جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

انسان همواره در محیط پیرامون خود با انواع مخاطرات طبیعی روبرو بوده است. بشر اولیه در مواجهه با این مخاطرات، و بدون اینکه از ساز و کار آنها اطلاعی داشته باشد، وقوع آنها را به نیروهایی ناشناخته و فراطبیعی نسبت داده و نشانه ای از خشم و غضب آنها می پنداشت .و برای آرام کردن آنها و فرو نشاندن خشم و غضبشان مناسک مختلفی را ابداع نموده بود. اما پیامبران الهی، که یکی پس از دیگری برای هدایت بشر مبعوث می شدند، هشدار می دادند که بلایای آسمانی(مخاطرات طبیعی) بدلیل ظلم و ستم انسانها نسبت به یکدیگر و غفلت آنها از مبدا و معاد رخ می دهند. و قرنها گذشت تا اینکه بعد از سپری شدن دوران تاریکی در اروپا، علم جدید science پا به عرصه ی وجود گذاشت و دیدگاه انسان را نسبت به عالم هستی تغییر داد. بشر متمدن توانست توام با پیشرفت علم به تدریج پرده از رازهای طبیعت بردارد. از جمله اینکه ساز وکار وقوع مخاطرات طبیعی را بدون در میان آوردن اراده ی الهی و تنها در چهارچوب قانون علیت توجیه و تبیین نمود. حال سوالات متعددی در اینجا پیش می آید از جمله اینکه؛ با وجودی که موضوع مورد بحث در هردو حوزه یکی است جرا تبیین ها متفاوتند؟ آیا این تبیین ها در تضاد با یکدیگرند؟ و پذیرش یکی مستلزم انکار آن دیگری است؟ ویا اینکه آنهادر واقع ناشی از اختلاف منظرند؟ و یا ناشی از اختلاف در زبان اند؟ یعنی اینکه دین زبان مخصوص به خود دارد و علم هم زبان مخصوص به خود؟ در پاسخ به سوالات فوق، نظرات متفاوتند. گروهی به تمایز بین علم و دین و به تبع آن تمایز بین تبیینهای علوم تجربی و دین از مخاطرات طبیعی باور دارند. و گروهی هم معتقدند اینگونه تبیین ها در علم و دین، در واقع ناشی از اختلاف منظر اند و بیانگر وجوه مختلف یک واقعیت اند. گروهی هم برآنند که زبان دین با زبان علم تفاوت دارد. دین در بیانات خود به زبان عامه ی مردم سخن گفته است در حالیکه علم در تبیین واقعیت ها روش و زبان مخصوص به خود را دارد.و همچنین دین بیشتر به چرائی پدیده ها توجه دارد در حالی که علم بیشتر به چگونگی آن ها می پردازد.