جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف مقاله: نشان دادن ظرفیت تمدنی آموزه‎های قرآن کریم، از جمله اهداف علمی انتخاب این موضوع است. اساساً تمدن پدیده‎ای بشری است که بر پایه عقلانیت و خرد جمعیِ منبعث از حوزۀ اندیشه و علوم انسانی آن مرز و بوم شکل می‎گیرد که در سوگیری روابط انسانی در آن جامعه نقش به‎سزایی دارد. اگر تمدنی‎ به دور از عقلانیّت صحیح شکل بگیرد، آسیب‎های جدی به انسان و روابط انسانی وارد می‎کند، تمدنی که بر اساس عقلانیّت صحیح شکل بگیرد، زمینه رشد و بالندگی انسان و روابط انسانی را در سطح کلان مهیا می-کند. هر تمدنی باتوجه به مبانی نظری آن، از سطحی از عقلانیّت برخوردار است که البته مدلِ عقلانیّت در هر تمدنی، مختصِّ به آن تمدن و متفاوت با دیگر تمدن‎هاست، خوانش تمدنی کارکردهای آموزه «مکنت» در قرآن در پرتو عقلانیت وحیانی یک موضوع مغفول به شمار می‎آید، بنابراین برای کشف و تبیین علمی آن، انجام پژوهش‎هایی از این قبیل ضروری است. روش این مقاله با روش: توصیفی‎-تحلیلی بر پایۀ عقلانیت وحیانی در پی پاسخ به این سؤال است که تبیین تمدنی از کارکردهای آموزۀ «مکنت» در قرآن، در پرتو عقلانیت وحیانی چیست؟ نتایج مقاله ایجاد بستر مناسب جهت ایجاد وحدت با هویت‌سازی واحد در پرتو عقلانیتِ وحیانی، تنظیم مناسبات انسانی در پرتوِ عقلانیتِ وحیانی، تثبیت و گسترش معروف در پرتوِ عقلانیتِ وحیانی.

تاریخ‌نگاری اسلامی از قرن هفتم تا دهم هجری در غرب جهان اسلام با رونق و رشد فزاینده‌ای مواجه شد، به‌ویژه در ایام ممالیک، مصر شاهد دگرگونی‌های فرهنگی و آموزشی شگرفی بود. با مطالعه متون تاریخی محل توجه اندیشمندان علم تاریخ‌نگاری و مهاجرت مورخان از شرق که تجارب ارزنده‌ای داشته‌اند، و با انتقال مراکز آموزشی از بغداد به قاهره، و نیز بررسی‌های انجام‌شده بالندگی و افتخار بزرگی برای جهان اسلام رقم زدند و دومین مرحله طلایی را در فرهنگ و تمدن اسلامی به وجود آوردند. حال این پرسش مطرح است که: تاریخ‌نگاری در دوره ممالیک از چه ویژگی‌ها و روش‌هایی برخوردار بوده است؟ این پژوهش با تکیه بر منابع دست اول و نیز با مطالعات و تحقیقات به روش توصیفی‌تحلیلی، قصد دارد در غرب جهان اسلام چگونگی شکل‌گیری و تأثیر تاریخ تاریخ‌نگاری، ورود فقها به تاریخ‌نگاری، استفاده از گونه‌های منابع تاریخ‌نگاری، شرح‌حال‌نویسی، تلخیص، تتمه، ذیل، و مختصرنویسی را بر رشد و رونق تاریخ‌نگاری بررسی و تحلیل کند.

به‌رغم وجود برخی گزارش‌ها در خصوص دوری نهاد عرفان و تصوف از سیاست از یک سو و وجود برخی گزارش­ها بر مدیحه‌گویی عارفان و صوفیان نسبت به حکومت و قدرت از دیگر سو و تعمیم این دو از سوی برخی به میراث اصلی این جریان، به­نظرمی­رسد کنشگری فعال متصوفه در شئون مختلف اجتماعی و تازیدن آن‌ها به حکومت و نقد قدرت، افق‌های جدیدی از میراث تصوف و نقش تمدنی آن­ها را پیش­نهد. این پژوهش با بهره‌گیری از الگوی تحلیل پیام، سعی دارد از خلال گزاره‌های تاریخی و ادبی ، نقش‌آفرینی صوفیان صافی‌ضمیر را در بطن رخدادهای سیاسی موردبررسی و تحلیل قراردهد. به­نظرمی­رسد، عارفان به‌عنوان قشری تأثیرگذار و در برخی مقاطع رهبران معنوی جامعه به­لحاظ روش و ابزار، پیام خود را، مستقیم، غیرمستقیم، شفاهی و مکتوب و در قالب­های دیگر به ارکان قدرت رسانده­اند چنان‌که به­لحاظ مخاطبان نقد، خلفا، پادشاهان وزرا، امرای محلی، حکومت‌گرانی‌اند که موردنقد عرفا بوده‌اند. به­لحاظ محتوای نقد نیز عارفان در قلمروهایی چند ازجمله استبداد، بی‌عدالتی، ظلم و ستم صاحبان قدرت، گماردن افراد نالایق به پست‌های حکومتی، زبان به انتقاد گشوده‌اند، واقعیتی که از دستاوردهای آن، اثبات حضور اخلاق ، شریعت و عرفان در سیاست و نقش­آفرینی عرفا در نظام سیاسی تمدن اسلامی بوده­است.

اسماء بنت عمیس؛ مفسر، محدث، راوی و صحابه بزرگ صدر اسلام از شخصیتهای کم ادعا و بزرگ صدر اسلام است. ایشان به عنوان بانویی که هم در مکه در شمار مسلمانان اولیه و هم در سفر به حبشه که به همراه همسر خود جعفر بن ابی طالب به حبشه منتقل می شود؛ برای همه کسانی که با او هستند و نقش اندکی داشته اند، الگو و اسوه دینی قرآنی و نبوی بوده است است. وی چند خواهر داشت، از جمله: یکی سلمی همسر حمزه سیدالشهدا، دوم لبابه همسر عباس عموی پیامبر، سوم میمونه همسر پیامبر اسلام. اسما بنت عمیس در مکه و قبل از استقرار رسول خدا در خانه زید بن ارقم ایمان آورد و با پیامبر اسلام بیعت کرد. هیچ گاه چهره نامیدی نمی گرفت و هیچگاه اعتراض نداشت و در وضع دشوار، بیش از همه تلاش می کرد. در این نوشتار شمه ای از این رشادتها در کنار پیامبر اسلام 6 و امام علی 7 و فاطمه سلام الله علیها و تربیت فرزندانی وارسته ای که تا قرنها درترویج قرآن و سیره نبوی اثرگذاربودند، بیان شده است.

مستندات تاریخی بغداد قرن چهار و علاوه بر آن، تحلیل‌هایی که از جانب محدثان و مفسران و مورخان، تمدن پژوهان و فیلسوفان تاریخ و دیگران به دست آمده، حاکی از رشد و گسترش فکری و دینی اسلام در مقایسه با دیگر دوره‌هاست. لذا این پژوهش در نظر دارد بر ارتقای بی‏نظیر حوزه‏های گوناگون عمرانی عهد عضدی مانند ساخت اماکن درمانی و فرهنگی، شهرسازی و احیای ویرانی‌ها، توجه به مرمت مشاهد مقدسه، جمع‌آوری حدیث و رشد و گسترش تفاسیر و در نهایت امنیت در این عصر؛ که ریشه قرآنی و حدیثی داشته است؛ با استفاده از منابع و متون اصیل و تحلیل‏های جانبی، به کشف انگیزه‌های عمرانی این حاکم(عضدالدوله) بپردازد و انگیزه‌هایی که چرایی و چگونگی جهت‌گیری فعالیت‌های او را تا حدودی مشخص کند. به همین دلیل مسأله اصلی این است که تأثیرآموزه‌های قرآنی و حدیثی در شکوفایی و درخشش تفکر شیعی و ایرانی چقدر بوده است؟

مناسبات اجتماعی ‌سازنده، از شروط تداوم حیات ‌انسانی و از عوامل مؤثر در دست‌یابی به اهداف یا برون‌رفت از معضلات زندگی جمعی است. در اقلیت ‌بودن ‌شیعه، در کنار دور نگه‌داشتن آنها از صحنه قدرت ‌سیاسی و اقتصادی، رهبران ‌شیعه را ناگزیر به استفاده از تدابیر فرهنگی به ‌مثابه قدرت ‌نرم شیعیان برای رهاسازی پیروانشان از گرفتاری‌هایِ ‌شدیدِ سیاسی‌اقتصادی کرد تا ضمن حفاظت از اقلیت ‌شیعه، آنها را به گروه‌ اجتماعی منسجم، پویا و مؤثری تبدیل کند. مهم‌ترین راهبرد امامان ‌شیعه برای دست‌یابی به چنین موقعیتی مسئله این پژوهش است؛ کوششی که درصدد است بر اساس منابع تاریخی و با رویکردی توصیفی‌تحلیلی بر «سازواری اجتماعی» به عنوان تدبیر راهبردی امامان (ع)، شاخصه‌ها و پیامدهای آن تأکید کند. «تقویتِ همبستگیِ درونی» و «افزایش همگرایی بیرونی» از جمله پشتوانه‌های‌ اجتماعی ساخت داخلی و خارجی موجودیت و قدرت است که از رهگذر حفظ وحدت‌ اجتماعی، گسترش زندگی نیک‌خواهانه و ارتقای شأن‌ اجتماعی شیعیان موجبات تمایز بیرونی و گسترش‌ تدریجی حوزه نفوذ اجتماعی ایشان در جغرافیا و تاریخ گسترده‌تری را فراهم آورد.

مقالۀ حاضر به بررسی نقش مدارس در گسترش تشیع در ایران عصر صفوی پرداخته است و هدف آن نشان دادن تأثیر مدرسه بر روند گسترش تشیع دوازده امامی در ایران است. احداث مدارس در عصر صفوی از رشد صعودی و از حمایت حکومت صفوی برخوردار بود. در وقف نامه های مدارس به ویژه مدارسی که از موقوفات و امکانات مالی بیشتری برخوردار بودند، به برگزاری شعائر مذهبی شیعه توجه می شد. مدارس در این دوره تا حد ممکن به مذهب رسمی کشور و معارف شیعه اختصاص داشت. مدرسه از طریق تعلیم یافتگان خود نقش مهمی را در ترویج و گسترش تشیع در جامعه ایفا کرد. آنان پس از تعلیم در مدارس به ویژه مدارس شهرهای بزرگ در سمت های مختلف رسمی و غیررسمی در تثبیت و گسترش تشیع تأثیرگذار بودند.

حسن بن‌زید معروف به داعی کبیر (حک: 250-270ق) و حسن بن‌علی معروف به ناصر کبیر (حک: 301-304ق) در دوران زمامداری‌شان در طبرستان و دیلم، به مقوله دین و پیشرفت تشیع زیدی توجه داشته‌اند؛ اما با توجه به شرایط تاریخی و شخصیتی آن دو، داعی کبیر از منظر سیاسی و ناصر کبیر از جنبه دینی و فرهنگی فعالیت بیشتر و موفق‌تری داشته‌اند؛ از این رو هدف مقاله حاضر بررسی و تبیین عملکرد این دو شخصیت به‌ویژه از لحاظ دینی و فرهنگی است؛ پس مسئله اصلی پژوهش، مقایسه و ارزیابی عملکرد داعی کبیر با ناصر کبیر به‌ویژه از منظر دینی است و اینکه هر یک از آن دو چه تأثیراتی از لحاظ دینی گذاشتند. در پی این مسئله این فرضیه مطرح می‌شود که داعی کبیر یک زیدی متعصب بوده و در ترویج تشیع زیدیه تلاش کرده است؛ اما ناصر کبیر علی‌رغم داشتن مذهب زیدی به فقه امامیه متمایل و نزدیک بوده است. در این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی به مسئله اصلی تحقیق پرداخته می‌شود. نتایج پژوهش نشان می‌دهد اقدامات دینی ناصر کبیر در دیلم و طبرستان یکی از زمینه‌های گرایش علویان از تشیع زیدی به تشیع امامی بود و گرایش برخی از شاگردان ناصر کبیر به تشیع امامی، بیانگر این قضیه است.

بررسی سیر تشیع امامی در طبرستان و چگونگی استقرار و تثبیت آن، از مباحث مهم تاریخ تشیع در ایران است. مسئلۀ اصلی تحقیق، چگونگی سیر و تحول تشیع امامی در طبرستان از مرحلۀ استقرار تا تثبیت آن در منطقه است؟ لذا این فرضیه طرح می‌گردد، طبرستان به علت شرایط خاص سیاسی و جغرافیایی و به دلیل استقبال از مهاجران علوی شیعه، فعالیت علمای شیعه و حمایت حکام محلی، شرایط مناسبی برای استقرار و تثبیت تشیع امامی داشت. هدف اصلی پژوهش مذکور، تبیین سیر استقرار و تثبیت تشیع امامی در طبرستان است. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی به مسئلۀ اصلی تحقیق پرداخته می‌شود. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد، عواملی چون اقامت برخی از پیروان ائمه در طبرستان، فعالیت تبلیغی سادات علوی و حضور علمای دینی و بزرگان شیعه امامی و فعالیت تبلیغی آن‌ها در طبرستان و حمایت حکام آل‌باوندی، مرعشی و برخی ملوک پادوسبانی از تشیع‌ امامی، سبب تثبیت تشیع‌ امامی در اوایل قرن نهم هجری در مازندران شد.

چکیده الأزهر و تصوف دو نهاد و جریان دینی هستند که با سابقه حضور هزار ساله در مصر نقش بسزایی در شکلگیری فرهنگ و تمدن اسلامی مصر و جهان اسلام، در گذشته و حال داشته اند. میزان تأثیر و نفوذ این دو نهاد بدیل و رقیبی در مصر نداشته و دامنه آن مرزهای مصر را درنوردیده و در اقصی نقاط جهان اسلام نیز نفوذ کرده است. تصوف و الأزهر در طول تاریخ مصر نه تنها با یکدیگر رقابتی نداشتند، بلکه تعامل و همکاری این دوجریان همانند همکاری درون یک نهاد بوده است. عضویت و حضور عالمان الأزهر در طرق صوفیه؛ و نیز عضویت صوفیان در الأزهر باعثرواج عنوان فقیه متصوف و یا صوفی متفقه؛ و رهیافت و نگرش تقریباً همسان و مشترک این دو نهاد نسبت به برخی از مهمترین آموزههای اسلام را نشان می دهد. از علل و اسباب همگرائی این دو جریان دینی، پذیرشتبعیتمطلق از حاکم به عنوان یک اصل دینی است. این رویکرد باعث شده است تا این دو نهاد در جهت تحکیم قدرت حاکمان قرارگرفته؛ و در مقابل، حمایت دولت ها از این دو نهاد و تقویت آنها را در پی داشته است. متهم کردن صوفیان به کفر، شرک و بدعت به خاطر اعتقاد ایشان به اولیاء و توسل، زیارت، نذر، برگزاری سالگرد میلاد و... برای ایشان، از سوی وهابیت، مخالفت صوفیان و عالمان الأزهر را برانگیختو باعث شد تا ایشان درکنار هم، به روش های مختلف در صدد مقابله با این اتهامات برآیند. آن دسته از عالمان الأزهر که جزء جریان نواندیشی و اصلاح تعریف می شوند انتقادات شان به الأزهر و تصوف باعث نزدیکی ایشان به وهابیت نشد. زیرا تعارض های کلامی و فقهی الأزهر با سلفیه وهابی از ابتدای شکلگیری در مواردی که میان الأزهر و تصوف وفاق وجود دارد از جمله عوامل همگرایی الأزهر و تصوف بوده و هست. نفوذ جریان وهابیت در مصر قرن بیستم، دو جریان معتدل تصوف و الأزهر را نیز تحت تأثیر قرار داد و عاملی برای تغییر رویکرد برخی از اعضای جدید این دو نهاد، به سوی وهابیت شد. این پژوهش با گردآوری دادههای اسنادی و کتابخانهای، به توصیف و تحلیل این مسأله بپردازد. واژگان کلیدی: تصوف، الأزهر، سلفیه، مصر، وهابیت، فرهنگ و تمدن اسلامی.