جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اسماء و صفات الهی از عمیق‌ترین مباحث توحیدی است که از دیدگاه‌های مختلف مورد بحث قرار گفته است و از مسائل مطرح و اساسی در علم کلام، فلسفه و عرفان می‌باشد. این مسئله در آیات و روایات در ابعاد مختلف بیان شده است؛ یکی از ابعاد مطرح شده، مباحث وجودشناسی اسماء و صفات می‌باشد و بُعد دیگر که محوری‌تر و مهم‌تر است، بُعد معناشناسی آن است که جایگاه اشتقاق اسماء و صفات در همین بُعد روشن می‌گردد. اسماء و صفات الهی همگی علامت و نشانه‌ای هستند که خودِ خداوند آن‌ها را برای خواندن بندگانش به نحو اشتراک لفظی - نه معنوی- وضع کرده است. در تمامی این اسماء و صفات، هدف، وصف و توصیف حق‌تعالی به این صفات نیست، بلکه هدف این است که ما خداوند را با این صفاتی که می‌شناسیم تنزیه کنیم، زیرا که تمامی اسماء و صفات، مخلوق خدا و مباین با ذات او می-باشند. از این رو، وصف خدای متعال باید به توصیف خود او باشد، حتّی در توصیف او به این اوصاف هم، حق نداریم عقل و فکر و خیال و اوهام خود را دخالت دهیم. زیرا توصیف خداوند مقدور عقول انسانی نیست بلکه عقل و وهم انسانى قاصر از آن است که بتواند وجود خداوند متعال را درک و درباره‌ی او بحث و تأمّل کند. هیچ یک از این اسماء با هم مترادف نیستند و در هر کدام از آن‌ها عنایت خاصّی وجود دارد. لفظ جلاله‌ی الله نیز مانند بقیه‌ی اسماء الهی مشتق است و علامت و نشانه‌ای برای خواندن او می‌باشد. همچنین همه‌ی عقول و اوهام در او تحیّر دارند و خارج از دو حدّ تعطیل و تشبیه می‌باشد یعنی با این‌که خدا را می‌شناسیم ولی از درک او به قوای ادراکی خود عاجزیم. پس در او متولّه و حیران هستیم. کلمات کلیدی: اشتقاق- اسماء و صفات الهی- الله- آیات- روایات.

در مباحث کلامی بحث از وجودشناسی صفات به‌خصوص رابطه ذات و صفات الهی مسئله بسیار مهم و اختلاف‌انگیزی است. در این مقاله دیدگاه عالمان امامیه را در مدرسه بغداد - به دلیل تأثیر جدی آنان در کلام امامیه و تأثیر و تأثرات کلام امامیه و معتزله در این دوره - درباره این مسئله بررسی کرده‌ایم. همه متکلمان امامیه در مدرسه بغداد همچون معتزله صفات زائد بر ذات را انکار می‌کردند؛ با این همه در پذیرش نظریه احوال که ابوهاشم جبایی مطرح کرده بود، بین آنان اختلاف بود. اگرچه شیخ مفید در این مسئله آشکارا با نظریه احوال ابوهاشم مخالفت کرد، سید مرتضی همسو با معتزلیانِ پیرو ابوهاشم مانند قاضی عبدالجبار نظریه احوال را پذیرفت. دیگر متکلمان مدرسه بغداد مانند شیخ طوسی و کراجکی موضعی همراه با تردید در این مسئله در پیش گرفتند.

توحید صفاتی، بیان­گر رابطه صفات ثبوتی حقیقی با ذات الهی است و در آن سه دیدگاه عمده مطرح است: زیادت صفات بر ذات (دیدگاه اشاعره)، نیابت ذات الهی از صفات (دیدگاه معتزله) و عینیت صفات با ذات الهی (دیدگاه امامیه). امیرالمؤمنین(ع) در خطبه اول نهج­البلاغه، کمال اخلاص را نفی صفات از ذات الهی می­داند: «کَمَالُ الْإِخْلَاصِ لَهُ نَفْی الصِّفَاتِ عَنْهُ». تفسیرهای متعددی در تبیین این روایت، عرضه شده است. نوشتار حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با هدف تحلیل و ارزیابی آموزه «نفی صفات» در نهج­البلاغه به بررسی این مسئله در اندیشه ابن­میثم بحرانی پرداخته است. از رهگذر این جستار مشخص می­شود که ابن‌میثم بحرانی در حوزه هستی­شناسی، نظریه نفی صفات حقیقی الهی را پذیرفته و آن را با فرهنگ دینی به‌ویژه فرهنگ نهج­البلاغه هماهنگ می­داند و در حوزه معرفت­شناسی، صفات الهی را اعتبارات عقلی می­داند. اعتبارات عقلی در اندیشه ابن‌میثم، برگرفته از نظام فلسفی سهروردی است و بیانگر مفاهیم ذهنی صرف در مقابل مفاهیم ماهوی است. در دیدگاه ابن­میثم میان مفاهیم منطقی و مفاهیم فلسفی خلط گردیده و صفات الهی در شمار مفاهیم منطقی قلمداد شده است.

طاعت خداوند و رشد و تعالی به سوی حق مسبوق به معرفت به او و شناخت اسماء و صفات اوست. می­توان گفت کمال معرفت، معرفت کامل (خداوند) است. اصل وجود خداوند برای غالب انسان ها امری مقبول است و لکن آنچه باعث اختلاف بنیادین میان خداباوران گشته­است تفاوت آنها در تلقی از پروردگار می­باشد که منجر به ظهور مکاتب و مذاهب متنوع شده­است لذا در نهج­البلاغه بیش از اثبات وجود خدا بحث از اسماء و صفات الهی است. نظام اسماء و صفات الهی در نهج­البلاغه که منشأ آرای گوناگون اندیشمندان مسلمان شده­است، دارای شاخصه هایی است که بر محور معارف توحیدی در هر سه مرتبه ذات و صفات و افعال می­باشد که اگر درست درک شوند خداباوران را به اخلاص در توحید نائل می­سازد. شاخصه های این نظام عبارتند از: نفی صفات از ذات ، اثبات بلاتشبیه صفات، امکان شناخت و راه­های آن... می­باشد. روش این مقاله تحلیلی توصیفی است.

کتاب منهج السلف فی فهم النصوص بین النظریه و التطبیق توسط محمد بن سید علوی مالکی حسنی به رشته تحریر در آمده است. همانا دینی که مورد قبول خداوند و نزد وی می باشد فقط اسلام است و دین اسلام و پیامبر اکرم (ص) تمام پیروان این دین را به مودت و محبت و برادری و عدم تفرقه و اختلاف دعوت کرده است و اختلاف و تفرقه را از طرف شیطان بیان می دارد. نویسنده در این کتاب درصدد بیان این است که روش قدما و پیروان این دین منتخب الهی را از همان صدر اسلام را بشناساند. این کتاب شامل مقدمه و چهار قسمت می باشد. موضوعات این اقسام عبارتند از: قسم اول مباحثی را در میدان عقیده مطرح می نماید. در قسم دوم به بحث و بررسی در میدان نبوت می پردازد. در قسم سوم مباحثی از فقه قرآن و سنت را مطرح می نماید. قسم چهارم به بحث و بررسی در میدان بدعت پرداخته است. نویسنده در پایان بیان می دارد که خداوند در قرآن می فرماید مسلمانان باید به ریسمان الهی چنگ بزنند و دست از تفرقه و اختلاف بردارند و حتی بسیاری از احادیث نبوی به وحدت و اتحاد و برادری و برابری بین تمام مسلمانان سفارش کرده اند, لذا سوال اینجاست که خداوند و پیامبرش با آن همه سفارش به وحدت و اتحاد چرا فرقه وهابیت به هر بهانه واهی به تفرقه و اختلاف و حتی ارتداد بقیه مسلمین دامن می زنند؟

کتاب التجسیم و المجسمة و حقیقة عقیدة السلف فی الصفات الإلهیة توسط عبدالفتاح بن صالح قدیش الیافعی به رشته تحریر در آمده است. در امت اسلامی از قدیم و همچنین در حال حاضر عده ای قائل به تجسیم در حق خداوند متعال هستند و با این عقیده قدر و منزلت خداوند متعال را کوچک می شمارند. مؤلف اثر حاضر درصدد است تا به بیان حقیقت عقیده سلف صالح در صفات خداوند متعال، مخصوصا در مسئله تجسیم و لوازم آن بپردازد و آنچه را که تابع آن از مسائل در تجسیم می باشد را بیان دارد. و عقیده سلف در تنزیه خداوند متعال از جسمیت و لوازم آن را به اثبات برساند. این کتاب شامل مقدمه و تمهیدیه ای است که به تعریف معنای جسم از لحاظ لغوی و اصطلاحی و تحریر محل بحث پرداخته و پس از آن شش فصل ، یک خلاصه و ختام آورده است. در فصل اول به ذکر اقوال ائمه اهل سنت در منزه دانستن خدا از جسمیت و لوازم جسمیت پرداخته است. فصل دوم به عقیده تجسیم در ادله سلف از نظر نقلی و عقلی می پردزاد. فصل سوم اقوال بین عقیده تجسیم و تفویض و تأویل با نصوص وهمی و خیالی تجسیم را بررسی کرده است. فصل چهارم به ذکر چگونگی ورود عقیده تجسیم بر عقائد امت اسلامی می پردازد. فصل پنجم ذکر بعضی از مجسمه و بعضی از کسانی که در زمره معتقدین به تجسیم هستند می باشد. فصل ششم در حکم تجسیم و مجسمه است. مؤلف پس از بررسی مسئله تجسیم و مجسمه به این نتیجه رسیده که خداوند متعال منزه از چنین اوصاف واهی و خرافی می باشد و حقیقت عقیده سلف صالح در صدر اسلام اینچنین نبوده که آنان قائل به عقیده تجسیم نسبت به ساحت باری تعالی باشند و آنان ساحت مقدس ربوی را از چنین اوصافی منزه می دانستند هر چند سلفیون معاصر معتقد به تجسیم که خود را از اتباع سلف صالح صدر اسلام می دانند در رابطه با آنان این ادعا را می کنند.

کتاب «تمییز فی بیان ان مذهب الاشاعره لیس علی مذهب السلف العزیز» کتابی است در رد و نقد کتاب: «اهل السنه الاشاعره» که در آن کتاب نویسنده اشاعره را بسیار مدح و ستایش می کند و مذهب حق را مذهب اشاعره می داند. نویسنده در مقدمه کتاب می نویسد که اتفاقا اشاعره مذهبی است که دخیل و وابسته به اسلام است و مجرد گفتن مذهب اشعری یک بدعت است بلکه باید گفت مذهب سلف صالح اصحاب النبی. مصنف عقائد اشاعره را فاسد و باطل می داند و در کتاب حاضر تلاش می کند که با مبانی خود این را به اثبات برساند. مصنف در این کتاب نسبتا قطور مهمترین عقائد اشاعره را ذکر و در رد آن دلائل زیادی از علمای گذشته ذکر می کند. کتاب در حقیقت نقد سلفیه بر اشاعره است.