جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر»، الهیات اولیه آگوستین را از تصویر خدا قادر می‌سازد تا فراتر از پیشینیان لاتینی خود حرکت کند و imago dei را هم از مسیح و هم برای شخص انسانی تأیید کند. ادامه مطلب... چکیده: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر» به الهیات اولیه آگوستین از تصویر خدا این امکان را می دهد که فراتر از اسلاف لاتینی خود حرکت کند و imago dei هم مسیح و هم شخص انسانی را تأیید کند.

ترجمه ماشینی: گریگوری پالاماس، عیسیکاست و جنجال‌گرای یونانی قرن چهاردهمی، چنان با موفقیت به عنوان «دیگری» در گفتمان الهیات غرب انتخاب شده است که به سختی می‌توان شنوایی دلسوزانه برای او به دست آورد. در بخش اول این کتاب، نورمن راسل دریافت تاریخی تفکر پالامی را در ارتدکس و غرب بررسی می‌کند و بررسی می‌کند که چگونه «پالامیسم» در اوایل قرن بیستم توسط الهی‌دانان غربی و شرقی (عمدتاً مارتین جوگی و جان میندورف) ساخته شد. ) برای مقاصد جدلی یا عذرخواهی. راسل استدلال می کند که ما باید پشت این ساختارهای ایدئولوژیک حرکت کنیم تا درک درستی از آموزه گریگوری پالاماس به دست آوریم. رابرت سینکویچ در بررسی اخیر خود در مورد بورسیه Palamite خاطرنشان کرد که اکنون زمان طرح سؤالات بزرگتر فرا رسیده است. بخش دوم کتاب با پیروی از خطوط فکری پالاماس در سه حوزه: رابطه او با سنت، فلسفه و الهیات او سعی در انجام این کار دارد. راسل نشان می دهد که تفکر پالامی، زمانی که از سوء تفاهم و ارائه نادرست رها شود، این پتانسیل را دارد که درک ما از ارتباط الهی-انسانی را غنی کند. این مطالعه به تغییر پارادایم پژوهش در مورد پالاماس کمک می‌کند و آن را به سمت نقطه‌ای سوق می‌دهد که در آن اندیشه‌های پالامی می‌توانند توسط الهی‌دانان معاصر غربی و شرقی بدون نیاز به اشتراک آنچه به عنوان «پالامیسم» تلقی می‌شود، مثمر ثمر استفاده کنند.

ترجمه ماشینی: دانش، عشق و خلسه در الهیات توماس گالوس اولین مطالعه کامل توماس گالوس (متوفی 1246) را به زبان انگلیسی ارائه می‌کند و نشان‌دهنده پیشرفت قابل توجهی در الهیات متمایز اوست. بوید تیلور کولمن استدلال می‌کند که گالوس دو «وجه بین‌المللی» را در آگاهی انسان متمایز می‌کند، اما هرگز از هم جدا نمی‌کند و به طور صمیمی به هم مرتبط می‌کند: عقلانی و عاطفی، که هر دو شکل‌هایی از شناخت هستند. کولمن نشان می‌دهد که گالوس این دو روش شناختی را به‌صورتی وابسته به هم در کنار یکدیگر می‌پندارد، و اینکه گالوس با تخصیص انسان‌شناختی گالوس از مفهوم سلسله‌مراتبی دیونوسی، ویژگی خاصی به این دوجانبه داده است. از آنجایی که گالوس روح را بر اساس مدل سلسله مراتب فرشته ای «سلسله مراتبی» می داند، رابطه عقل-عاطفه اساساً توسط پویایی سلسله مراتب دیونیزی اداره می شود که دارای دو خط سیر همزمان است: صعودی و نزولی. دو ویژگی مهم در این زمینه قابل توجه است: در صعود، اولاً پایین‌تر در بالاترین قرار می‌گیرد. در نزول، ثانیاً، بالاتر، با توجه به ماهیت پایین، با پایین تر ارتباط برقرار می کند. وقتی گالوس در بالاترین نقطه صعود، شناخت عاطفی بالاتری را بالاتر از شناخت عقلانی قرار می‌دهد، بر این اساس، این شکل عاطفی بالاتر هم بر شکل عقلانی پایین‌تر ساخته می‌شود و هم آن را تعالی می‌دهد. در همان زمان، این شناخت عاطفی دوباره به روح فرود می‌آید و هم ظرفیت عقلانی مناسب آن را غنی می‌کند و هم حرکت صعودی را در عشق تجدید می‌کند. بنابراین، برای گالوس، در روح سلسله مراتبی، یک متقابل پویا بین عقل و عاطفه پدیدار می شود، که او آن را به عنوان یک حرکت «مارپیچی» تعبیر می کند، که به وسیله آن روح بی وقفه در شناخت و دوست داشتن خدا به فراسوی خود کشیده می شود.