جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در جلسات قبل، مباحثى درباره «تزكيه در اسلام» يا «تزكيه نفس»، مفهوم «تزكيه»، اهميت آن و راه هاى كلى رسيدن به آن مطرح شد، اينك ادامه اين مجموعه را از سخنرانى هاى استاد پى مى گيريم. موضوعات مورد بحث این مقاله عبارتند از: مفهوم تزكيه نفس، حركت صعودى روحانى و نزولى جسمانى، مقام «قرب»، عبادت، غفلت، ذکر، تفکر، وظايف انسان در قبال خود و ديگران.

در جلسات گذشته از سوی حضرت استاد درباره نيت و اقسام آن مباحثی مطرح گرديد، و همچنين در اين‏ باره كه عوامل فساد عبادت نيت‏ های غيرخدايی هستند، مباحثی ارائه گرديد. در اين جلسه نيز حضرت استاد به بحث درباره اخلاص در عمل و اقسام عبادت از حيث نيت آن‏ها پرداخته ‏اند كه آن را به محضر اهل معرفت تقديم می‏ كنيم.

در جلسه قبل، در اين باره بحث شد كه اساس همه انحرافات و در نهايت، سقوط انسان ـ بر حسب آنچه از قرآن كريم استفاده مى شود و ادله عقلى هم آن را تأييد مى كند ـ غفلت از هويت الهى و انسانى است؛ يعنى انسان بايد در اين عالم، به طرف كمال و سعادت خود حركت كند؛ اگر عمرش صرف چيزهايى بشود كه براى رسيدن به سعادتش مفيد است رفتار انسانى انجام داده؛ يعنى چيزى كه مقتضاى اين خلقت است. اما اگر توجه نكند كه سعادت حقيقى اش چيست و چگونه بايد رفتار كند تا به آن برسد، حقيقت خود و هويت انسانى اش را فراموش كرده و تا حد حيوانات و گاهى پايين تر از آن ها تنزل مى كند.

در جلسه گذشته، حضرت استاد در باب اصالت نيت و ارزش خلوص و تأثير آن در پذيرش اعمال سخنان ارزشمندی بيان داشتند. در اين جلسه نيز ايشان در ادامه مباحث قبل، نكاتی درباره اخلاص در عمل به عنوان شرط قبولی اعمال، صعوبت خالص ‏سازی عمل، شدت اختفای، راه آزمودن اخلاص در عمل و شرك در دل انسان به محضر اهل معرفت ارائه داده ‏اند.

در اين سلسله دروس حضرت استاد درباره نماز و راه های جلب توجه و تمركز در آن بحث می كردند، در جلسه گذشته درباره «خشوع» به عنوان عامل مهم توجه در نماز و سه راه برای ايجاد آن در دل (توجه به عظمت الهی و حقارت انسان، توجه به قدرت الهی و عيوب انسان، و توجه به نعمت های الهی و گناهان انسان) سخن گفتند. اكنون در آخرين درس از اين سلسله، توجه به صفات جماليه الهی به عنوان راه ديگری برای ايجاد خشوع در دل و نيز راه های كسب محبت الهی بيان گرديده اند. اميد است اين سلسله دروس راهگشای اهل معرفت برای كسب اخلاق و عرفان اسلامی بوده باشد.

همان گونه كه مستحضريد، در سلسله مباحث اخلاقی و عرفانی، جناب استاد در باب نماز مباحثی را ارائه می نمايند كه در شماره قبل، نكاتی پيرامون راه كارهای تأثيربخشی نماز (حضور قلب، توجه به معنا، و تناسب حال با مفاد معنا)، ضرورت ورود ايمان به قلب و اثر اين ورود مطرح شد. در ادامه اين مباحث، راه های افزايش حضور قلب در نماز به محضر شما گراميان تقديم می گردد.

انسان در ديدگاه دانشمندان علوم انسانى همچون روان شناسان اجتماعى و جامعه شناسان، موجودى سه بعدى است، و او را موجودى زيستى ـ روانى ـ اجتماعى (Biopsychosocial) معرفى كرده اند. در عين حال، بر بعد اجتماعى انسان تأكيد بيش ترى مى شود. به همين دليل، بسيارى از دانشمندان اساس رشد انسان را در روابط اجتماعى او جستوجو مى كنند. شايد به همين جهت باشد كه واژه «فرد» (Individual) در مقايسه با لفظ «شخص» (Person)، به كسى اطلاق مى شود كه با انسان هم نوع ديگرى يا با اجتماع در ارتباط نزديكى باشد. اساسا مبحث شخصيت (Personality) نيز برخاسته از همين تعامل بين فردى است؛ چه اين كه درصد زيادى از انسانيت انسان به اين است كه با انسان هاى ديگر در ارتباط كمال جويانه باشد. در تعامل اجتماعى است كه انسان ياد مى گيرد، تجربه مى كند، دانش مى آموزد، سخن مى گويد، تفكر مى كند، پژوهش هاى علمى صورت مى دهد و... . اصولا روابط انسانى براى ارضاى نيازهاى اساسى ضرورى اند. داشتن روابط مثبت و سالم با ديگران كليد رشد و كمال است. آنچه كه امروز هستيم و آنچه در آينده خواهيم بود، هر دو معلول روابط ما با ديگران است. روابط ما رفتار ما را به صورت يك انسان اجتماعى شكل مى دهد، همچنين در منحصر به فرد بودن شخصيت، هويت و مفهوم خويشتن ما نقش عمده دارند. ديگران براى ما هم جنبه آينه دارند؛ يعنى ما را به خودمان نشان مى دهند و هم الگوى تقليد ما هستند. همين روابط هسته مركزى اكثر مشكلات، اختلالات و ناراحتى هاى روانى ما را نيز شكل مى دهد. مى توان گفت: همه مشكلات انسانى عمدتا اجتماعى و ناشى از ارتباط با ديگران است. از سوى ديگر، مردم نيز براى پرورش روابط متقابل خود با ديگران اولويت ويژه اى قايلند و به همين دليل است كه روان شناسان اجتماعى از مدت ها پيش به عواملى كه دوست داشتن يا جاذبه متقابل را افزايش مى دهد توجه داشته و به تحقيقات زيادى درباره عوامل تعيين كننده دوست داشتن و ايجاد محبت بين افراد پرداخته اند. بنابراين، چگونگى روابط متقابل افراد از اهميت علمى و كاربردى خاصى برخوردار است. با نگاهى گذرا به متون دينى، درخواهيم يافت كه چگونه آموزه هاى دينى ضمن تأكيد بر اهميت اين موضوع، با توصيه ها و دستورالعمل هاى ساده و روشن و در عين حال، متين و زيبا، ما را به رعايت محاسن اخلاق و گسترش روابط اجتماعى مثبت رهنمون مى سازند.

نسبت بین دین و اخلاق، مورد علاقه خاص و دیرینه فلاسفه بوده است. على‏ رغم وجوه مشترک فراوان بین این دو حوزه، چگونگى درک رابطه معقول این دو، پرسشى است که بحث‏هاى فراوانى برانگیخته است. مسأله «مرجعیت الهى و زندگى اخلاقى»، جاذبه خاصى در مباحث فلسفى داشته است. اگر خدایى وجود دارد، ما چگونه باید به منزلت اخلاقى دستورات او پى ببریم؟ آیا معیارهایى اخلاقى وجود دارند که حتى خدا هم ملزم به پذیرفتن آن‏ها باشد؟ یا این‏که امر خداوند به چیزى، آن را به تکلیف اخلاقى مبدل مى‏ کند؟ متفکران سکولار تأکید کرده ‏اند که این پرسش‏ها معضل و بن‏ بستى جدى در برابر هر نظام اخلاقى مبتنى بر دین ایجاد مى‏ کنند: یا معیارهاى اخلاقى مستقل از اراده خدا هستند که در نتیجه، مرجعیت خداوند، برتر نخواهد بود، و یا اراده خدا دل‏ خواهانه است؛ یعنى آنچه که اخلاق به نظر مى ‏رسد، در واقع، عبادت یک قدرت است. بسیارى از علماى اخلاقِ دینى با استدلال بر درک دستورات اخلاقى الهى به عنوان تجلیات پیچیدگى‏ها و برترى‏هاى صفات لایزال الهى، از پذیرفتن این بن‏ بست امتناع ورزیده ‏اند. تأثیر دین بر هویت اخلاقى نیز بسیار مورد بحث بوده است. گروه‏ هاى مختلف سکولار تأکید کرده‏ اند که مذهب موجب کمال اخلاقى نخواهد شد. متفکران دینى از طریق بررسى شیوه‏ هاى شکل‏ گیرى تصور انسان از کمال اخلاقى، توسط جهان‏ بینى کلى ‏تر وى، واکنش نشان داده‏ اند. اگر بر این باور باشیم که خدایى وجود دارد که معارف اخلاقى مهمى در اختیار ما قرار داده است، این باور بر شیوه‏ هاى درک ما از این‏که چه چیزى باید به عنوان رویکردى «کامل» و «عقلانى» به سوى تصمیم گیرى اخلاقى تلقى شود، تأثیر خواهد گذاشت.

در شماره هاى پيشين شرح بخش هايى از سلسله بحث هاى اخلاقى استاد مصباح يزدى در تبيين وصاياى امام جعفر صادق (ع) به عبدالله بن جندب را عرضه داشتيم. اكنون بخش ديگرى از اين روايت شريف را به محضر اهل معرفت تقديم مى داريم: «ياابن جُندَب اَقِلَ النومَ بِاللَّيل وَالكلام بِالنَّهار فَما فى الجَسَد شيىءٌ اَقلُ شُكراً مِن العين وَاللّسان. فَاِنَّ اُمَّ سليمان قالت لِسليمان(ع): يا بُنَىَّ ايّاكَ وَالنّوم فَاِنَّهُ يُفقِركَ يوم يَحتاجُ الناس اِلى اعمالِهم».

در انسان نيازهائی وجود دارد مانند نياز به تغذيه، نياز به همسر، نياز به عواطف متقابل اجتماعی، نياز به‌ ابراز شخصيت و ساير غرائز فطری انسان، از جمله آنها نوعی نياز نهفته و ناآگاهانه در اعماق روح انسان است‌كه در برخی افراد خودبخود و در بعضی ديگر، با تلاش و كوشش به سر حدّ آگاهی می رسد. اين تمايل، شريف‌ترين‌ و ارزنده‌ترين تمايلی است كه در وجود انسان هست و او رابه سوی عالی ترين كمال انسان سوق می دهد. اين تمايل را اجمالا «تمايل عرفانی» يا به تعبير ساده «حس‌مذهبی» می ناميم. در این مقاله موضوع مورد بحث در حوزه اخلاق و عرفان ذیل مباحث: كيفيت تبلور تمايل عرفانی و ظهور آن در انسان، وجه مشترك گرايشات عرفانی مذاهب، دليل اعتقاد به تحريف نشدن قرآن، مورد بحث قرار می گیرد.