جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

میان نظریه‌های کلان و خرد جامعه‌شناسی نوعی گسست معرفتی وجود دارد. برخی از این نظریه‌ها اصالت را به ساختارهای کلانی مانند جامعه و برخی آن را به افراد و مفاهیم خرد مانند رفتار و کنش مربوط می‌دانند. برای اتصال این دو سطح مفاهیمی مانند «خود» می‌توانند کارگشا باشند. خود از مفاهیم اصلی مکتب کنش متقابل‌گرایی نمادین به‌شمار می‌آید که در آرای اندیشمندان اجتماعی مسلمان مانند حسین نصر نیز مدنظر قرار گرفته است. در این پژوهش مقایسۀ این دو دسته از نظریه‌پردازان صورت گرفته و این مقوله بررسی شده است که آیا نصر با رویکردی متفاوت قادر به اتصال سطح خرد و کلان است. این پژوهش کیفی و از نوع اسنادی است و از منابع دسته اول و دسته دوم در آن استفاده شده است. با توجه به یافته‌های تحقیق، این دو دسته از نظریه‌پردازان تفاوت هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی با یکدیگر دارند. کنش متقابل‌گرایان واقعیت را فراگردی اجتماعی می‌دانند که حاصل کنش متقابل افراد است، اما حسین نصر معتقد است واقعیت سلسله‌مراتبی عینی (وجود) دارد که از سطح مادی تا ذات حق (خداوند) گسترده است. همچنین سلسله‌مراتبی ذهنی (آگاهی) دارد که مراتب مختلفی از جمله درک طبیعی انسان از خود، جهان خارجی و درنهایت آگاهی به خود مطلق را شامل می‌شود. علاوه‌براین با توجه به یافته‌های پژوهش به‌نظر می‌رسد نصر با رویکردی متفاوت به پیوند میان سطوح خرد و کلان پرداخته است.

چیستی و ماهیت مفاهیم عقل و عاطفه و مهم‌تر از آن جایگاه آنها در دین و دینداری همواره مورد توجه متفکران دین و معرفت‌شناسی دین بوده است. به‌طوری‌که برخی بر نقش عاطفه تأکید کرده و برخی بر نقش عقل. لذا هدف پژوهش حاضر شناخت جایگاه عقل و عاطفه در دین اسلام است. براین‌اساس برای گردآوری داده‌ها از روش تحلیل محتوای کیفی و مطالعۀ کتابخانه‌ای استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که یکجانبه‌نگری در این‌باره در دین اسلام وجود ندارد و محتوای متون دینی اسلام بخصوص قرآن، هر دو عقل و عاطفه در میدان دین‌ورزی حضور دارند. عقل‌گرایی بیشتر با ارائۀ یک بینش هستی‌شناختی در حوزه نظم حاکم بر جهان، عاقبت‌اندیشی، اثبات وجود خدا، روابط اجتماعی، قانون‌گذاری و اصولاً سطح کلان امر دینداری بر آن تأکید شده است. عاطفه‌گرایی نیز برانگیزاننده حالت ذهنی محبت و عشق به خالق هستی و همنوعان است و بیشتر در حوزه فردی و روابط شخصی انسان با خالق هستی مطرح است.

فرقه اسماعیلیه نزاری به رهبری حسن صبّاح بنیادگذار ترور در معنی کلاسیک آن است؛ چه پیش از آن و در بافتار تاریخی ایران سده‌های میانه کمتر دیده شده است که جریانی از امکانات و نیروهای موجود به‌عنوان راهبرد و هم‌زمان تاکتیکی دفاعی، به شکلی کاملاً سازمان یافته بهره گیرد. در پژوهش حاضر، نویسندگان راهبردهای به‌کار رفته در فرقه اسماعیلیه را بر‌اساس شواهد تاریخی، دنبال کرده و به تحلیل جامعه‌شناختی عوامل مؤثر بر پیشبرد اهداف عقیدتی ـ سیاسی این جریان پرداخته‌اند. نویسندگان همچنین با تمرکز بر نظریه بسیج منابع تیلی در صددند تا به این پرسش‌ها پاسخ دهند: نقش راهبردها در تحقّق اهداف عقیدتی ـ سیاسی فرقه اسماعیلیه نزاری کدام‌اند؟ و سهم هر یک چه اندازه است؟ مدّعای نهایی پژوهش آن است که فرقه اسماعیلیه نزاری برای نیل به اهداف خود از راهبردهایی بهره برد که نقش چشمگیری در کامیابی تاریخی آن (دستِ‌کم در دوره فرمانروایی حسن صبّاح) ایفا نمود.