جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: تجلی ذات خداوند در دیدگاه ابن عربی و مایستر اکهارت یکی از مهم ترین و اساسی ترین اندیشه هایی است که دیگر پرسش های عرفانی به آن وابسته است. ابن عربی این موضوع را به گونه ای می داند که بیانگر ذات خداوند است، یعنی تجلی ذات خداوند و سایر عوالم به دلیل پنهان بودن او در این عوالم است که از انفاس رحمان (تجلی کامل الهی) ناشی می شود. . مایستر اکهارت نیز این امر را حقیقت همه چیز می داند و از ادراک الهی از خود سرچشمه می گیرد و این ادراک به همه چیزهایی سرازیر می شود که به وسیله آن ذات خداوند در کل اشیا اعم از انسان و روح و نور تجلی یافته است. ذات خداوند عشقی است که در تمام چیزهای جذب کننده به سوی او نفوذ می کند. پس تجلی و نهان در دیدگاه دو عارف دلیل بر دو آیه است (او اول و آخر و آشکار و غیب است و او به همه چیز داناست) و ما حتی از گردنش به او نزدیکتریم. رگ این تجلی و غیبت فقط مربوط به عوالم و موجودات نیست، بلکه شامل عالم مشهود، عالم غیب، منصب ها و حالات می شود. عارفان و سیاحان مقدس راز این تجلی و پنهان بودن ذات خداوند را، یعنی جهت گیری کامل به ذات خداوند بیان کردند، این رویکرد به عارف و مسافر مقدس آمادگی بیشتری می بخشد تا او را قادر به دریافت و انعکاس کند. کمال الهی هر چه بیشتر; به همین دلیل اهمیت حفظ این پنهانی و تداوم تجلی آن را توصیه می کنند.

ترجمه ماشینی: هدف این پژوهش، تحلیل توصیفی-توصیفی علل انحراف و انحراف جوانان از دین و راه های برون رفت از آن بر اساس آیات و روایات است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که این مشکل از ذات دین ناشی نمی شود، بلکه ناشی از عللی مانند ارائه ناکافی دین، ناسازگاری دین با عقل و علم، فقر، روان پریشی، محیط، ضعف معرفتی و... است. قرآن کریم به عنوان مجموعه ای جامع از آیات و روایات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله راهکارهای بسیاری از جمله تقویت ایمان، طهارت محیط، دقت در انتخاب رفقا و... ارائه کرده است.

ترجمه ماشینی: این پژوهش به بررسی رابطه اندیشه های اخلاقی اسلامی و مسیحی می پردازد. در این مطالعه متوجه می‌شویم که ایمان عنصر اصلی هر دو اندیشه اخلاقی است. آیت‌الله مصباح یزدی در تعریف اندیشه‌های اخلاقی اسلامی، ایمان را تعیین‌کننده اصلی اخلاق می‌داند که عقل بشری آن را عقلاً درک می‌کند. برعکس، سورن کیرکگارد که معتقد است تسلیم شدن در برابر اراده خدا، بدون توجه به عقلانیت دستورات خداوند، بالاترین صفت اخلاقی است. کی یرکگور نتیجه می گیرد که هدف انسان رسیدن به مرتبه ابراهیمی تسلیم در برابر اراده خداوند است، در حالی که آیت الله مصباح یزدی نتیجه می گیرد که هدف زندگی انسان، یافتن سعادت حاصل از تقرب به خداوند است. هر دو اندیشه اخلاقی بر اهمیت خداوند به عنوان قاضی حقیقی فضایل تأکید می‌کنند و به این نتیجه می‌رسند که عمل به خواست خدا بالاترین مرتبه اخلاق است، اما اندیشه اخلاقی اسلامی به این نتیجه می‌رسد که اخلاق مبتنی بر حقایق اخلاقی است. هدف نهایی هر دو اندیشه اخلاقی، تقرب به خداوند از طریق مسئولیت انسانی است. این بدان معناست که هر دو اندیشه اخلاقی استدلال می کنند که اخلاقی بودن به معنای انجام مسئولیت های اخلاقی در قبال خدا، خود و دیگران است. در نهایت کار با هم در یک همزیستی که در آن خدا و همه مخلوقات او به طور نزدیک به هم مرتبط هستند و حفظ فضایل در رابطه با تمام ابعاد زندگی منجر به سعادت نهایی خواهد شد.

ترجمه ماشینی: موضوع و اهداف: مطالعه روح انسان از قدیم الایام مورد توجه فلاسفه بوده و فیلسوفان شرقی به ویژه هندی معتقد بودند که روح انسان ابدی است و هزاران سال است که به اجسام مختلف منتقل می شود و در نهایت در ذات برهما محو می شود. مهمترین مکتب فلسفی هندی اوپانیشاد که ویدانتا نام دارد این نظریه را درباره روح دارد. یکی دیگر از مکتب های مورد مطالعه، حکمت متعالیه صدرالمتألهین است. با این توصیف، آیا نظریات هر دو مکتب فلسفی در مورد روح یکسان است یا متفاوت؟ در صورت وجود اختلاف نظریات اوپانیشادها بر اساس حکمت متعالیه چگونه باید نقد شود؟ روش و یافته‌ها: این مقاله یک مقاله تطبیقی و اثری جدید در این زمینه است و منابع اصلی این تحقیق، سیر چهارگانه حکمت متعالیه ملاصدرا و سیری اکبر دره شیکوه است. اوپانیشادها اولین کتاب باستانی فلسفه هند است که توضیح می دهد; روح در تمام اجزای بدن انسان وجود دارد و تمام قوای بدن مظهر روح است و روح با تمام قوای خود وحدت دارد. حکمت متعالیه صدرالمطالحین در فلسفه اسلامی نیز همین ادعا را دارد. می فرماید: نفس در وحدت خود، کل قوا است و در تمام بدن موجود است. نتیجه‌گیری: این مقاله به مقایسه نظریه‌های دو مکتب می‌پردازد و ایده‌های عمده مورد بحث عبارتند از: تعریف روح، براهین آن، غیر مادی بودن روح، رابطه روح و بدن و قوای آن، ابدیت و خلقت روح، جاودانگی و تناسخ روح.

میزان تأثیر و دخالت انسان در افعال صادره از او، یکی از مباحث مهمی است که همواره در طول تاریخ کلام اسلامی مورد توجه اندیشمندان فرقه‌های مختلف کلامی اسلامی قرار گرفته‌است. بر این اساس، نظریه‌های جبر‌گرایی، نظریة کسب، تفویض و امرٌ بین‌الأمرین مطرح شده‌است. برخی که از علوم الهی ائمه(ع) برخوردار نبوده‌اند، به سبب دفاع از اختیار و آزادی انسان، به تفویض، به معنای استقلال انسان در افعال خود و عدم تأثیر خداوند در افعال انسان اعتقاد داشته‌اند. متکلمان اشاعره و امامیه، اعتقاد مذکور را به معتزله نسبت می‌دهند. این نوشتار با روش توصیفی‌ـ تحلیلی پس از تبیین ادعای مذکور، با مراجعه به آثار باقی‌مانده از متکلمان معتزله و سایر متکلمان هم‌عصر ایشان، صحت این نسبت و ادعا را بررسی می‌کند و مشخص می‌نماید که معتزله فقط درصدد نفی جبرگرایی و اثبات مختار بودن انسان بوده، نظری به اثبات تفویض ندارند.

سلفیه از فرقه‌های تازه‌ای است که خود را تابع سلف صالح می‌دانند و اهتمام بر احیای سنت و شیوة سلف صالح و تبعیت از پیامبراسلام(ص)، صحابه و تابعین دارند. جریان سلفیه به گمان خود تهذیب‌گرایی و اصلاح‌طلبی عقیدتی را در سرلوحة تفسیر و عقاید خود قرار داده‌است. زدودن پیرایه‌ها و تعقیدات عقل‌گرایانه از ساحت نصوص دینی را رسالت خود دانسته‌است و بر ظاهر‌گروی و فهم بسیط قرآن و سنت مبتنی بر آرای سلف صالح و بدون لحاظ نمودن منطق و اصول تفهّم صحیح تأکید دارند. ناهماهنگی تفسیری مفسران جریان سلفیه، مانند ابن‌تیمیه، ابن‌کثیر و آلوسی در طیف وسیعی، نشانة تزلزل ساختار عقیدتی این جریان است. برای تبیین و روشن ساختن خطای آرای تفسیری آن‌ها، پرداختن به رویکرد تفسیری سلفیه ضرورت دارد. فهم روش‌های تفسیری و انتخاب روش‌های صحیح و چگونگی استفاده از احادیث به شیوة درست از اهداف مهم این پژوهش می‌باشد. از مهم‌ترین یافته‌های این تحقیق آن است که سلفیه در تفسیر آیات قرآن و از جمله آیات رؤیت خداوند، خود را پایبند به اقوال صحابه و تابعین می‌دانند. از نظرآن‌ها، عقل جایگاهی ندارد و برای آن حجیتی قائل نیستند. سلفی‌ها پیوسته به ظاهر آیات تمسک می‌کنند که ساختار تفسیری آن‌ها احادیث است. ظاهرگرایی و جمود آن‌ها بر ظاهر قرآن، از اصلی‌ترین عوامل نقصان روش آنان است. این مقاله با روش توصیفی‌‌ـ تحلیلی و استناد به کتب معتبر تدوین شده‌است، تا به‌تفصیل به بیان دلایل و نقد آن از درون آیات قرآن و روایات بپردازد.