جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تنبیه، در لغت به معنای آگاهانیدن، بیدار کردن، واقف گردانیدن به چیزی و آگاه و هوشیار کردن آمده است.برخلاف برخی نظام‌های تربیتی، از نظر اسلام و قرآن، اصل تنبیه به طور مطلق محکوم نبوده، بلکه در جای مناسب خود لازم است. آیات فراوانی در قرآن با اشاره به مجازات سرپیچی کنندگان از احکام الهی در میان اقوام گذشته، به آیندگان هشدار می دهد که اگر آموزه های پیامبران الهی را زیر پانهند، به عذاب و مجازات دنیوی یا اخروی یا هر دو گرفتار خواهند شد. بر اساس اهمیتی که ماهیت تنبّه در تنبیه الهی از دیدگاه قرآن و روایات دارد، در این پژوهش برآنیم تا با نگاهی به منابع اسلامی، جایگاه تشویق و تنبیه را بررسی کنیم و روش های مجاز تشویق و تنبیه و ویژگی ها و اهداف هر یک را از دیدگاه اسلام بکاویم.در این تحقیق به مواردی چون بررسی موارد استفاده از تنبیه الهی در ساختار و اثر آن بر شخصیت انسان، مفهوم و موارد تنبیه و تنبّه در گستره تنبیهات الهی در راستای تولید اخلاقی و نشان دادن توانایی آموزه‌های دینی در تولید انسان اخلاقی خواهیم پرداخت و ابعاد مختلف این مسائل را مورد ارزیابی قرار خواهیم داد. این تحقیق به روش توصیفی-تحلیلی بوده و مبنای جمع‌آوری اطلاعات به روش کتابخانه‌ای می‌باشد و در گردآوری اطلاعات از ابزار فیش استفاده شده است. نتایج این تحقیق بیانگر آن است اسلوب‌های تنبیه در قرآن به دو دسته تنبیه بدنی و غیر بدنی تقسیم می‌شود. اسلام، تنبیه بدنی را به عنوان آخرین روش تربیتی برای مجرم یا مجرمان مطرح می‌کند. بیشتر مصادیق تنبیه شدگان در قرآن اهل کفر، منافقین، منکران نبوت، توحید، معاد، وحی، و همچنین رباخواران و زناکاران و.. می‌باشند. مصادیق متنبهین نیز در افرادی چون حضرت سلیمان، حضرت ابراهیم، حضرت نوح، پیامبر اسلام، اصحاب، زنان پیامبران و... خلاصه می‌شود.