جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی: هیو نیکلسون استدلال می‌کند که در گفتمان الهیات، امر سیاسی «تا آخر» پیش می‌رود. هرگز به سطحی از حقایق دینی بی‌طرف سیاسی نمی‌رسیم، زیرا همه گفتمان‌های الهیاتی - حتی عالی‌ترین، آموزنده‌ترین، و «معنوی‌ترین» آنها - با عناصر جدلی تسخیر می‌شود. الاهیات لیبرال، از الهیات تحقق مسیحی قرن نوزدهم تا الهیات کثرت گرایانه قرن بیستم، فرض کرده اند که نوشته های دینی علیرغم هر عنصر جدلی که ممکن است در بر داشته باشد، به حقیقت معنوی و تعالی دست یافته است. نیکلسون از طریق تجزیه و تحلیل و مقایسه الهیات عرفانی مسیحی مایستر اکهارت و همتای هندو او ایاسکارا، به نتیجه ای بسیار متفاوت می رسد. عناصر سیاسی ممکن است در واقع منبع خلاق قدرت بیان گفتمان های دینی باشند. وین پرادفوت استدلال کرده است که گفتارهای عرفانی مجموعه ای از قوانین را در بر می گیرد که هر گونه درک قطعی از شی یا تجربه غیرقابل توصیف را دفع می کند. نیکلسون در کتاب الهیات تطبیقی ​​و مسئله رقابت مذهبی پیشنهاد می‌کند که این اصل نفی، شاید از طریق فرآیند انتزاع و تصعید، با نیاز به تمایز خود از دشمنان درون و/یا درون دینی مرتبط است. نیکلسون مدل جدیدی از الهیات تطبیقی ​​را پیشنهاد می کند که یکی از فوری ترین مسائل فرهنگی و سیاسی عصر ما را می شناسد و با آن روبرو می شود: یعنی «بازگشت امر سیاسی» در قالب جنبش های ضد سکولار و بنیادگرا در سراسر جهان. این مدل ماهیت ریشه‌کن‌ناپذیر یک بعد مخالف گفتمان دینی را تصدیق می‌کند و در عین حال پروژه لیبرالی محدود کردن نابردباری و تعصب در حوزه دین را گرامی می‌دارد و حتی پیش می‌برد.

چکیده ماشینی: آمبروز میلانی (340-397) اولین اسقف مسیحی بود که گزارشی منظم از اخلاق مسیحی نوشت، در رساله De Officiis، که به طور مختلف به عنوان "درباره وظایف" یا "درباره مسئولیت ها" ترجمه شده است. اما آمبروز در آثار دیگر نیز به زندگی اخلاقی پرداخته است، به ویژه در موعظه‌های خود درباره ایلخانان و خطاب‌هایش به کاتکومن‌ها و تازه غسل ​​تعمید یافته‌ها. ادبیات مدرن گسترده ای در مورد آمبروز وجود دارد، اما فقط در دهه های اخیر به عنوان یک متفکر جدی گرفته شده است، نه فقط به عنوان یک اسقف شاغل و سیاستمدار کلیسایی. از آنجایی که آمبروز یکی از معدود نویسندگان مسیحی لاتین در دوران باستان بود که یونانی می دانست، یکی دیگر از زمینه های مهم پژوهش آمبروز مطالعه منابع او، به ویژه فیلسوف یهودی فیلو، و نویسندگان مسیحی مانند اوریگن اسکندریه بوده است. وارن اسمیت در این کتاب به بررسی مبانی نادیده گرفته شده کتاب مقدس، مذهبی و الهیاتی اندیشه آمبروز در مورد اخلاق می پردازد. مطالعات قبلی در تصویر آمبروز از شخص با فضیلت، چیز کمی را یافت که به طور مشخص مسیحی باشد. اسمیت نشان می‌دهد که اگرچه، مانند مشرکان، آمبروز بر میانه‌روی، شجاعت، عدالت و احتیاط تأکید می‌کرد، اما برای او این ویژگی‌ها توسط باورهای کلیسا در مورد اقتصاد نجات‌بخش خدا شکل می‌گرفت. برای مثال، شجاعت یک مسیحی که با آزار و شکنجه روبرو می شد، بیانگر ایمان به رستاخیز مسیح و امید معاد شناختی کلیسا بود. آخرالزمان، از نظر آمبروز، حکمت بت پرستی ملبس به زبان پارسایی نبود، بلکه همان منطقی بود که فضیلت بر آن استوار است.

چکیده ماشینی: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر»، الهیات اولیه آگوستین را از تصویر خدا قادر می‌سازد تا فراتر از پیشینیان لاتینی خود حرکت کند و imago dei را هم از مسیح و هم برای شخص انسانی تأیید کند. ادامه مطلب... چکیده: این کتاب به بررسی الهیات اولیه آگوستین در مورد imago dei، قبل از انتصاب او (386-391) می پردازد. این کتاب نشان می‌دهد که تفکر اولیه آگوستین یک انحراف قابل توجه از الهیات تصویری لاتین طرفدار نیقیه یک نسل قبل است. این کتاب استدلال می‌کند که اگرچه الهیات اولیه آگوستین در مورد تصویر مبتنی بر الهیات هیلاری پواتیه، ماریوس ویکتورینوس و آمبروز میلانی است، آگوستین توانست به گونه‌ای که پیشینیان او چنین نبوده‌اند، تصدیق کند که هم مسیح و هم شخص انسان تصویر هستند. از خدا پیشینیان لاتین طرفدار نیقیه آگوستین، imago dei را اساساً به عنوان یک اصطلاح مسیحی که یک وحدت جوهر الهی را مشخص می کند، درک می کردند. بر اساس این کتاب، الهیات اولیه تصویر آگوستین، انحراف اولیه خود را نه در مناقشه نیقیه، بلکه در تعامل فلسفی متافیزیک فلوطنی، که در آن تمام واقعیت متناهی تصویری از واقعیت غایی است، دارد. برای این سنت، یک تصویر نیازی به برابری ندارد. یک تصویر می تواند کم و بیش شبیه منبع آن باشد. این کتاب معتقد است که نوشته‌های اولیه آگوستین مسیح را به‌عنوان تصویری مشابه تشبیه می‌کند، در حالی که شخص انسانی تصویری از تشبیه نابرابر است. ارزیابی افلاطونی و مشارکتی ماهیت «تصویر» به الهیات اولیه آگوستین از تصویر خدا این امکان را می دهد که فراتر از اسلاف لاتینی خود حرکت کند و imago dei هم مسیح و هم شخص انسانی را تأیید کند.

چکیده ماشینی: نمادها در زمان، اشخاص در ابدیت، بررسی انتقادی و میان رشته‌ای از مطالعات الهیاتی و فلسفی معاصر از تصویر مسیحی را ارائه می‌دهد و با کاوش در مفاهیم هستی‌شناختی و زیبایی‌شناختی الهیات زاهدانه و عرفانی ارتدکس، آن را در سنت ارتدکس بازتعریف می‌کند. علاقه مدرنیست‌ها به ویژگی‌های زیبایی‌شناختی آیکون‌ها را مهم می‌داند و برای ارزیابی مجدد رابطه آنها با هنر غیربازنمایی ضروری است. نویسنده با تکیه بر نقد هنر کلاسیک یونان، اکفراسیس و سرود بیزانس، و الهیات قدیس ماکسیموس اعتراف کننده، سنت سیمئون الهی دان جدید و سنت گریگوری پالاماس، استدلال می کند که مفهوم یونان باستان enargeia به بهترین وجه بیان الهیات را بیان می کند. و تئوزیس در هنر ویژگی هایی که Enargeia را تعریف می کنند - سرزندگی ذاتی، خودمختاری بیانی و شکل خودبسنده - در نمادهای نمونه یونانی و روسی شناسایی شده و در زمینه الهیات هزیکاستی که در قلب مسیحیت ارتدکس نهفته است، مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین یک زیبایی شناسی ارتدکس ترسیم می شود که هستی متعالی هنر را به رسمیت می شناسد و برای گفتگو با سنت های تصویری و شمایل نگاری متنوع باز است. بررسی تئوری هنر چان (ذن) و مقایسه آیکون ها با نقاشی های واسیلی کاندینسکی، پابلو پیکاسو، مارک روتکو و مارک شاگال و هنرمندان ژاپنی متاثر از بودیسم ذن، نقاط جالب توجهی از همگرایی و تفاوت را آشکار می کند. خواننده در این صفحات دلایلی برای آشتی دادن مدرنیسم با تصویر مسیحی و سنت ارتدکس با شکل خلاقانه در هنر پیدا خواهد کرد.

ترجمه ماشینی: انجیل مسیحی بشریت را وادار می‌کند تا راه‌های عمیق‌تری برای انسان بودن با هم بپذیرد که بر تقسیم‌بندی‌ها و محرومیت‌های کاذب در جستجوی جوامع شکوفا و پرفیض غلبه کند. ارائه هر دو روایت کوتاه برآمده از تأمل الهیات در مورد تجربه و مقالات تحلیلی ناشی از مشارکت در گفتگوهای علمی الهیات و تجربه معلولیت تلاشی آگاهانه برای توسعه الهیات توسط و با افراد دارای معلولیت به جای الهیات در مورد افراد دارای معلولیت است. آمیزه‌ای از تجربیات آکادمیک، حرفه‌ای، عملی و/یا زندگی‌شده در جستجوی پیشنهادهای سازنده چند رشته‌ای برای کلیسا و جامعه به موضوع می‌آید. نتیجه یک تعامل میان رشته ای با امکانات سازنده ای است که از درک متمایز مسیحی از ناتوانی به عنوان تجربه زیسته پدید می آید.