جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در ردیابی تکامل طولانی فلسفی فردریش فون شلینگ، جان لاگلند به ویژه جدایی او از ایده آلیسم آلمانی و واکنش او را در زندگی بعدی علیه هگل بررسی می کند. او استدلال می‌کند که این داستان فراتر از خود واقعیت‌ها ارتباط دارد و در مورد جهت‌گیری فلسفه در قرن اول دوره مدرن بسیار توضیح می‌دهد. توسعه شلینگ اساساً به مسائل مربوط به آزادی و خلقت انسان معطوف شد. شلینگ به دنبال اختلاف شدید با دوست قدیمی خود هگل بر سر پدیدارشناسی در سال 1807، مقاله ای کوتاه اما درخشان در مورد آزادی انسان در سال 1809 نوشت و پس از آن هرگز کلمه دیگری منتشر نکرد. شلینگ در دهه های باقی مانده از زندگی خود (متوفی 1854) در جهتی فزاینده محافظه کارانه و مسیحی توسعه یافت و به رابطه بین مسیحیت و متافیزیک مشغول بود. او در سخنرانی‌های متعدد و آثار منتشرنشده، به آنچه به‌عنوان غرور و تصنع عقل‌گرایی هگلی می‌دید حمله کرد. با این حال، راهی که شلینگ در برابر آن هشدار داد، راهی بود که فلسفه در نهایت در پیش گرفت. شلینگ مصمم بود نشان دهد که فلسفه (به ویژه هستی شناسی) چگونه مسیحیت را تبیین می کند و توضیح می دهد، و اینکه هر دو توسط عقل گرایی مدرن آسیب دیده اند. اما رهبران مارکسیستی هگل که در سخنرانی‌های بعدی او شرکت کردند، به تمسخر گرفتند و هگلیسم پیروز شد. این یک مطالعه زیبا نوشته شده و جذاب در تاریخ ایده های یک فیلسوف در طرف بازنده است.