جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این پژوهش به مفهوم نماد آن گونه که در پدیدارشناسی هگلی اشاره شده است، پرداخته است که از خوانش این رابطه میان نماد و امر قدسی غفلت می کند. به این دلیل که به نظر می‌رسد این رابطه با پیروی از یک فرهنگ خاص، هنجاری است که داشتن یک مبنای تفسیری برای نماد را دشوار می‌سازد، به‌ویژه وقتی از نماد قبل از هنر صحبت می‌شود. این بدان معناست که ما آن را به هگل در سطح طبیعی قبل از نگرانی انسانها برای ایجاد ماهیت مشتق از طبیعت اول ردیابی کنیم. همه در رابطه با رابطه نماد با نشانه ها و ماهیت تفسیری آنها بحث شده است. این پدیدارشناسی هگلی در مورد این تفسیر نادرست صحبت می کند و بر تفسیر آینده به جای گذشته قبلی تمرکز می کند. چیزی که بعدها در برخی مکاتب تفسیری و هرمنوتیکی توجیه شده است. علاوه بر این، این پدیدارشناسی از نظر تفسیر و معنا، تفسیر را در مکانیسم‌های گفتمانی فلسفی به کار می‌گیرد، جایی که به عنوان اثری تفسیری ظاهر می‌شود. سپس به مفهوم بیان، ارتباط آن با پدیدارشناسی روحی و چگونگی قرار گرفتن بیان به مثابه ریسمان وحدت ریسمان درونی در گفتمان فلسفی پرداخته است. از سوی دیگر، در تفسیر، به همین ترتیب به پل ریکور بازگشت و مطالعه خود را بر این الگوی واحد در گفتمان فلسفی بنا نهاد. بیان مفهوم مطلق را در پدیدارشناسی ارائه کرده است که از طریق مفهوم بیان بر نظریه تفسیری تأثیر گذاشته است، خواه یک وحدت کلی باشد که به عقلانی شدن نماد در گفتمان فلسفی کمک کرده است.