرایندهای راستی‌آزمایی‌شان چه برای خداباوران و چه خداناباوران اغلب بر پایه منطق متداول است و البته کارایی منطق و استدلال صرف محدود و معین است. وی اضافه می‌کند که این رویکردها در پی آنند که همانند آرمان‌های علمی، بی‌طرف و مجزا باشند، ولی با این همه، به عنوان ایده آل‌هایی برای فلسفه دین نامناسب‌اند. موضع جان کاتینگهام به گونه‌ای است که تفکیک میان دو حوزه فلسفه و ادبیات را آن‌چنان جدی نمی‌داند، بلکه از عنصر ادبیات نیز در تبیین خویش بسیار بهره می‌گیرد، اما این به معنای به‌کارگیری بی‌وقفه عبارات و اشعاری از کتب مقدس و ادبی نیست، بلکه به این معناست که زمینه گسترده‌ای را برای به‌کارگیری منابع مکتوب و ادبی، در جایی که مرتبط با موضوع بحث هستند، فراهم آورد تا بدین وسیله درک ما از این موضوعات غنی‌تر شود و در عین حال به عوامل تأثیرگذار فرهنگی و تاریخی، در شکل‌گیری ساختارها و رویه‌های فلسفی نیز توجه می‌کند. به طور کلی به سمت رویکردی انسانی یعنی الگویی که بتواند موضوع را با حساسیت‌های بیشتر اخلاقی و معنوی شکل دهد و در ایجاد اعتقاد دینی، مؤثرتر واقع شود.