جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل بارها ادعا می کرد که قلب کل نظام او کتابی است که به طور گسترده به عنوان یکی از دشوارترین کتاب ها در تاریخ فلسفه شناخته می شود، علم منطق. این کتابی است که متافیزیک او را ارائه می‌کند، کاری که او اصرار دارد تنها به‌عنوان یک «منطق» یا «علم تفکر ناب» به درستی قابل درک است. از آنجایی که او همچنین نوشت که هدف مناسب چنین منطقی خود تفکر محض است، همیشه مشخص نبود که چنین علمی به چه معنا می تواند «متافیزیک» باشد. رابرت بی پیپین در اینجا تفسیری جسورانه و بدیع از ادعای هگل ارائه می دهد که تنها اکنون، پس از پیشرفت انتقادی کانت در فلسفه، می توانیم بفهمیم که چگونه منطق می تواند یک متافیزیک باشد. پیپین به تکیه عمیق و دائمی هگل بر برداشت ارسطو از متافیزیک، تفاوت بین پروژه هگل و متافیزیک عقل گرای مدرن، و پیوندهای بین ادعای «منطق به مثابه متافیزیک» و تحولات مدرن در فلسفه منطق می پردازد. پیپین در ادامه به بررسی بسیاری از جنبه های دیگر اندیشه هگل می پردازد، از جمله اهمیت منطق فلسفی شخصیت خودآگاه اندیشه، پویایی عقل در کانت و هگل، زندگی به مثابه مقوله ای منطقی، و آنچه هگل ممکن است از وحدت ایده حقیقت و ایده خیر در «ایده مطلق». اوج کار پیپین در مورد هگل و ایده آلیسم آلمانی، هیچ محقق یا مورخ فلسفه هگل نمی خواهد این کتاب را از دست بدهد.

ترجمه ماشینی : شیکاگو: انتشارات دانشگاه شیکاگو، 2013. - 176 ص. — ISBN-10: 022607949X; ISBN-13: 978-0226079493. هگل در سخنرانی های خود در برلین در مورد هنرهای زیبا، استدلال کرد که هنر شامل شکلی منحصر به فرد از درک زیبایی شناختی است - بیان یک خودفهمی جمعی متمایز که در طول زمان تاریخی توسعه می یابد. رویکرد هگل به هنر در زمینه‌های مختلف تأثیرگذار بوده است، اما در پیچشی از طنز تاریخی، هگل درست قبل از رادیکال‌ترین انقلاب هنری تاریخ می‌میرد: مدرنیسم. در پس از زیبا، رابرت بی پیپین، با نگاهی به نقاشی های مدرنیستی هنرمندانی مانند ادوار مانه و پل سزان از دریچه هگل، کاری را انجام می دهد که هگل هرگز فرصت انجام آن را نداشت. در حالی که هگل هرگز نتوانست نقاشی مدرنیستی را درگیر کند، او درک درستی داشت. مدرنیته، و در آن، هنر - به قول معروف او - «چیزی مربوط به گذشته» بود، دیگر وسیله مهمی برای درک خود و دیگر بیان ضروری معنای انسانی نیست. پیپین کاوش پیچیده ای از موقعیت هگل و مفاهیم آن ارائه می دهد. او همچنین نشان می‌دهد که اگر هگل می‌دانست که چگونه نهادهای اجتماعی روزگار او در نهایت در دستیابی به نسخه‌ای از برابری واقعی او، یعنی شناخت متقابلی شکست می‌خورند، باید نقش متفاوت و جدیدی را برای هنر در مدرنیته کشف می‌کرد. پیپین پس از پی ریزی این زمینه، ابعاد رویکرد زیبایی شناسی هگل را در آثار راهگشای مانه، «پدربزرگ مدرنیسم» روشن می کند و از مورخان هنر تی جی کلارک و مایکل فرید برای انجام این کار استفاده می کند. او با نگاهی به سزان، «پدر مدرنیسم»، این بار در حالی که آثارش رابطه بین هگل و فیلسوفی را که روایت هگل از مدرنیته و هنر را به چالش می‌کشد، یعنی مارتین هایدگر، روشن می‌کند، به پایان می‌رساند. فلسفه و تاریخ هنر که به زیبایی در هم تنیده شده است، پس از زیبا، ارزیابی مجدد خیره کننده ای از پروژه مدرنیستی است. این در هسته اهمیت خود مدرنیسم و به طور کلی به معنای تاریخ داشتن هنر است. در نهایت، از طریق هگل، این گواهی است بر دستاوردهای متمایز فلسفی هنر مدرنیستی در عصر آشفته و آشفته ای که ما به ارث برده ایم. مقدمه فلسفه و نقاشی: هگل و مانه سیاست و هستی شناسی: کلارک و فرید هنر و حقیقت: سخنان پایانی هایدگر و هگل

ترجمه ماشینی : هگل در تأثیرگذارترین فصل مهم‌ترین اثر فلسفی‌اش، یعنی پدیدارشناسی روح، این ادعاهای محوری و خلع سلاح‌کننده را مطرح می‌کند که «خودآگاهی خود میل است» و این که «ارضاء» خود را تنها در خودآگاهی دیگری به دست می‌آورد. هگل در مورد خودآگاهی، تفسیر جدیدی از این ادعاهای انقلابی ارائه می‌کند که ریشه‌های آن‌ها را در فلسفه کانت جستجو می‌کند و ارتباط مستمر آنها را با تفکر معاصر نشان می‌دهد. همانطور که رابرت پیپین نشان می دهد، هگل استدلال می کند که ما باید روایت کانت از ماهیت خودآگاه آگاهی را به عنوان ادعایی در فلسفه عملی درک کنیم، و بنابراین ما به دیدگاه های کاملاً متفاوتی از احساسات انسانی، شرایط شناخت ما از جهان، و ماهیت اجتماعی ذهنیت و هنجارگرایی. پیپین توضیح می‌دهد که چرا این فصل از پدیدارشناسی هگل را باید به‌عنوان پایه‌ی فلسفه قاره‌ای بسیار متأخر و سنت‌های مارکسیستی، نئومارکسیستی و نظریه انتقادی در نظر گرفت. او همچنین تفسیر خود از اظهارات هگل را با تفاسیر تأثیرگذار فصلی که فیلسوفان جان مک داول و رابرت براندوم ارائه کرده‌اند، مقایسه می‌کند.

ترجمه ماشینی : این مهم ترین کتابی است که در ده سال گذشته درباره هگل منتشر شده است. نویسنده تفسیر کاملاً جدیدی از ایده آلیسم هگل ارائه می دهد که بر تصاحب و توسعه پروژه نظری کانت توسط هگل متمرکز است. هگل نه به عنوان یک متافیزیک پیشاانتقادی و نه به عنوان یک نظریه پرداز اجتماعی، بلکه به عنوان یک فیلسوف انتقادی معرفی می شود که اختلافاتش با کانت، به ویژه در موضوع شهود، استدلال های ایده آلیستی علیه تجربه گرایی، رئالیسم و طبیعت گرایی را غنی می کند. در مواجهه با نادیده گرفتن ایده آلیسم مطلق به عنوان نامفهوم یا غیرقابل قبول، پیپین گزارشی اصلی از مبنای فلسفی ادعاهای هگل درباره ماهیت تاریخی و اجتماعی خودآگاهی و خود معرفت را توضیح می دهد و از آن دفاع می کند.

ترجمه ماشینی : این مجموعه آثار مهم اخیر فیلسوفان آلمانی در مورد شخصیت های اصلی سنت فلسفی آلمان را به زبان انگلیسی در دسترس قرار می دهد. این مجلدها دیدگاه‌هایی انتقادی درباره فیلسوفان با اهمیت زیادی برای جامعه فلسفی انگلیسی-آمریکایی ارائه می‌دهند - دیدگاه‌هایی که به جز تعداد انگشت شماری از نویسندگان فلسفه آلمان، عمدتاً نادیده گرفته شده‌اند. این مجموعه در ترجمه، بهترین دانش پژوهی زبان آلمانی پس از جنگ را در مورد فلسفه اجتماعی و سیاسی هگل، با تمرکز بر عناصر فلسفه حق، گرد هم می آورد.

ترجمه ماشینی : فردریش نیچه یکی از گریزان ترین متفکران سنت فلسفی است. سبک بسیار غیرمعمول و اصرار او بر آنچه در نوشته‌هایش پنهان یا ناگفته می‌ماند، چسباندن او به موقعیتی خاص را دشوار می‌کند. با این وجود، خوانش های خاصی از آثار او استاندارد و تأثیرگذار شده است. رابرت بی پیپین در این تفسیر جدید عمده از آثار نیچه، دیدگاه‌های سنتی مختلف از نیچه را به چالش می‌کشد و او را به قول خود می‌پذیرد که می‌گوید نوشته‌هایش را می‌توان به بهترین نحو به عنوان نوعی روان‌شناسی درک کرد. پیپین این ایده نیچه را به عنوان یک روان‌شناس دنبال می‌کند. به تحسین او برای اخلاق گرایان فرانسوی: لاروشفوکو، پاسکال، استاندال، و به ویژه مونتن. پیپین نشان می‌دهد که بر خلاف فیلسوفان، این نویسندگان از تئوری‌های متافیزیکی بزرگ اجتناب می‌کنند و به نفع تأمل در زندگی آن‌گونه که زیسته و تجربه می‌شوند، هستند. نیچه با همسویی خود با این پروژه تلاش کرد تا روانشناسی را «ملکه علوم» و «مسیری به سوی مشکلات اساسی» قرار دهد. پیپن ادعا می کند که نثر منفرد نیچه بخش اساسی این هدف بوده است، و بنابراین او کتاب را حول چهار تصویر و استعاره مهم نیچه تنظیم می کند: اینکه حقیقت می تواند یک زن باشد، اینکه یک علم می تواند همجنس گرا باشد، که خدا می تواند بمیرد، و اینکه یک عامل به اندازه رعد و برق با عمل خود یکی است. برگرفته از یک سری سخنرانی که پیپین در کالج فرانسه، نیچه، روانشناسی و فلسفه اول ایراد کرد، خواندنی درخشان، بدیع و قابل دسترس ارائه می کند.

ترجمه ماشینی: در عصری که متافیزیک بدنام شده است، چگونه باید دین را درک کنیم و چه جایگاهی باید داشته باشد؟ مفروضات متافیزیکی که از الهیات سنتی حمایت می‌کردند، دیگر به طور گسترده پذیرفته نمی‌شوند، اما روشن نیست که این «پایان متافیزیک» چگونه باید درک شود، یا چه پیامدهایی باید برای درک ما از دین داشته باشد. در عین حال، تجدید علاقه به امر قدسی و الهی در رشته‌های گوناگونی مانند فلسفه، روان‌شناسی، ادبیات، تاریخ، انسان‌شناسی و مطالعات فرهنگی وجود دارد. در این جلد، فیلسوفان برجسته در ایالات متحده و اروپا به افول متافیزیک و فضایی که این زوال برای درک غیر الهیاتی از دین باز کرده است، می پردازند. مشارکت کنندگان عبارتند از: ریچارد رورتی، چارلز تیلور، ژان لوک ماریون، جیانی واتیمو، هوبرت ال دریفوس، رابرت پیپین، جان دی. کاپوتو، آدریان پپرزاک، لئورا باتنیتسکی، و مارک ای. m a rk a . وی دانشیار گروه فلسفه، دانشگاه بریگام یانگ، یوتا است. او مقالاتی در تعدادی از مجلات به چاپ رسانده و در مجموعه کتاب های کمبریج Companions to Philosophy همکاری داشته است. او یکی از ویراستاران کتاب‌های تطبیق با هایدگر (2000)، هایدگر، اصالت و مدرنیته (2000)، و هایدگر، مقابله، و علوم شناختی است.

دین را چگونه باید فهمید و در عصری که متافیزیک بدنام شده است، چه جایگاهی باید برای دین قایل شد؟ عمدۀ پیش‌فرض‌های متافیزیکی‌ای که پشتیبان الهیات سنتی بوده‌اند دیگر پذیرفتنی نیستند، اما چندان روشن نیست که مفهوم «پایان متافیزیک» را چگونه باید فهمید یا این مفهوم چه تأثیراتی بر فهم ما از دین خواهد داشت. همچنین به نظر می‌رسد که اخیراً در حوزه‌ها و رشته‌های مختلفی مانند فلسفه، روانکاوی، تاریخ و مطالعات فرهنگی علاقه به امر قدسی و امر الوهی احیا شده است. در این کتاب، فیلسوفانی پیشگام در ایالات متحده و اروپا در عین حال که زوال متافیزیک را تبیین کرده‌اند، مجالی را نشان داده‌اند که این زوال برای ظهور فهمی غیر الهیاتی از دین گشوده است.