جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«مهدویت» در بین امت اسلامی، به‌ویژه علمای شیعه مورد اتفاق نظر است. در عین حال، تفاوت در نگرش به این موضوع، در بین عالمان به چشم می‌خورد؛ به گونه‌ای که دانشمندان اسلامی را در طی اعصار مختلف می‌توان از این زاویه بازشناسی و طبقه‌بندی کرد. در سده اخیر نیز متفکران و دانشمندانی در جهان اسلام و از جمله در حوزه علمیه قم، درعین وفاق در اصل عقیده مهدویت، منظر و زاویه نگاه آنان به موضوع متفاوت است. این نگرش‌های مختلف به چند دسته کلی قابل طبقه‌بندی است: رویکرد روایی، عقلی، عرفانی، تاریخی، اجتماعی-سیاسی و...، قابل طبقه بندی است. این مقاله در صدد است با تبیین رویکردهای مختلف به موضوع مهدویت و نیز معرفی چهره‌های شاخص در هر رویکرد، به سیر این خطوط در قرن چهاردهم شمسی، در حوزه علمیه قم بپردازد. روش این پژوهش تحلیلی_توصیفی از طریق بررسی آثار مکتوب مهدوی قرن اخیر درحوزه علمیه قم است

از جمله آیات قرآن که بر ضرورت حجّت زنده در هر زمان دلالت دارند، آیات مربوط به شاهدان و گواهان اعمال هستند. پژوهش حاضر به دنبال پاسخ به این مسئله است که حیات امام مهدی؟ع؟ با توجه به آیات شهادت، چگونه قابل اثبات است. بر اساس یافته‌‌های پژوهش، خدای سبحان، در همه زمان‌‌ها و در همه امت‌‌ها، فرد ویژه‌ای را از میان امت بر اعمال آنان شاهد قرار می‌‌دهد تا در روز قیامت، در دادگاه الاهی، در مورد عملکرد امّت شهادت دهد. این سنت الاهی در امت خاتم نیز جریان دارند، لذا وجود شاهد در هر عصر و زمانی، از جمله زمان حاضر ضرورت دارد. چنین فردی باید از مقام عصمت و مشاهده ملکوت اعمال، برخوردار باشد. این مقاله به روش توصیفی -تحلیلی انجام شده و در تجزیه و تحلیل آیات قرآن کریم از روش تفسیر قرآن به قرآن، بهره گرفته است.

چکیده : پژوهشی در زمینه علت‌های غیبت امام زمان، بر اساس آموزه‌های قرآن و سنّت است، که نویسنده ضمن بررسی و اثبات ضرورت وجود امام در هر زمان می کوشد ادلّه مختلف غیبت را از یک سو که مربوط به حکمت الهی و از سوی دیگر مربوط به مردم و مسلمانان می شود واکاوی کند. این نوشتار در دو باب ارائه شده است. در باب اوّل وقوع غیبت و مخفی بودن سبب اصلی آن وارسی گردیده و خالی نبودن زمین از حجّت خدا، آثار تکوینی خالی بودن زمین از حجّت خدا، ادلّه طولانی بودن غیبت امام زمان و وجوه متفاوت غیبت آن حضرت، که برگرفته از آیات و روایات است، تبیین شده است. در باب دوم دلیل های علنی غیبت امام زمان( بیان شده، که برخی مربوط به خود امام زمان( است همچون: ترس از قتل، نبودن بیعت کسی بر گردن ایشان و جریان داشتن سنّت غیبت در انبیای گذشته؛ و بعضی نیز مربوط به مردم است، مانندّ امتحان شدن، غربال شدن مردم در زمان غیبت، جمع نبودن شیعیان بر وفای عهد خویش بر سر مسأله ولایت اهل بیت(، خارج نشدن مومن از صُلب کافر، کامل نشدن یارانش به عدد یاران جنگ بَدر و ضایع کردن اسرار و احادیث اهل بیت توسّط شیعیان و سرانجام: پاره ای ادلّه مربوط به همه مردم جهان است؛ زیرا آمادگی لازم را برای تحمّل ظهور امام زمان ندارند. در پایان، ضرورت تلاش برای فراهم ساختن مقدمّات ظهور بیان شده است.