جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : چگونه ادراک به ما امکان دسترسی به واقعیت خارجی را می دهد؟ این کتاب به طور انتقادی با پاسخ مفهوم‌گرایانه جان مک داول به این سؤال، با ارائه کاوشی جدید از دیدگاه‌های او درباره ادراک و واقعیت در رابطه با دیدگاه‌های امانوئل کانت و ادموند هوسرل، درگیر می‌شود. در شش فصل، این کتاب به بررسی نظریه‌های مربوط به ادراک این متفکران می‌پردازد و به وضوح چگونگی تناسب آنها با دیدگاه‌های فلسفی بزرگ‌تر آنها درباره ذهن و واقعیت را توصیف می‌کند. از این رو نه تنها تداوم سنتی را نشان می دهد که زیربنای چشم انداز علمی پراکنده امروزی است، بلکه نقد جدیدی بر نظریه مفهوم گرای مک داول ارائه می دهد. با انجام این کار، کتاب با ترکیب فلسفه تحلیلی، فلسفه کانتی و پدیدارشناسی به پل زدن مداوم سنت ها کمک می کند. ادراک و واقعیت در کانت، هوسرل و مک داول برای محققان و دانشجویانی که در تاریخ فلسفه، پدیدارشناسی، فلسفه کانتی و به ویژه فلسفه ادراک کار می کنند جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی: این کتاب کلاسیک نوشته تئودور دبلیو آدورنو بسیاری از موضوعاتی را که از آن زمان در فلسفه معاصر رایج شده‌اند، پیش‌بینی می‌کند: نقد بنیادگرایی، توهمات ایده‌آلیسم و پایان معرفت‌شناسی. همچنین بسیاری از ایده‌های کلیدی را که آدورنو در مهمترین آثار فلسفی‌اش، از جمله «دیالکتیک منفی» توسعه داده است، نشان می‌دهد. «علیه معرفت‌شناسی» بر اساس دست‌نویسی است که آدورنو در ابتدا در سال‌های 1934-1937 در آکسفورد در اولین سال‌های تبعیدش نوشت. و متعاقبا در فرانکفورت در 1955-1956 دوباره کار شد. متن به عنوان نقدی بر پدیدارشناسی هوسرل نوشته شده است، اما نقد پدیدارشناسی به عنوان فرصتی برای نقد بسیار گسترده تر معرفت شناسی استفاده می شود. آدورنو این را «فرا انتقادی» توصیف کرد که تحلیل پدیدارشناسی هوسرل را به عنوان پیشرفته ترین نمونه از زوال ایده آلیسم بورژوایی با نقدی درونی از تنش ها و تضادهای درونی اندیشه هوسرل در هم می آمیزد. نتیجه متنی قدرتمند است که همچنان یکی از ویرانگرترین نقدهایی است که بر آثار هوسرل نوشته شده است و بسیاری از ایده‌هایی را که در فلسفه معاصر رایج شده‌اند، بشارت می‌دهد.

ترجمه ماشینی: من تازه شروع به خواندن این کتاب کرده ام و از عمق و وضوح آن شگفت زده شدم. پدیدارشناسی بیش از آنچه نویسندگان کلاسیک نشان داده اند وجود دارد. پیترسما برای گنجاندن واقع گرایی و ابزاری برای دانستن کار می کند که افزوده ای خوشایند به کار پدیدارشناسی است. هرکسی که به هوسرل، هایدگر و/یا مرلوپونتی اهمیت می دهد، این کتاب مورد علاقه را پیدا خواهد کرد. پس از اتمام مطالعه، این بررسی را به روز خواهم کرد.

ترجمه ماشینی : فلسفه ورزی چگونه آغاز می شود؟ آگاهی طبیعی و ماقبل فلسفی چگونه مشخص می شود و چه رابطه ای با آگاهی فلسفی دارد؟ این پرسش‌ها در این اثر با توجه به دو فیلسوفی که به طور فشرده به مسئله مقدمه‌ای بر فلسفه و پارادوکس‌های آغازین پرداخته‌اند، بررسی می‌شود: گئورگ ویلهلم فردریش هگل و ادموند هوسرل. در حالی که هوسرل تأکید می کند که گذار به فلسفه مستمر نیست، بلکه به اصطلاح مستلزم یک جهش است، هگل در پدیدارشناسی روح تأکید می کند که گذار باید ویژگی یک مسیر یا یک توسعه را داشته باشد. علیرغم این تفاوت در تأکید، ویژگی ناپیوسته و همچنین رشدی انتقال را می توان در هر دو فلسفه یافت. هوسرل در فلسفه متاخر خود با طرح مقدمه ای تاریخی بر پدیدارشناسی به موضع هگل نزدیک می شود. اگرچه هر دو فیلسوف تاریخ را یک فرآیند غایت‌شناختی می‌دانند، تفاوت‌های اساسی وجود دارد: برای هگل، تاریخ می‌تواند کامل شود، برای هوسرل بی‌نهایت باز است. این تفاوت ها با برداشت های متفاوت از روش پدیدارشناسی و نقش فیلسوفان همراه است.

ترجمه ماشینی : هگل فلسفه را به‌عنوان «زمان خود که در افکار درک می‌شود» توصیف می‌کند، که منعکس‌کننده تمایلی است که ما به طور فزاینده‌ای تجربه می‌کنیم، یعنی میل به درک دنیای پیچیده و سریع در حال تغییر ما. اما چگونه می توانیم دنیایی را که در آن زندگی می کنیم به لحاظ فلسفی توصیف کنیم؟ هنگامی که هگل تلاش می‌کرد تا تبیین نظام‌مند خود از جهان تاریخی را انجام دهد، باید تاریخ را به‌عنوان پیشرفت عقلانی تصور کند تا امکان چنین توصیفی فراهم شود. پس از وقایع قرن بیستم، ما به حق در مورد چنین پیشرفتی تردید داریم. با این حال، در قرن بیستم، فیلسوف آلمانی دیگر، ادموند هوسرل، زمانی که متوجه شد که شرح فلسفی تجربه انسانی ما مستلزم توجه به دنیای تاریخی است که در آن زندگی می کنیم، یک فیلسوف آلمانی دیگر به نام ادموند هوسرل تلاش کرد. بحران در این کتاب، تانیا استهلر به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه هوسرل فلسفه هگل را با ارائه گزارشی از جنبش تاریخی به‌عنوان آشکار، رادیکال می‌کند. پدیدارشناسی هوسرل امکان اندیشیدن به جهان های تاریخی را به صورت جمع، بدون سلسله مراتب، که توسط اخلاق و زیبایی شناسی تعیین می شود، می دهد. استالر استدلال می کند که هوسرل از طریق رادیکالیزه کردن فلسفه هگل، پدیدارشناسی تاریخی و مفهومی منسجم از فرهنگی را در اختیار ما قرار می دهد که به آینده پدیدارشناسی اشاره می کند، به عنوان فلسفه ای که زمینه روش شناختی را برای انواع رویکردهای کیفی در علوم انسانی و علوم انسانی فراهم می کند. علوم اجتماعی.

برخی از اشکال‌هایی که اندیشمندان غربی به وجود ذهنی وارد کرده‌اند، ازجمله تسلسل در بازنمایی، نزد فیلسوفان مسلمان هنوز ناشناخته ‌است: اگر دیدگاه وجود ذهنی پذیرفته شود، آنگاه صورت ذهنی دارای «بازنمایی» خواهد بود. ولی خودِ این «بازنمایی» نیز باید دارای «بازنماییِ» دیگری باشد و این «بازنماییِ» دوم نیز باید دارای «بازنماییِ» سوم دیگری باشد و به‌همین‌سان به تسلسل می‌انجامد. افزون بر این تسلسل، هوسرل تسلسل در صورت‌های ذهنی را نیز پیش کشیده است که همان اشکال تسلسل در وجود ذهنی و علم‌ حصولی است. اینجا فیلسوفان مسلمان این پاسخ درست را پیش نهاده‌اند که ما به صورت‌های ذهنیِ خود بی‌واسطه و به علم حضوری علم داریم نه با علم حصولی و ازراهِ صورت‌های ذهنی دیگر. پس، تسلسلی در پی نخواهد داشت. برخی گمان کرده‌اند تسلسل در بازنمایی را نیز با همین راه‌حل می‌توان پاسخ داد و حال‌آنکه چنین نیست. ما می‌کوشیم برپایۀ برخی از مبادی فلسفۀ اسلامی، به‌ویژه فلسفۀ سینوی، راه‌حلی برای این اشکال بیابیم. بااین‌همه، خواهیم دید که نوعی اشکال تسلسل در صورت‌های ذهنی و بازنمایی به اندکی از اندیشمندان مسلمان وارد است.

ترجمه ماشینی : فلسفه ورزی چگونه آغاز می شود؟ آگاهی طبیعی و ماقبل فلسفی چگونه مشخص می شود و چه رابطه ای با آگاهی فلسفی دارد؟ این پرسش‌ها در این اثر با توجه به دو فیلسوفی که به طور فشرده به مسئله مقدمه‌ای بر فلسفه و پارادوکس‌های آغازین پرداخته‌اند، بررسی می‌شود: گئورگ ویلهلم فردریش هگل و ادموند هوسرل. در حالی که هوسرل تأکید می کند که گذار به فلسفه مستمر نیست، بلکه به اصطلاح مستلزم یک جهش است، هگل در پدیدارشناسی روح تأکید می کند که گذار باید ویژگی یک مسیر یا یک توسعه را داشته باشد. علیرغم این تفاوت در تأکید، ویژگی ناپیوسته و همچنین رشدی انتقال را می توان در هر دو فلسفه یافت. هوسرل در فلسفه متاخر خود با طرح مقدمه ای تاریخی بر پدیدارشناسی به موضع هگل نزدیک می شود. اگرچه هر دو فیلسوف تاریخ را یک فرآیند غایت‌شناختی می‌دانند، تفاوت‌های اساسی وجود دارد: برای هگل، تاریخ می‌تواند کامل شود، برای هوسرل بی‌نهایت باز است. این تفاوت ها با برداشت های متفاوت از روش پدیدارشناسی و نقش فیلسوفان همراه است.