جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب آغازه‌های علم کلام جدید به قلم عبدالجبار الرفاعی، اندیشور و روشنفکر عراقی، به فارسی ترجمه و منتشر شد. این کتاب نخستین بار در سال 1400 در بیروت به چاپ رسید و هنگامی که در بسیاری از دانشگاه‌های جهان عرب به متنِ درسی دانشکده‌های فلسفه و الهیات و معارف اسلامی تبدیل شد، اقبال به آن فزونی یافت. در همان سال، ادارهٔ امور فرهنگی وزارت فرهنگ در بغداد چاپ دوم کتاب را با ویرایشی تازه که حجم آن حدود پنجاه صفحه بیش از نسخهٔ پیشین بود منتشر کرد. چاپ سوم کتاب، با افزودن فصلی جدید، به‌تازگی در بیروت از چاپ درآمده و ترجمهٔ فارسی کتاب نیز بر پایهٔ همین چاپ بازنگری و تکمیل‌شده است. ترجمهٔ فارسی کتاب آغازه‌های علم کلام جدید به کوشش انتشارات نگاه معاصر منتشر شده است.

حسن حنفی از جمله نواندیشانی است که به واسطه پروژه معروف خود با عنوان «التراث و التجدید» و همچنین تألیفات پرشمار خود در زمینه‌های گوناگون شناخته می‌شود. حنفی تلاش دارد تا در پروژه خود، ابعاد گوناگون میراث اسلامی در زمینه‌هایی همچون کلام، اصول فقه، فقه، فلسفه و تصوّف را خوانش مجدد نماید. یکی از مهم‌ترین انگیزه‌های وی در این جست‌وجو و تکاپوی علمی، نگاه انتقادی وی به مطالعات اسلامی رایج است که از منظر وی، این مطالعات در چارچوب آکادمیک و علمی خود منحصر شده و هیچ دستاوردی برای زندگانی روزمره مسلمانان ارائه نداده است. نویسنده در نوشتار حاضر، نخست به معرفی حسن حنفی و آثار وی می‌پردازد. سپس، به‌اختصار، نقش و دیدگاه حنفی را در نوسازی میراث اسلامی بیان می‌دارد. در ادامه، شیوه‌های نوسازی حنفی از جمله نوسازی زبانی، روشی و نگرشی را مطرح می‌کند. درنهایت، نوشتار را با بیان نکاتی درباره پروژه حنفی و گفتگوی وی با بسام الجمل پیرامون نواندیشی در اسلام، به پایان می‌رساند.

وجه تمایز آدونیس از هم نوعانش در جهان عرب و ایران، توجهش به ابعاد گوناگون سنت اسلامی و بستر شکل‌گیری شعر عربی است. وی هرگونه نقد بنیادین بر ساختار شعر را نیازمند آگاهی از سرچشمه‌هایی می‌داند که الهام‌بخش آن بوده‌اند. نگارنده، نوشتار حاضر را با هدف آگاهی مخاطبان از اندیشه‌های آدونیس در زمینه فرهنگ اسلامی به رشته تحریر درآورده است. وی در راستای تحقق این هدف، پس از معرفی آدونیس، مقصود از «ثابت» و «متحول» در اندیشه او را تبیین می‌کند. بعلاوه، جلوه‌هایی از تقلید و نوآوری در فرهنگ اسلامی را در آراء آدونیس در عرصه سیاست، شعر و ادبیات، و ... ارائه می‌دهد. در انتها، با بیان این مسئله که نقدهایی بر دیدگاه‌های آدونیس در زمینه سنت و فرهنگ اسلامی، به نگارش درآمده است، به نکاتی که در نقدهای رایج مورد توجه قرار نگرفته‌اند، اشاره می‌نماید.

همان‌گونه که کمبود منابع در زمینه تاریخ فقه شیعه اثناعشری، تحقیق و نگارش درباره آن را دشوار نموده، تاریخ فقه اسماعیلیه نیز از چنین کمبودی رنج می‌برد، بلکه سخن گفتن درباره فقه اسماعیلی و تاریخ آن با توجّه به فعالیت‌های سری آنان به ویژه پیش از دوران حکومت فاطمیان دشوارتر است. حتی همین امر باعث شده است که گاه اسماعیلیان به بی اعتنایی نسبت به فقه و ظواهر شریعت متهم شوند که البته این ادعا درباره همه فرقه‌های اسماعیلی درست نیست.(ظاهرا تنها نزاریان چنین هستند) استاد محمد واعظ‌زاده خراسانی یکی از کسانی است که نسبت به این مسأله توجه نشان داده و با نگرشی تاریخی که از استاد خود، آیت‌الله بروجردی آموخته موضوع ارائه‌اش در ششمین کنگره تحقیقات ایرانی که در سال ۱۳۵۴شمسی در تبریز برگزار شده است را "رابطه بین فقه شیعه و فقه اسماعیلیه" قرار داده است. نگارنده در این نوشتار با استفاده از دست‌نوشته‌های استاد واعظ‌زاده، گزارشی از پژوهش ایشان ارائه داده و در حاشیه، نکاتی را درباره کتاب دعائم الإسلام و قاضی نعمان مطرح نموده که امید است باب پژوهش در این زمینه را بگشاید.

عبدالرحمان بدوی یکی از پرتلاش‌ترین و در عین حال عجیب و غریب‌ترین محقّقان و اندیشمندان مسلمان در دوران معاصر است. بهترین گواه بر این مدعا دستاوردهای او در زمینه «علوم عقلی»، از جهت گستردگی و دقّت، است که هر پژوهشگر آگاه از دشواری‌های نگارش، ترجمه و تحقیق در زمینه فلسفه، منطق، کلام، عرفان و تصوّف را متعجّب می‌گرداند تا حدّی که فیلسوف پرکاری همچون حسن حنفی (به حق) خدمات بدوی به عقلانیت و میراث عقلی و عرفانی اسلامی را با دستاوردهای یک نسل یا یک مؤسسه پژوهشی برابر دانسته است. تفاوت شیوه نوگرایی بدوی با دیگر نواندیشان جهان عرب آن است که بدوی تلاش کرده تا عقلانیت در جهان اسلام را از رهگذر ترجمه، تحقیق و تألیف بگستراند. او در این راه علاوه بر سنّت اسلامی به آثار فلسفی و حِکمی غیر اسلامی نیز توجّه نشان داده و تلاش کرده تا از یک سو با ترجمه، تألیف، تصحیح و احیای آثار فراموش شده، توجّه مسلمانان را به میراث عقلانی کهن خود و دیگر سرزمین‌ها جلب کند و از سوی دیگر دستاوردهای ارزشمند سنّت اسلامی در زمینه علوم عقلی و عرفان را به دیگران بشناساند. این در حالی است که به نظر می‌رسد در زبان فارسی معرّفی شایسته‌ای از او و تلاش‌هایش وجود ندارد. نگارنده تلاش کرده تا در این نوشتار به بررسی برخی آثار بدوی و شیوه پژوهش او بپردازد.

مدتی است که به سبب مطالعه آثار اندیشمندان جهان عرب در حوزه نواندیشی دینی با دو اصطلاح «التاریخیه» و «التاریخانیه» آشنا شدم. چند روز قبل تصمیم گرفتم برای یافتن تفاوت میان این دو اصطلاح به آثار نواندیشانی همچون ابوزید، عبدالله العروی، محمد ارکون، علی حرب، عبدالمجید الشرفی و… که مطالعاتشان دارای صبغه تاریخی است (با وجود تفاوت در روش هرکدام) مراجعه کنم. (البته سابقاً برای یافتن معنای اصطلاح «التاریخیه» اکثر آثار ارکون را مرور کرده بودم)

نگاهی به تاریخ علم حقوق و به ویژه دگرگونی معنایی خود اصطلاح «حق» پس از قرون وسطی و در دوران روشنگری بیانگر این نکته است که آدمیان نسبت به «حقوق» خود آگاه شدند، حال آن که ادیان عمدتاً بر «تکالیف» تأکید کرده‌اند. البته این بدان معنا نیست که در دوران کهن یا در ادیان نمی‌توان اثری از حق به معنای مدرن آن یافت، بلکه چه بسا در متون دینی، قانون نامه‌ها ومنشورهای حمورابی و کوروش و…، بحث حق و حکم در فقه و مواردی از این قبیل بتوان مشابهت‌هایی با آنچه در دوران مدرن، حق نامیده می‌شود مشاهده کرد اما به هر حال گفتمان حاکم، همواره تکالیف را بیش از حقوق ارج می‌نهاده است. در دوران مدرن، در نتیجه فرد گرایی و انقلاب نومینالیستی و اومانیستی که اندیشمندانی همچون ویلیام آکمی و پترارک در آنها نقش مهمی ایفا نمودند، بیشتر در حقوق مدنی و احیاناً در حقوق کیفری دگرگونی‌هایی ایجاد شد که حقوق بشر به معنای جدید آن (که بعدها به تدوین اعلامیه جهانی حقوق بشر انجامید) را نیز می‌توان محصول تلاش‌های صورت گرفته در همین دوران دانست.

در ایران شاید برای نخستین بار دکتر شفیعی کدکنی در کتاب «شعر معاصر عرب» آدونیس را معرفی کرد و وی را غرب‌زده‌ترین شاعر عرب-در معنای خوب کلمه- دانست. دکتر شفیعی کدکنی در آن اثر، وی را با برخی شاعران وطنی همچون «شاملو» و «فروغ» مقایسه می‌کند که چنین قیاسی گرچه در مدرن و آوانگارد بودن شاعران یاد شده صادق است اما در یک بعد درست نیست. آن بعد عبارت است از «تسلّط بر زوایای گوناگون فرهنگ و سنّت اسلامی و همچنین میراث تولید شده در این سنّت».

آنچه نگارنده را وا داشت تا در این زمینه دست به قلم ببرد، کمبود آگاهی داخلی نسبت به تولیدات و تلاش های علمی پیشگامان این جریان در جهان عرب است. این در حالی است که امروزه نواندیشی دینی در جهان عرب تحت عنوان «التیار التجدیدی» دستاوردهای دوران نخست روشنگری را بررسی و نقد هم نموده است.