جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جوانگ زه در اواخر قرن چهارم قبل از میلاد می زیست. او بعد از لائوزه یکی از معروفت ترین فیلسوفان چینی است. کتابی بر جای مانده از او نیز یکی از استثنایی‌ترین و بهترین آثار فلسفی ادبی موجود در تاریخ چین و همچنین در جهان است، چون عمیق‌ترین مفاهیم را با ذکاوت خاصی به صورت داستان بیان می‌کند. در این میان، مشهورترین بخش کتاب «رویای پروانه‌» است. او در این داستان مهمترین بحث خود یعنی «تبدل» را بیان می‌کند و حالتی به او دست می دهد که نمی‌تواند میان خود و جوانگ زه تمییز دهد. در این حالت، نزد او هیچ چیز ثابت و مشخص نیست؛ همه چیز در حالت سیلان دایمی است و جوانگ‌زه این حالت را «آغاز بزرگ» نامیده‌است. آنچه که در این میان به چشم می‌خورد این است که جوانگ‌زه سخن از ناتوانی در فهمیدن می‌کند و به روش طعنه‌آمیزی ‌اشاره می‌کند که در واقع باید تفاوتی بین پروانه‌بودن و یا انسان بودن باشد. از این رو جوانگ‌زه در داستان خود سعی دارد که محدودیت‌های ذاتی که حاصل از دلبستگی است را نشان دهد و بیان می‌کند که چگونه این دلبستگی‌ها می‌توانند مانع آزادی باشند. او بارها بیان می‌کند که آزادی واقعی هیچ مرزی را نمی‌شناسد و همچنین موجب قضاوت نمی‌شود. آزادی واقعی زمانی تحقق می‌یابد که فرد با آنچه که هست جریان داشته باشد و مطابق شرایطی که وجود دارد عمل کند. در نهایت برای تحقق آزادی واقعی باید از ماهیت جهان و منبعی که تمام موجودات از آن سرچشمه می‌گیرند، آگاهی یافت.