جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: انسان شناسی و الهیات مسیحی به طور سنتی دین را به روش های کاملاً متفاوتی تفسیر کرده اند و اغلب به عنوان دشمنی با یکدیگر تصور می شوند. در واقع، یک نگرانی اساسی برای تجربه انسانی در قلب هر دو رشته نهفته است. این کتاب ابداعی نگاهی تازه به مضامین کلیدی انسان‌شناسی و الهیاتی دارد و پیچیدگی‌های تأثیر متقابل آنها را در طول تاریخ و زمان حال بررسی می‌کند. فداکاری، تجسم، آیین، تجسم، نمادگرایی، هدیه و قدرت همه به گونه‌ای مرتبط هستند که بر رفتار و باورهای دینی نور جدیدی می‌تابانند. تجزیه و تحلیل دقیق مناسک اساسی مسیحی نشان می دهد که چگونه آنها به تولید معنای عاطفی و الهام بخشیدن به ایده های فلسفی کمک می کنند، و نشان می دهد که چگونه بدن به عنوان وسیله ای برای باورهای مذهبی عمل می کند. دیویس از طریق بررسی این مسائل و موارد دیگر نشان می دهد که چگونه مناسک مذهبی به مردم کمک می کند تا از نظر هویت خود ایمن شوند. این هجوم قابل دسترس به قلمرو جدید برای انسان شناسان، الهی دانان، یا هر کسی که به دین علاقه دارد و به دنبال تفسیرهای جدیدی از موضوعات آشنا است، خواندنی ضروری است.

چه رابطه‌ای میان تئولوژی‌محوری و‌ ایمان انحصاری به یک دین خاص و یگانه وجود دارد؟ پاسخ به پرسش‌های اعضای گروه تلگرامی «گفتگوی الاهیدانان» ، برگزار شده در نشست‌های مجازی گروه تلگرام دکتر بیژن عبدالکریمی.

خداباوری گشوده به ­عنوان رویکرد جدیدی در عرصۀ الهیات و فلسفة دین، نظریات و دیدگاه­هایی را مطرح کرده است که هم به لحاظ فلسفی و هم به لحاظ الهیاتی (کلامی) توجه بسیاری از اندیشمندان معاصر را به خود جلب کرده است. مدعای اصلی و اساسی حامیان این رویکرد این است که بسیاری از آموزه ­های رایج دربارۀ ذات و صفات خدا (و به­طور خاص صفاتی مانند علم پیشین خدا، تغییر‌ناپذیری، انفعال­ ناپذیری و بی­زمان­بودن خدا)، برگرفته از فلسفه­ های یونانی، به‌ویژه سنت نوافلاطونی هستند و تحت تأثیر آن‌ها قرار دارند و به همین دلیل، از مسیر اصلی خودشان که همان مسیر کتاب مقدس است، فاصله گرفته ­اند. بنابراین، برای زدودن انگاره­ های نادرست فلسفی از صفات حقیقی خدا در کتاب مقدس، بایستی بار دیگر آن‌ها را بازبینی و اصلاح ­کنیم. از آن‌‌جا که بنیان‌گذاران و مدافعان این مکتب مدعی هستند که نظریاتشان در سنت خداباوری و خداباوری سنتی ریشه دارد، با نگاهی تاریخی به این جنبش الهیاتی و بررسی مسیر پیدایش آن، صحت‌و سقم ادعای آن‌ها را ارزیابی می­ کنیم. برخی از الهی­دانان و فلاسفۀ دین معاصر، خداباوری گشوده را از انواع خداباوری سنتی قلمداد می­ کنند، برخی دیگر آن را انحرافی در سنت خداباوری و برخی نیز آن را نوعی مکتب ارتدادی و بدعت ­آمیز می­دانند که در سنت راست ­کیشی جایگاهی ندارد. به­هرحال، هرچند زمان زیادی از آغاز این جنبش نمی­ گذرد توانسته است نظرها را، چه موافق چه مخالف، به خود جلب کند؛ تعداد بسیار زیاد مکتوباتی که در تأیید یا ردّ این مکتب نگاشته شده است، شاهد این مدعاست. بنابراین، جا دارد ما نیز با استفاده از منابع بسیار غنی خود در سنت فلسفی‌ـ‌کلامی اسلام و با شناخت کاملی از این دیدگاه، وارد عرصۀ بحث­ های جدید در حوزۀ الهیات و فلسفة دین شویم.

از کتب مهم در فلسفه اسلامی. شهرستانی این کتاب را منبع اشکال‌های فخررازی بر حکماء می‌داند. جلد سوم کتاب، شامل بیان مباحث حکمت الهی است و در آن از مبدأ اول و صفاتش و حدوث و قدم و شروع خلقت و ایجاد از مبدأ اول و عقول و نفوس و... بحث شده است. نویسنده در آن دلایل هرکدام از گروه‌ها را آورده و بررسی کرده است. او بحث در حدوث و قدم را به‌صورت مبسوط ذکر کرده است. وی در این بخش به ابطال برخی قواعد فلاسفه مانند قاعده «الواحد»، «القديم لا يكون محلا للحوادث»، قول فلاسفه به عدم صفات زائد در خدا و... پرداخته است و تحدید عقول به عشره را باطل دانسته و منظور از عقول را ارواح و ملائکه می‌داند. (ویکی نور)

چالش کرونا جهان را فرا گرفته است. گروهی درپی یافتن درمان، گروهی در تقلای نجات اقتصاد رو به افول و جمعی نیز در تلاشند تا نسبت این حادثه را با خدا بفهمند. به عبارت دیگر، شیوع کرونا باعث بازخوانی برخی از پرسش‌های قدیمی الهیات شده است. جنبه الهیاتی این چالش در ایران از اهمیت بیشتری برخوردار است. طبق برخی گزارش‌ها، نقطه آغاز این بیماری در ایران، شهر قم بود؛ شهری که همواره پناهگاه شیعه بوده است و حتی در برخی از احادیث توصیه شده که در سختی‌ها به قم پناه ببرید. تصور پناهگاه برای این شهر موجب شد که تولیت حرم، مخالف بسته شدن آن در این شرایط باشد، آن هم با این ادعا که اینجا «دارالشفاء» است و نباید در چنین شرایطی بسته باشد. بااین حال، گسترش بیماری تا جایی پیش رفت که حرم حضرت معصومه(س)-مانند حرم‌های دیگر- بسته شد. از سوی دیگر، افرادی چون عطاءالله مهاجرانی منکر دارالشفاء بودن حرم‌های اهل بیت(ع) شدند و آنها را صرفاً مرکز توجهات معنوی معرفی کردند.

این نوشتار که " بررسی اختلاف آراء خواجه نصیرالدین طوسی و قاضی عضدالدین ایجی در مسائل کلامی " نام دارد حاصل بررسی تطبیقی کلام شیعه و کلام سنی اشعری به سبک قدیم و در قالب نظرات این دو دانشمند مذکور است . در این مقالات موارد اتفاق و اختلاف آنهادسته‌بندی شده و درصدر هر بحث موارد اتفاق فقط نام برده شده‌است . و بعد موارد اختلاف که تقریبا" چهل مورد است و خلاصه‌ای از آن آورده شده به تفصیل مورد بررسی و تجزیه وتحلیل و نقد و کاوش قرار گرفته‌است .