جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یونس بن عبدالرحمن، محدثی پر اثر، متبحر در فقه و کلام، و از اصحاب اجماع است، وی در دوران سه امام بزرگوار: زیست و از اصحاب خاص بود، توصیه به کتمان باور‌های خارج از فهم مردم، از سوی امام رضا7، حکایت از اندیشه‌ی ژرف وی دارد. آثار مکتوب او ـ از جمله کتاب التفسیر ـ به دست ما نرسید ولی سه مؤلفه‌ی علم، وثاقت و جایگاه وی نزد ائمه، دلیل حفظ و راهیابی بیشتر آموزه‌‌‌های روایی او به منابع پسین است و می‌توان ادعا نمود، این امر، موجب انتشار معارف ناب اهل‌بیت:، استوار نمودن اعتقادات شیعی و باورمندی به معانی فراظاهری قرآن، گردیده است. پژوهش پیش رو، با بازیابی «کتاب التفسیر» او توانسته است به بخشی از آموزه‌های تفسیریِ قابل اعتماد معصومین و نگرش ایشان به تفسیر دست یابد و حاصل آن بازتابی از اندیشه‌های بلند یونس بن عبدالرحمن باشد. در این مجموعه، بر اساس اصول بازیابی، 210 روایت از آثار مکتوب پسین، استخراج و ذیل 70 سوره، همراه با ذکر منابع اولیه‌ی نقل، گزارش شده است. فقه و ولایت اهل بیت: بیشترین روایات را به خود اختصاص داده است این آموزه‌ها بیشتر در دو گونه‌ی تبیین و جری و تطبیق، دیده می‌‌شود و از مهارت فقهی و باورمندی یونس به معانی فرازمانی و فراظاهری قرآن، حکایت دارد.در سنجش اعتبار که با نگاهی جامع به سند، منبع و محتوای هشتاد روایت انجام پذیرفت تنها یک روایت به دلیل صدورتقیه‌ای، غیر قابل پذیرش، تشخیص داده شد، چهار روایت ضعیف السند با برخورداری از سایر مؤلفه‌های اعتبار، از اعتبار نسبی و سه روایت از اعتبار ضعیف، برخوردار بودند ولی از آنجا که مخالفتی با اصول مسلم عقلی و دینی نداشتند، جای توقف خواهند داشت.در بازیابیِ این روایات هشتادگانه، با کمک روش‌های اسنادی، دریافتیم که احتمال انتساب 57 روایت، به آثار یونس، بیش از سایر روایات است؛ این امر بر میزان اعتبار آنها خواهد افزود، ولی به دلیل تنوع موضوعی آثار او، نسبت دادن این روایات (به خصوص در روایات فقهی و اعتقادی) به کتاب التفسیر، یقین آور نیست و احتمال گزارشِ این روایات، از سایر آثار مکتوب وی همچنان باقی است.

یونس بن عبدالرحمن; از راویان شاخص شیعه، در دوره امام صادق،امام کاظم و امام رضا: است.جلالتِ مقام او نزد امامان:، گستره‌دانش دینی، ژرفای فهم، دلدادگی به اهل بیت:، استواری بر امامت، مکتوبات حدیثی متنوع ودر شمار اصحاب اجماع امامیه بودن، از جمله خصایص شخصیتی وی به شمار می‌رود. درمنابع رجالی و تراجم نگاری، اثری با عنوان «تفسیر القرآن» در کارنامه وی گزارش شدهاست. هر چند محدثان شیعه، در آثاری که تا قرن پنجم هجری به نگارش درآورده‌اند، ازوجود این تفسیر خبر داده‌اند، لکن به مرور، نسخه آن مفقود شده و امروزه اصل آن دردسترس نیست. این پژوهه، فرضیه امکان بازیابی این تفسیر روایی را با بهره‌گیری ازشیوه‌های جدید بازیابی میراث مفقود، به بوته سنجش سپرده است. نتایج پژوهش، ضمن تأیید اصالت این تفسیر در قرن سوم هجری، بازیابی آن را ممکن و عملی دانسته واعتباری شایسته برای روایات آن به اثبات رسانده است.