جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این کلیپ درباره مفهوم زندگی نیک / good life از منظر فردریش نیچه است.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی رابطه بین آزادی و دانش واقعی می‌پردازد، که بخش مرکزی بحث داغ آزادی انسان است. آیا حقیقت برای رسیدن به آزادی لازم است؟ آیا زندگی آزاد مستلزم درک روشنی از واقعیت است؟ و اگر بله تا چه حد؟ این سؤالات به یک بحث فلسفی کلاسیک منتهی می شود که اولین فصل اصلی آن توسط افلاطون نوشته شده است. او در دیالوگ ها، زندگی انسان را شکلی خاص از زندان توصیف می کند و خواهان رهایی جهانی از شناخت انسان است. این اثر به تحلیل این پروژه بلندپروازانه و تأثیر منحصر به فرد آن بر آثار دو نویسنده مدرن، هگل و نیچه می پردازد که به صراحت مفاهیم جهل و حقیقت را با مفاهیم اسارت و آزادی -یا بردگی و ارباب- مرتبط می دانند و فلسفه های آنها نیز بر محوریت است. رهایی آگاهی انسان این کتاب با پیروی از رویکردی تاریخی و نظام مند، مورد توجه خوانندگانی است که به طور منطقی با تاریخ فلسفه باستان و مدرن آشنا هستند، از جمله دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد، و همچنین محققانی که در زمینه افلاطون، ایده آلیسم آلمانی، نیچه و سایر زمینه های مرتبط کار می کنند.

ترجمه ماشینی : نمایشنامه های هنریک ایبسن مدت هاست که خوانندگان فلسفی گرا را فریب می دهد. از نیچه گرفته تا آدورنو تا کاول، فیلسوفان از ایبسن الهام گرفته اند. اما جهت گیری فلسفی خود ایبسن چگونه است؟ ایبسن و نمایشنامه نویسان دیگر به عنوان بخشی از جنبش های بزرگ اروپایی برای ابداع مجدد درام، با فلسفه معاصر دست و پنجه نرم کردند. فلسفه درام با چهره هایی مانند گوتولد افرایم لسینگ و یوهان گوتفرید هردر جایگاهی مرکزی پیدا کرد، اما در زمان ایبسن در آثار G.W.F به شکل کامل خود رسید. هگل و فردریش نیچه. کریستین گسدال مرکزیت فلسفه تئاتر را در فلسفه قرن نوزدهم آشکار می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه درام، به‌عنوان یک شکل هنری، بینشی از تاریخ‌گرایی انسان و شرایط زندگی مدرن ارائه می‌دهد. درام تاریخ رابطه بین فلسفه و نمایش را عمیق‌تر و واقعی‌تر می‌کند - نه با پیشنهاد این که فلسفه یا نمایشنامه باید دست بالا را داشته باشند، بلکه با نشان دادن اینکه چگونه گفت‌وگوی پایدار بین آنها معنا و قدرت فکری هر یک را آشکار می‌کند. مطالعه او جنبه های نادیده گرفته شده آثار هگل و نیچه را از طریق استقبال از آنها در هنر اروپایی آشکار می کند و به بررسی ابعاد فلسفی درام ایبسن می پردازد. در قلب این رابطه متقابل بین فلسفه و نمایش، علاقه مشترک به کاوش در شرایط وجودی زندگی بشری آن گونه که در تاریخ زیسته و تجربه شده است، وجود دارد.

ترجمه ماشینی : نیچه در مورد مسیحیت می گوید: «شما نمی توانید بیماری چشم را رد کنید. ما "نظام عقل" را رد نمی کنیم. تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که انتخاب‌های واژگانی را پیدا کنیم که بر اساس آن استوار است و موقعیت‌های فوق‌العاده فروعقلانی را منعکس می‌کند. ما حتی نخواهیم گفت (مطمئناً نخواهیم گفت) که طرف دیگر دیالکتیک یک ایدئولوژی است، زیرا خود استفاده از این کلمه همچنان اعتقاد به «دلیل متعارف» را پیش‌فرض می‌گیرد. بهتر است در مورد یک استراتژی فیلولوژیکی ناشناخته صحبت کنیم. G. L. از این استراتژی هگلی ناشناخته است که ژرار لبرون در اینجا تلاش می کند تا با خواندن هگل "در پرتو نیچه" لحظات کلیدی را استخراج کند تا ما را بهتر در پشت صحنه فلسفه غرب راهنمایی کند.

ترجمه ماشینی : فیلسوف بزرگ مارکسیست فرانسوی سهم سه منتقد اصلی مدرنیته را می سنجد با ترجمه نوشته های فلسفی لوفور، جایگاه او در دنیای انگلیسی زبان همچنان رو به افزایش است. اگرچه مسلماً در سنت مارکسیستی، او پیوسته مارکس را «نقطه شروع اجتناب‌ناپذیر، ضروری، اما ناکافی» می‌دانست. جای تعجب نیست که لوفور همیشه بر اهمیت هگل برای درک مارکس پافشاری می کرد. اما متافلسفه مهیج همچنین اهمیتی را که او برای نیچه قائل بود، در «قلمرو سایه‌ها» که فلسفه می‌خواهد از طریق آن به جهان فکر کند، نشان می‌دهد. لوفور در اینجا پیشنهاد می کند که جهان مدرن در عین حال از نظر دولت هگلی است. مارکسیست از نظر اجتماعی و اجتماعی; و نیچه از نظر تمدن و ارزش های آن. در اوایل سال 1939، لوفور پیشگام خوانشی فرانسوی از نیچه بود که تصاحب فیلسوف توسط فاشیسم را رد می کرد و پیامدهای غم انگیز اعلامیه نیچه مبنی بر «خدا مرده» را بسیار قبل از اینکه این رویکرد توسط نویسندگان بعدی مانند فوکو، دریدا و دلئو دنبال شود را نشان داد. . چهل سال بعد، لوفور در آخرین نوشته‌های فلسفی‌اش، مشارکت‌های سه متفکر بزرگ را در کنار هم قرار می‌دهد، در متنی که مضامین آن امروزه به طرز شگفت‌آوری مرتبط هستند.