جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: گفته می شود که ابن خلدون (1332-1406) اولین دانشمندی است که تاریخ و جامعه را هدف مستقیم یک علم نظام مند قرار داد. این مقاله به بررسی نقش گاه گرایی در اندیشه او می پردازد. این سؤال جالب است زیرا یک اعتراض همیشگی به گاه گرایی این بوده است که هر گونه نظم طبیعی واقعی را انکار می کند و بنابراین امکان هرگونه علم طبیعی سیستماتیک را منتفی می کند. اگر ابن خلدون گاه گرا بود، به این معنی بود که یکی از نخستین پیشگامان در تلاش برای به کارگیری روش علمی نظام مند در مطالعه تاریخ و جامعه، این کار را بر اساس درک گاه به گاه از طبیعت و نظم طبیعی انجام داد. سپس این سؤال که آیا و چگونه روش شناسی علمی او با گاه گرایی سازگاری دارد، هم به دلایل تاریخی و هم به دلایل نظری، به ویژه برای خداباورانی که گاه گرایی را به عنوان چارچوبی بالقوه برای درک منسجم از جهان طبیعی (از جمله در این مورد) بررسی می کنند، مورد توجه است. ابعاد انسانی و اجتماعی آن) هم به عنوان مظهر مشیت و خلاقیت الهی و هم به عنوان موضوع علم تجربی نظام مند.