جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عبدالرحمان جامی شاعر و نویسندۀ نام‌آور قرن نهم هجری است که درواقع خاتم‌الشعرای بزرگ پارسی­گو و پس از عهد حافظ، بزرگ‌ترین شاعر شمرده­شده­است. جامی شاعری صوفی­مسلکی است که اصطلاحات صوفیه را در شعر و نثر خود به­کاربرده و در بهارستان، نمونه‌های افکار عرفانی خوب و فراوان از او یافت­می‌شود. جامی این افکار را بیشتر در ضمن داستان‌های کوتاه بیان­کرده­است. جامی در سراسر بهارستان، هدف و غرض اصلی خود را به‌عنوان یک معلم اخلاق و عرفان ازیادنمی‌برد و به خوانندگان عرفان و اخلاق می‌آموزد و در خلال حکایات، عقاید عرفانی خود را بیان­کرده و در موارد مختلف، غیرمستقیم به تعلیم پرداخته­است. جامی همچون بسیاری از عرفا هدف اصلی از طی مراحل تربیتی عرفانی یا سیر منازل سلوک را که از توبه آغاز و به فنا پایان­می‌یابد، وصول به ذات حق دانسته که غایت هر عارفی است. نویسنده در این پژوهش به شیوۀ توصیفی- تحلیلی و روش کتابخانه‌ای درصدد آن است تا به بررسی بافت بینامتنی تصوّف و عرفان جامی در بهارستان بپردازد و به این پرسش پاسخ­دهد که جامی در بهارستان چگونه از مضامین عرفانی برای بیان مقاصد تعلیمی و اخلاقی خود بهره برده­است؟ با بررسی بهارستان در خصوص اندیشه‌های عرفانی جامی این نتیجه حاصل­می‌شود که جامی به عرفان ایرانی و نظریات شیوخ خراسان دل‌بستگی نشان­داده و از مضامین گستردۀ عرفانی در ضمن حکایات برای ارشاد و راهنمایی و همچنین تعلیم دیگران استفاده­کرده­است.