جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آنچه در مورد آخرت و زندگی پس از مرگ باید بگویم، تماماً شامل خاطرات، تصاویری است که در آن زندگی کرده‌ام و افکاری که مرا به خود مشغول کرده‌اند. این خاطرات به نوعی زیربنای آثار من نیز هستند. زیرا این دومی اساساً چیزی نیست جز تلاش هایی که همیشه تجدید شده اند تا پاسخی به این پرسش در مورد تأثیر متقابل «اینجا» و «آخرت» بدهند. با این حال من هرگز به صراحت در مورد زندگی پس از مرگ ننوشته ام. زیرا در آن صورت باید ایده‌هایم را مستند می‌کردم، و هیچ راهی برای انجام آن ندارم. به هر حال من می خواهم اکنون ایده های خود را بیان کنم. حتی در حال حاضر نیز نمی توانم چیزی جز داستان گویی – «اسطوره سازی» انجام دهم. شاید برای به دست آوردن آزادی لازم برای صحبت در مورد آن، باید به مرگ نزدیک بود. اینطور نیست که ای کاش یک زندگی پس از مرگ داشتیم. در واقع، من ترجیح می دهم چنین ایده هایی را پرورش ندهم. با این حال، باید بگویم، تا حقایق را به واقعیت بدهم، که، بدون اینکه بخواهم و هیچ کاری در مورد آن انجام دهم، افکاری با این طبیعت در درون من حرکت می کنند. من نمی توانم بگویم که این افکار درست یا نادرست هستند، اما می دانم که وجود دارند و می توان آنها را آشکار کرد، اگر از روی تعصب آنها را سرکوب نکنم. تعصب پدیده کامل زندگی روانی را فلج و جریحه دار می کند. و من اطلاعات کمی در مورد زندگی روانی دارم که احساس کنم می توانم آن را با دانش برتر تنظیم کنم. عقل گرایی انتقادی ظاهراً، همراه با بسیاری از تصورات اسطوره ای دیگر، ایده زندگی پس از مرگ را حذف کرده است. این فقط می تواند اتفاق بیفتد زیرا امروزه بیشتر مردم خود را تقریباً منحصراً با آگاهی خود می شناسند و تصور می کنند که آنها فقط همان چیزی هستند که در مورد خود می دانند. با این حال، هر کسی که حتی کمی روانشناسی داشته باشد، می تواند ببیند که این دانش چقدر محدود است. عقل گرایی و دکترینیریسم بیماری زمان ماست. آنها وانمود می کنند که همه پاسخ ها را دارند. اما هنوز چیزهای زیادی کشف خواهد شد که دیدگاه محدود کنونی ما آن را غیرممکن رد می کرد. مفاهیم ما از مکان و زمان فقط اعتبار تقریبی دارند و بنابراین میدان وسیعی برای انحرافات جزئی و عمده وجود دارد. با توجه به همه اینها، من به اسطوره های عجیب و غریب روان گوش می دهم و به رویدادهای متنوعی که برایم پیش می آید نگاهی دقیق می اندازم، صرف نظر از اینکه با فرضیه های نظری من مطابقت دارند یا نه.

ترجمه ماشینی: "در کتابی با چنین مطالب متنوع، مسلم است که هر کس چیزی را خواهد یافت که به چالش می کشد و آگاه می کند - و در واقع، گاهی اوقات، الهام می بخشد." - جان بوکر، کلیسا تایمز در طول تاریخ، انسان ها مشغول بقای شخصی پس از مرگ بوده اند. در نتیجه، اکثر ادیان جهانی اعلام می کنند که زندگی در ورای قبر ادامه دارد و آخرت را به اشکال مختلف به تصویر کشیده اند. این تصورات مختلف پاسخ‌هایی را به گیج‌کننده‌ترین پرسش‌های معنوی تشکیل می‌دهند: آیا زندگی قبلی خود را در آخرت به یاد خواهیم آورد؟ آیا بدن خواهیم داشت؟ آیا ارواح بی جسم می توانند یکدیگر را بشناسند؟ آیا ما همچنان به هویت شخصی خود ادامه خواهیم داد؟ آیا مجازات می شویم یا پاداش می گیریم یا جذب الوهیت می شویم؟ این موضوعات اساس این مجموعه مقالات است که چارچوبی برای درک مفاهیم سنتی از آخرت و همچنین دیدگاه های جدید ارائه می دهد.

نگارنده می‌کوشد با تکیه بر قرآن و کتاب مقدس به موضوع معادباوری، مرگ، عالم برزخ و اعتقاد به حیات جاویدان از دیدگاه اسلام، یهودیت و مسیحیت بپردازد. وی با تمسک به آیات موجود در این متون مقدس، ثابت می‌کند که اعتقاد به عالم عقبی و جهان پس از مرگ، وجه مشترک ادیان ابراهیمی است. این متون برآنند که مفهوم مرگ، نابودی نیست؛ بلکه نوعی انتقال است. همچنین بنابر این متون، پس از مرگ، حیات همراه با شعور و آگاهی ادامه خواهد یافت. قرآن به‌لحاظ کمیت و فراونی اشاره به موضوع معاد، در صدر قرار دارد؛ اما آیات معاد در کتاب مقدس حجم و در نتیجه محتوای کمتری دارند.

تا پیش‌از زمانۀ ملاصدرا، مباحث نفس در بخش‌های مختلف فلسفۀ اسلامی مطرح می‌شد؛ اما ملاصدرای شیرازی، مباحث مربوط به نفس را از مرحلۀ‌ تکوین تا مرحلۀ بقاء و معاد در بخش جداگانه‌ای جمع‌آوری کرد و به آن مباحث نظم و سامان بخشید. در این گفتار، استاد موسوی ابتدا اهمیت سه‌گانۀ مباحث نفس‌شناسی را از جهت ارتباط آن با خداشناسی، جهان‌شناسی و معادشناسی بررسی می‌کند. او در بخش دوم، ضمن اشاره به بحث تناسخ و آرای معتقدان و منکران، مهم‌ترین نظریات عنوان‌شده در مبحث معرفت نفس را تبیین می‌کند و در پایان نیز به مهم‌ترین آرای ملاصدرا در این زمینه اشاره می‌کند.

این كتاب، كتاب مختصر و مفیدى است كه دربردارنده مباحث اصول دین و عمده مباحث كلامى است و از هشت فصل تشكیل شده است: فصل اول كه شامل هفت مبحث مى شود و درباره امور عامه است و داراى بحث‌ هایى مانند وجود و عدم، امكان و وجوب، قدم و حدوث مى باشد. فصل دوم كه آن هم هفت مبحث دارد و درباره جواهر و احكام آن‌ ها است. فصل سوم داراى بیست مبحث است و در مورد اعراض بحث مى كند. فصل چهارم، شانزده مبحث دارد و راجع به اثبات واجب الوجوب و بررسى صفات ثبوتى و سلبى حق تعالى است. فصل پنجم، هفت مبحث دارد و درباره عدل الهى است و شامل بحث‌ هاى مربوط به حسن و قبح عقلى، افعال عباد، تكلیف، لطف، آلام، ارزاق، آجار و اسعار مى باشد. فصل ششم درباره نبوت است و چهار مبحث دارد: لزوم بعثت انبیا، عصمت انبیا، اثبات نبوت حضرت محمد صلى الله علیه و آله و كرامات. فصل هفتم شامل چهار مبحث و راجع به امامت مى باشد و به بحث‌ هایى در مورد لزوم نصب امام، عصمت امام، اثبات امامت امیرالمؤمنین و سایر ائمه معصوم علیه السلام مى پردازد. و بالأخره فصل هشتم درباره معاد است و چهار بحث دارد و شامل مطالبى مانندِ حقیقت انسان، صحت عدم بر عالم، استحقاق ثواب و توبه است.
آغاز كتاب: بسمله ، الحمد لله المتوحد بالجلال المفترد بالكمال . انجام كتاب: إلي رحمة ربه رب العباد و شفاعة نبيه محمد و آله الأمجاد ]الذريعه 1/63 ، مكتبة العلامة الحلي ، سيد عبدالعزيز طباطبائي 25-26: ملي ، تهران 10/630 ؛ مجلس شورا 25/394 ؛ ملي 10/630 ؛ ايضاح المكنون 1/10؛ هدية العارفين 1/284؛ تاسيس الشيعه 398؛ معجم التراث الكلامي 1/100[

بعد از نمایش برنامه‌­ی «زندگی پس از زندگی» از تلویزیون واکنش‌­هایی از جنس تحسین و تقبیح از سمت اندیشه‌ورزان و افراد دیگر نسبت به این برنامه شکل گرفت. جنس جذاب این برنامه‌ها برای قشرهای مذهبی و تکیه‌­ی آن بر تجربه­‌های دینی ادعا شده از سمت مهمانانش باعث شد تا هم در بین بخشی از جامعه‌­ی مذهبی و هم در بین کارشناسان دینی بحث­‌هایی را بوجود آورد. زندگی پس از زندگی از افرادی دعوت می­‌کند که تجربه‌­ی مقطعی مرگ را پشت سر گذاشته‌اند و بعد از زندگی دوباره به بازگویی چیزهایی که در مدت مرگ خود دیده بودند می­‌پردازند. ­در ادبیات علمی و فلسفی نام «تجربه­‌های نزدیک به مرگ»(near death experience) برای این پدیده رواج پیدا کرده است.

در شروع هر قسمت از برنامۀ «زندگی پس از زندگی» این عبارت روی صفحه ظاهر می‌شود که «این برنامه صرفا یک گفتگوی تلویزیونی نیست. شما بینندۀ یک پژوهش هستید». اما اتفاقا وقتی از منظری نقادانه و جستجوگر نگاه می‌کنیم، تنها چیزی که در این برنامه نمی‌توان یافت «پژوهش» است. این برنامه صرفا یک گفتگوی تکراری است، پر از مفاهیم مبهم و تعریف نشده که هر کس می‌تواند هر نتیجه‌ای از آن بگیرد.

علمای ما بسیاری از این حقایق را دیده اند، ولی بیان نمی کردند. یکی از اساتید ما که حالات خاصی داشت از بیان آن امتناع می کرد، زیرا این کار را خطرناک می دانست، چون ممکن است انسان به جای خدا، انسان ها را دور خود جمع کند.

زندگی پس از زندگی برنامه‌ای با محوریت بازتاب جزئیات عوالم پس از مرگ است که توانسته بر این پایه مخاطبان بسیاری را هم پای تلویزیون بکشاند اما به‌نظر می‌رسد رویکرد برنامه نسبت چندانی با رویکرد قرآن ندارد؛ چه، قرآن از عوالم دیگر به اجمال سخن گفته و سازندگان این برنامه در پی پرداختن تفصیلی به مسئله هستند.