جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عبارت تاویل که با نزول قرآن به عرصه اندیشه بشری وارد شد؛ همواره یک تعبیر چالش برانگیز بوده که دامنه ای بین کفر و ایمان داشته و مفسرین چون همواره از طریق معنای استعمالی در قرآن بدنبال معنایابی آن بوده اند؛ نتوانسته اند به اجماعی در مورد دامنه آن معنایی آن برسند. اما این رساله سعی نموده راهی متفاوت برگزیند و با استفاده از فقه اللغه و همچنین کمک گرفتن از روایات تاویل را معنایابی نموده و از آن زاویه نگاهی به بعض فرازهای نهج البلاغه داشته باشد. رساله در فصل اول با اشاره مختصر به پیشینه تاویل در قرآن و نهج البلاغه، مهمترین نظرات در این زمینه را نقد و بررسی نموده، تاکید می نماید نگاه تاویلگرا، این توان را دارد که عمقی ژرف تر فرازهای نهج البلاغه را نشان دهد. در فصل دوم بطور مبسوط فقه اللغه تاویل را بررسی، دلیل ترجیح آن را بر الفاظ مترادف تاویل در قرآن مطرح نموده، و با بیان ضوابطی برای تاویل صحیح، معنای مختار خود را از تاویل بیان می کند. فصل سوم رساله به تاویلات عرفانی اختصاص می یابد و نشان می دهد پایه گذار علم توحید و عرفان نظری را باید حضرت امیر علیه السلام دانست. فصل چهارم نمونه ای از تاویلات تاریخی نهج البلاغه را به خود اختصاص داده و نشان می دهد نگاه تاویگرا قادر است نگاه انسان به تاریخ را تغییر دهد. در فصل پنجم بخشی از مباحث سیاسی اجتماعی نهج البلاغه مطرح و تصویر شفاف تر از دوران خلافت حضرت ارائه می دهد. رساله با ورود به سه حوزه معرفت شناسی عقلی، نقلی و تجربی و همچنین علوم انتزاعی جامعه شناسی و کاربردی اقتصاد؛ نشان می دهد نهج البلاغه کتابی است که می تواند راه زندگی بشر را همیشه و در همه زمان ها به او نشان دهد.