جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«فتوحات مکیه» نوشتۀ «محی‌الدین ابن العربی» مفصل‌ترین کتاب متصوفه شامل چهار مجلد بزرگ و 560 فصل و محتوی جمعی معارف و علوم صوفیه از دیدگاه ابن عربی است. مولف در فصل ماقبل آخر، تمام مندرجات آن را خلاصه کرده است. این مندرجات که غیر از اخلاق و معرفت، متضمن دعاوی بسیار غریب نیز هست، از دیدگاه بسیاری از متشرعه نقد شده، و به همین سبب، انتقادهای بسیاری بر آن وارد گردیده است. اما قدر مسلم این است که بسیاری از مطالب و دعاوی کتاب را بایستی با تاویل و رمز پذیرفت. این کتاب را انعکاس صوفیانه «احیا العلوم» اثر غزالی خوانده و گفته‌اند وقتی محی‌الدین از ابن فارض اجازه خواست تا قصیدۀ تائیۀ او را شرح کند، وی گفت که فتوحات مکیۀ تو شرح آن است. جلد اول از مجموعه حاضر به ترجمه «فتوحات مکیه» از باب 363 تا 383 اختصاص یافته است.

فلسفه تاریخ پیش‌درآمدی است بر مجموعه‌ای از نوشتارها درباره تاریخ، از یونان و روم باستان تا جهان معاصر که در آن، ضمن غور در مباحث اصلی و مفاهیم اساسی فلسفه تاریخ، هریک از اندیشمندان برجسته در ظرف زمانی مکتب خاص خود مورد توجه قرار گرفته است. کتاب حاضر به تبیین تفاوت‌های اساسی میان فلسفه نظری تاریخ، یعنی مسیر و معنای تاریخ و فلسفه تحلیلی تاریخ به معنی ماهیت و روش تاریخ می‌پردازد. زبان روشن و مباحث شفاف این کتاب، راهنمایی ارزشمند برای مدرسان و محصلان رشته تاریخ فراهم آورده است.

این کتـاب دربـردارنده‏‌ی هشت گفتار از پنج اسطوره‌‏شناس نامی زمان اسـت که از میـان آثـار آنـان بـرگـزیده شـده‏‌اند و دیدگاه‏‌ها و تفسیرهای متفاوت این نظریه‏‌پردازان درباره‏‌ی اسطوره را معرفی می‏‌کننـد. نوشته‏‌هـای کـراپ از دیـدگاه جـان‌‏گـرایی (انیمیسـم)، نوشته‌‏ی آبراهام از دیدگاه فرویدی، اثر مالینوفسکی از نقطه‌‏نظر مردم‌‏شناسی، و مقاله‌‏ی لوی استروس با دید ساختارگرا در اسطوره می‌‏نگرند و نوشته‏‌ی کازنوو مجملی است از همه‌‏ی نظریات درباره‌‏ی تبیین اسطوره با تأکید بر توتم‏‌پرستی.

این کتاب برای آگاهی از نیرویی است که آدمیان را به جایگاه الهی و همیشگی خود باز می‌گرداند. این کتاب به تمام علاقه‌مندان به یک زندگی الهی پیشنهاد میشود.

سر آنتونی جان پاتریک کنی فیلسوف انگلیسی است که علایق او در فلسفه ذهن ، فلسفه باستان و مکتبی ، فلسفه ویتگنشتاین و فلسفه دین است. وی با پیتر گیچ سهم بسزایی در تحلیلی تومیسم ، جنبشی داشت که هدف آن ارائه اندیشه سنت توماس آکوئیناس به سبک فلسفه تحلیلی است. وی یکی از مجریان دارایی های ادبی ویتگنشتاین است. وی رئیس سابق آکادمی انگلیس و موسسه فلسفه سلطنتی است. گرچه کنی به شدت علاقه مند به تدریس سنتی کاتولیک و ادامه حضور در مراسم مذهبی کاتولیک بود ، اکنون صریحا خود را به عنوان یک عرفان شناس معرفی می کند ، و در کتاب "آنچه من باور دارم" هم توضیح می دهد که چرا او یک خداباور نیست و چرا او یک ملحد نیست. کتاب 2006 او آنچه من معتقدم دارد (به عنوان بند 3) "چرا من آتئیست نیستم" ، که اینگونه آغاز می شود: "ممکن است تعاریف مختلفی از کلمه" خدا "ارائه شود. او از عقلانیت دعای اکتشافی با خدا دفاع می کند وی در مورد وجودش تردید دارد و اظهار داشت: "مطمئنا این کار غیرعاقلانه ای نیست از مردی که در اقیانوس گرفتار شده ، در یک غار گرفتار شده یا در دامنه کوهی گیر کرده است ، که برای کمک گریه می کند هرچند ممکن است هرگز نشنیده باشد یا سیگنالی را شلیک کند که ممکن است هرگز دیده نشود. کنی در مورد توماس آکوئیناس مطالب زیادی نوشت. در پنج راه ، او به پنج راه اثبات خدا می پردازد. در این مقاله ، او استدلال می کند که هیچ یک از ادله اثبات توماس کاملا معتبر نیست ، و در عوض تلاش می کند تا اشکال را از پنج طریق نشان دهد. بحثهای او از مسئله حرکت ارسطویی در یک زمینه علمی مدرن گرفته تا توانایی موجودات احتمالی در ایجاد ابدیت در موجودات احتمالی دیگر را شامل می شود. اعتراضات او همه معطوف به تفسیری مدرن از سنت توماس است. کنی صریحا اوضاع آغاز جهان را توصیف می کند ، که هم ملحدان و هم اگنوستیسک ها با آن روبرو می شوند و می نویسد: "طبق نظریه بیگ بنگ ، کل ماده جهان در یک زمان خاص از گذشته های دور آغاز شده است. طرفدار چنین تئوری ، حداقل اگر او یک ملحد باشد ، باید معتقد باشد که ماده جهان از هیچ ناشی نشده است.

«آنتونی کنی» فیلسوفی بنام در حوزه فلسفه تحلیلی است که کتاب «معماری زبان و ذهن در فلسفه ویتگنشتاین»را به نگارش درآورده است. این کتاب با تمرکز بر دو حوزه فلسفه زبان و فلسفه ذهن، به شرح سیر تحول اندیشه ویتگنشتاین می پردازد. از نقاط قوت این کتاب می توان به دو مورد اشاره کرد: اول اینکه نویسنده خود برآمده از سنت فلاسفه ای است که شاگردان ویتگنشتاین در زمان حیاتش و ویراستاران آثار وی پس از مرگش بوده اند؛ آثاری که اهمیت ویژه ای برای فهم عناصر ارزشمند فلسفه ویتگنشتاین دارند. دوم اینکه کنی، با تمرکز بر آثار منتشرشده بین دو اثر کلاسیک ویتگنشتاین، بر پیوستگی تفکر متقدم و متاخر وی تاکید می کند. در بخشی از مقدمه مترجم بر کتاب می خوانیم: «در ایران ویتگنشتاین شناخته شده ترین چهره از بزرگان فلسفه تحلیلی است که به یمن کتب قابل اعتمادی که از او یا درباره او انتشار یافته، تصویر بسامان تری از فلسفه اش در ذهن خواننده فارسی زبان نقش بربسته است. بسامان تر، مثلادر قیاس با تصویری که از استاد سلفش، برتراند راسل، عرضه شده؛ راسلی که نه از منطق و مبانی ریاضیات و نه از فلسفه زبان و معرفت شناسی اش به جد خبری هست و با ولتری مقایسه می شود که ۲۰۰سال دیر به دنیا آمده است! از زندگی و شخصیت و سلوک فردی چشم نواز و پردست انداز ویتگنشتاین، در پی این گفته معروف هایدگر که «ارسطو زاده شد، کار کرد و مرد»، بگذریم و به متن فلسفه وی روی آوریم و از ارتفاعی مناسب به تاثیرات فلسفه وی بنگریم، بی تعلل می توانیم در صرف چارچوب سنت فلسفه تحلیلی او را از پرفروغ ترین و نافذترین چهره ها برشمریم: اینکه برتراند راسل در ویراست دوم مبانی ریاضیات تغییرات مهمی ایجاد می کند، اینکه زمانی حلقه وینی رساله را همچون کتاب مقدس می خواندند؛ اینکه زبان در منظر کواین «هنری اجتماعی» است، اینکه دانلد دیوسن حضور «دوم شخص» را قوام بخش ذهن مندی و زبان مندی آدمی می داند؛ اینکه برای مایکل دامت زبان به واسطه «قراردادها» سرشت جمعی می یابد و امواج«دریای زبان» در سراسر فلسفه اش تلاطم دارند.» در بخشی از «طرح زندگینامه ای فلسفه ویتگنشتاین» آمده است: «فیلسوف اهل هیچ دسته فکری نیست. همین است که او را فیلسوف می سازد.» او در سرتاسر زندگی اش بیرون از فضای مکتب های فلسفی بود و از مدهای فکری زمانه بیزاری داشت و خواسته یا ناخواسته، با آثار خودش به شکل گیری مجموعه ای تازه از افکار دامن زد. او آثار بسیار کمی انتشار داد و از هرگونه شهرتی دوری می گزید؛ اما مسایلی که با گروه کوچکی از شاگردانش در میان می گذاشت، اکنون در سراسر دانشگاه های جهان مورد بحث است.» (منبع: https://www.magiran.com/article/2878998)