جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : وظیفه اصلی این پایان نامه تقابل دو مفهوم فلسفی از «زبان و کارکردهای آن» در علم است. اولی که من آن را مفهوم دوگانه می نامم، بر تاریخ و فلسفه علم مسلط بوده است. دو مؤلفه ثنویت وجود دارد: تفکیک «زبان» و «جهان» (اصطلاح اخیر که موضوع فرضی غیرزبانی علم را در بر می گیرد). و این فرض که کارکرد اصلی فلسفی زبان در علم «درباره» بودن جهان است (بنابراین زبان ممکن است «درباره» پدیده های وابسته به ذهن یا حقایق مستقل از ذهن باشد، بسته به اینکه چگونه یک دوگانه جهان را تصور می کند). در بخش اول، من طیف گسترده‌ای از فرمول‌بندی‌های مفهوم دوگانه‌گرایی را بررسی می‌کنم و نشان می‌دهم که تقریباً بر فیلسوفان علم از هر گرایشی تأثیر گذاشته است. من استدلال می‌کنم که دوآلیسم زبان/جهان بدون توجیه پیش‌فرض شده است، و (علاوه بر غیرقابل قبول بودن) به عنوان یک تز فلسفی توسعه نیافته باقی مانده است. در پایان قسمت 1، من به مجموعه ای از نشریات پزشکی از اوایل قرن نوزدهم نگاه می کنم که شواهدی از بحران در استفاده از زبان "رسمی" پزشکی هستند - در اینجا به نظر می رسد که زبان به وضوح از موضوع مورد بحث متمایز است. علم توسط خود دانشمندان من از مطالعه موردی استفاده می‌کنم تا استدلال کنم که بحران‌های زبان در علم پیش از توافق امری عادی است، اما هیچ حمایتی از مفهوم دوگانه ارائه نمی‌کند. ابطال دوآلیسم در بخش دوم تلاش شده است، جایی که مفهوم ساخت‌گرایانه از زبان ارائه می‌شود. من با بررسی مطالعات اخیر در تاریخ علم، مطالعات آزمایشگاهی و جامعه شناسی دانش آغاز می کنم. به ویژه، من از «نظریه» گودینگ درباره معناسازی در آزمایش دفاع می‌کنم و استدلال می‌کنم که فلسفه علم به درک بسیار غنی‌تری از زبان نیاز دارد تا آنچه در دوآلیسم یافت می‌شود. مفهومی که من پیشنهاد می‌کنم نشان می‌دهد که زبان یک مرجع یا ابزار نمادین نیست، بلکه منبعی از متافیزیک، مهارت‌ها و فعالیت‌هایی است که دانشمندان به‌وسیله‌ی آن‌ها تجربیات تجربی خود را به طور مشترک درک می‌کنند. کارکردهای زبان که توسط دوگانه‌گرایان اساسی در نظر گرفته می‌شوند (مانند توصیف و مرجع) به‌عنوان کارکردهای ساخته‌شده، محدود به قرارداد و از نظر تاریخی مشروط نشان داده می‌شوند. از آنجایی که زبان جنبه جدایی ناپذیر دانش علمی از کاوشگرانه ترین تا کامل ترین سطوح آن است و از آنجایی که از طریق استفاده از زبان، عاملیت انسان همان دانش و حقایق طبیعی را تشکیل می دهد، نمی توان استدلال خوبی برای ایجاد تمایز متافیزیکی بین زبان و آن وجود داشت. که در علم «درباره» است، یا برای تفکیک دانش از آن چیزی که «دانش» به آن است. در نتیجه ثنویت مردود است. سه وظیفه فرعی این پایان نامه باید ذکر شود. اول، من بحث رئالیسم/ضد واقع گرایی را درگیر می کنم تا نشان دهم که هر دو طرف به شدت بر مفهوم دوگانه گرایی تکیه می کنند. سازه انگاری در مورد زبان، آن طور که به طور سنتی درک می شود، نه رئالیسم است و نه ضد واقع گرایی. دوم، من بر ارزش فلسفی مجموعه‌ای از تحقیقات عمدتاً تاریخی اخیر در مورد جنبه‌های «ادبی» علم تأکید می‌کنم. حتی امروز نیز باید شک و تردید در مورد ارتباط تاریخ با فلسفه علم را مهار کرد. ثالثاً، حوزه‌های جدید تحقیق در فلسفه علم را مورد بحث قرار می‌دهم. برساخت گرایی، که مفهومی فلسفی از زبان بسیار غنی تر از دوگانه انگاری است، موضوعات فلسفی را در کانون توجه قرار می دهد که هنوز در فلسفه علم مورد بررسی قرار نگرفته اند.