جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: تقریباً 40 درصد از همه آمریکایی ها هیچ ارتباطی با مذهب سازمان یافته ندارند. با این حال، بسیاری از این افراد، حتی اگر هرگز وارد یک خانه عبادت نشوند، زندگی عمیقاً روحانی دارند. اما ماهیت و ارزش معنویت غیر کلیسایی در آمریکا چیست؟ آیا این یک پدیده اخیر است، یک مد عصر جدید که به زودی محو خواهد شد، یا یک جنبه دیرینه و ضروری از تجربه آمریکا؟ رابرت فولر در کتاب «معنوی اما نه مذهبی» پاسخ های جذابی به این سؤالات ارائه می دهد. او نشان می‌دهد که شیوه‌های معنوی جایگزین، سابقه طولانی و غنی در آمریکا دارند که به دوره استعمار بازمی‌گردد، زمانی که اعضای کلیسا به ندرت از 17 درصد فراتر می‌رفت و علاقه به طالع‌بینی، اعداد، جادو و جادوگری زیاد بود. فولر چنین سنت‌های غیرکلیسایی را در اواسط قرن نوزدهم دنبال می‌کند، زمانی که آمریکایی‌ها با اشتیاق به فلسفه‌های جدیدی مانند سوئدبورژیانیسم، استعلایی‌گرایی، و مسحورگرایی پاسخ دادند، درست تا علاقه فعلی به مراقبه، کانال‌گذاری، پیشگویی و انبوهی از اعمال معنوی غیر متعارف. در سرتاسر، فولر استدلال می‌کند که به دور از دلتنگی‌های فراری و خودشیفته‌ای که اغلب به آنها نشان داده می‌شود، جویندگان معنوی غیرکلیسا مجموعه‌ای بالغ و پویا از باورهای اساسی را می‌پذیرند. آنها به جای زندگی پس از مرگ، بر منابع درونی معنویت و این دنیا تمرکز می کنند. آنها به دسترس پذیری خداوند و قدرت های بکر ذهن اعتقاد دارند. آنها یک وحدت اساسی بین علم و دین و یک برابری بین جنسیت ها و نژادها می بینند. و آنها تمایل بیشتری به آزمایش باورهای خود و تغییر آنها در زمانی که ثابت می شود غیرقابل دفاع هستند، هستند. معنوی اما نه مذهبی به موقع، گسترده در محدوده خود، و با درک تاریخی روشن، دیدگاه تازه ای را در مورد تعداد رو به رشد آمریکایی هایی که معنویت خود را خارج از کلیسا می یابند، ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: این اثر نظریه تکامل داروین را ارزیابی می‌کند و به این می‌پردازد که چرا این بحث‌های داغ در میان دانشمندان، فیلسوفان و جامعه‌شناسان به وجود آمده است. هدف این کتاب نشان دادن این است که داروینیسم ارزش معجزات زندگی را کم ارزش نمی کند.

ترجمه ماشینی: آیا مسیحیت می تواند با نظریه تکامل داروین از طریق انتخاب طبیعی سازگار شود؟ علوم زیستی چه ارتباطی با اندیشه دینی دارد؟ آیا الهیات مسیحی چیزی برای ارائه در مورد تدوین فرضیه های علمی دارد؟ این پرسش‌ها از جمله مواردی هستند که در این مجموعه مقالات برخاسته از نشست انجمن علم و دین بریتانیا که به مناسبت دویستمین سالگرد تولد داروین و صد و پنجاهمین سالگرد انتشار کتاب منشأ گونه‌ها در کمبریج برگزار شد، بررسی شده است. این جلد مشارکت‌های گروهی برجسته از دانشمندان برجسته در زمینه علم و دین از جمله دنیس الکساندر، آر جی بری، جان هدلی بروک، سارا کوکلی، سلیا دین-دراموند، دیوید فرگوسن، دیوید نایت، کریستوفر ساوت‌گیت را گرد هم می‌آورد. ، نیل اسپروی و کنت ویلسون. مقاله ها حول موضوع الهیات طبیعی سازماندهی شده اند، تلاش برای نتیجه گیری الهیات از تأمل در جهان طبیعی. این مقالات دیدگاه های تاریخی، فلسفی و الهیاتی را پوشش می دهند و برخی از رویکردهای معاصر به الهیات طبیعی را در زمینه داروینیسم بررسی می کنند.

ترجمه ماشینی: جنبش «آتئیست جدید» در سال‌های اخیر، مناقشه علم در مقابل دین را دوباره در دستور کار فرهنگی مردم قرار داده است. جدل گرایان ضد دین متقاعد شده اند که به کارگیری علوم جدید ذهن بر باورهای دینی آخرین سلاح ها را در نبرد با بی خردی و خرافات به آنها می دهد. آنچه قبلاً رگه‌ای از مقالات پژوهشی پراکنده در مجلات علمی تخصصی بود، اکنون به سیلابی از کتاب‌ها، مقاله‌ها و تفسیرها در رسانه‌های عمومی تبدیل شده است که این موضوع را تحت فشار قرار می‌دهند که علم شناختی دین می‌تواند در نهایت به رویای روشنگرانه کوچک کردن دین به بی‌اهمیت جامه عمل بپوشاند. ، اگر آن را به طور کامل حذف نکنید. جیمز دبلیو جونز استدلال می کند که این ادعاها به وضوح نادرست هستند. او خاطرنشان می کند که تحقیقات علوم شناختی از نظر مذهبی خنثی است. می توان آن را به طرق مختلف در رابطه با اعتقاد واقعی به دین و عمل به آن به کار برد: برای تضعیف آن، صرف مطالعه آن، و حمایت از آن. جونز پیشنهاد می‌کند که این رویکردهای متفاوت، مفروضات و دیدگاه‌های پیش‌زمینه‌ای را که برای تفسیر داده‌ها آورده شده است، منعکس می‌کنند. هدف این کتاب دفاع از یک دیدگاه کلی دینی یا یک سنت دینی خاص نیست، بلکه این است که نشان دهد در حالی که از مطالعه علمی شناختی دین چیزهای زیادی می توان آموخت، تلاش برای استفاده از آن برای «تبیین» دین است. اغراق آمیز و گمراه شده با تکیه بر تحقیقات علمی و استدلال منطقی آیا علم می تواند دین را توضیح دهد؟ مستقیماً با ادعاهای این دروغ‌پردازان دین مقابله می‌کند و گزارشی کاملاً مکتوب و متقاعدکننده از اینکه چرا آنها قانع‌کننده نیستند، ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی: این عنصر تأثیرات رشد علم را بر جایگاه فرهنگی توحید نشان می دهد. با شروع در گذشته، نشان می دهد که چگونه توحید به اعتلای علم کمک کرد و چگونه علم تا همین اواخر کمک و پشتیبان موفقیت توحید در غرب بود. با عطف به حال، عنصر به بررسی دلایلی می پردازد که به طور توضیحی و حتی در سطح وجودی، علم نقش های سنتی توحید را در فرهنگ غرب به دست می گیرد. این دلایل کمتر از آنچه معمولاً تصور می‌شود قوی هستند، اگرچه چالش وجودی زمانی می‌تواند مؤثر واقع شود که به شیوه‌ای غیرمعمول و غیرمستقیم تنظیم شود. در نهایت، عنصر به این موضوع می پردازد که چگونه رابطه میان مقام عالی علم و مقام توحید ممکن است در آینده ظاهر شود. آیا چیزی مانند توحید می تواند دوباره ظهور کند و آیا علم به آن کمک می کند؟ عنصر نتیجه می گیرد که پاسخ مثبت ممکن است.

ترجمه ماشینی: دکتر مک نامارا یک عصب شناس با اشتیاق به درک پدیده های مذهبی است. این کتاب دمی خوشایند برای علم دین است، زیرا مک‌نامارا علاقه‌ای به استدلال‌های خسته‌کننده‌ای که اغلب در آثار مقایسه‌ای مانند این مبهم هستند، ندارد. مک نامارا در بخش اول کتاب برخی از این استدلال‌ها را به طور عمیق بررسی می‌کند، مانند استدلال «دین توهم است» و چندین مورد از تغییراتی که دین را به «اشتباه عصبی» یا «دستگاه شناختی اشتباه» نسبت می‌دهند. این استدلال‌ها عمدتاً مبتنی بر فرضیات دلخواه هستند که خود به‌طور تجربی ثابت نشده‌اند. در عین حال، مک نامارا یک عذرخواهی مذهبی نیست. او همچنین علاقه ای به انتقاد از الحاد ندارد، موضعی که او بیان می کند "صداقت زیادی دارد". او بیشتر علاقه مند به ایجاد یک کار مقایسه ای محکم است که با نگاهی انتقادی و بی طرفانه به عصب شناسی، شیمی عصبی و نورودینامیک که در تفکر مذهبی، مناسک و سایر فعالیت هایی که مذهبی تلقی می شوند، نگاه کند. او با این کار مدلی از "خود" را می سازد که بر حسب مدارهای مختلف مغز مانند قشر جلوی پیشانی، ناحیه پیشانی گیجگاهی و نواحی لیمبیک تعریف می کند و نشان می دهد که چگونه حتی با داده های تجربی جامد کمی که در اختیار داریم، می توان آنها را کنار هم قرار داد. یک نظریه منسجم در مورد عملکرد و مکانیسم‌های فعالیت دینی و اینکه چرا این همه همه‌جا وجود دارد و در بسیاری از موارد در ایجاد تغییرات واقعی برای بهتر یا بدتر شدن مؤثر است. یک همراه خوش‌آمد برای آثار جاستین بارت، اسکات آتران، دیوید ویلسون یا هاروی وایت‌هاوس - در واقع، فکر می‌کنم مک‌نامارا می‌تواند به خوبی بتواند مدتی را با نوشته‌های کارل یونگ یا آنتونی استیونز بگذراند، زیرا بسیاری از ایده‌های مک نامارا به وضوح هستند. به پیشگویی یونگ مفاهیم مک نامارا از "خود ایده آل" (تصاویر کهن الگوی یونگ)، دگرگونی خود (تبدیل نفس) و دیدگاه بیولوژیکی او از طیف بین اسکیزوفرنی و عملکرد طبیعی ذهنی، خود تکه تکه (کمپلکس ها و شکل های ناخودآگاه جمعی) و غیره. یک تطابق نسبتاً تمیز تشکیل دهید. تنها بحث کوچک من این است که مک نامارا در اکثر موارد فقط می‌تواند نظریه خود را با ادیان رایج‌تر مانند سنت‌های مسیحی یا بودایی مقایسه کند - با این حال، این به دلیل برنامه‌ای از قبل موجود نیست، بلکه صرفاً یک موضوع شخصی خودش است. تجربه. او در اوایل به این محدودیت صریحاً اعتراف می کند و ابراز امیدواری می کند که بتوان تحقیقاتش را در سنت های دیگر مانند بسیاری از ادیان مشرک یا بومی جهان به کار برد. از آنجایی که او این روایات را نادیده نمی گیرد و با آنها محترمانه رفتار می کند، بلکه فقط عدم صلاحیت خود را در آنها اظهار می کند، به نظر می رسد که دستور کار او موضعی کاملاً علمی و غیر انکارآمیز است. علاوه بر این، او از چندین نمونه از گزارش‌های دین بومی استفاده می‌کند تا نشان دهد که چگونه می‌توان آن را از دیدگاه او درک کرد، او فقط قادر به پیگیری آنها در هیچ عمقی نیست. به گمان من، کار آینده با انجام مطالعات بیشتر، جزئیات را پر خواهد کرد. مخاطب این کتاب چه کسانی هستند؟ هیچ نظری ندارم؛ به عنوان یک روانپزشک، هیچ مشکلی در پیروی از استدلال های دقیق مک نامارا نیافتم. با این حال، من گمان می‌کنم که برخی ممکن است در بخش‌های عصب‌شناسی و شیمی اعصاب گم شوند، اگرچه اینها به وضوح برای مخاطبان فنی نوشته نشده‌اند. تصور می‌کنم که یک خواننده غیرعادی تحصیل‌کرده می‌تواند با سهولت نسبی در این کتاب پیمایش کند، اما آن را با کمی نمک بپذیرد. امیدواریم این بررسی برای شما مفید بوده باشد.