جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده دنیا جای ماندن نیست و ما پیوسته در آن به سوی جهانی سیر میکنیم که در آن ثبات و جاودانگی حاکم است. غفلت از حقیقت هویت باطنی دنیا زمینه ای است برای فریفته شدن به زیبایی های صورت و افتادن در دام جلوه های ظاهری آن و دلبستگی به زندگی دنیوی، نتیجه ی عدم شناخت صحیح آن می باشد. دنیای مذموم، اوهام و خیال بافی‏ها، برتری‏طلبی‏ها، افتخار به ثروت، مقام، لقب، تکاثر، تفاخر، زینت، قراردادهای اعتباری وتعلقات و «من» و «ما»هایی است که مانند سراب، واقعیتی ندارد و انسان را از هدف اصلی اش باز می دارد و بارها مورد مذمت قرار گرفته است. از جای دیگر دنیا انسان را فریب نمی دهد، هر دو چهره ی زشت و زیبایی خودش را نشان می دهد، هشدار می دهد، فانی بودنش را اظهار می کند. دنیا راهنما و دوست مشفقی است که هر چه دارد، بی‏پرده به انسان نشان می‏دهد. انسان نیز اگر با بصیرت زندگی کند، دنیا برای او وسیله? تکامل است؛ ولی اگر هدف خلقت را فراموش کند و خود را به وسایل بازی، لهو و لعب مشغول سازد، ضرر کرده است. انسان اگر به دنیا دل ببندد، جاذبه? دنیا او را به سوی خود می‏کشاند تا او را درهم بکوبد و نابود سازد و سپس به صورت زباله دفع کند. ریشه? همه? خطاهاست و دشمنی با آخرت، خواب غفلت، اضطراب، دلبستگی به مقام دنیوی، اِعراض از یاد خدا، محرومیت از معرفت حقیقی، دوستی دنیا است. دوست داشتن دنیا اندوه دائمی، حرص مستمر و امید برآورده نشدنی می آورد. کسی که خواهان آرامش و آسایش در زندگی است، پیوسته باید به یاد حق باشد و این یاد حق، تنها عامل آرامش است که با این زندگی اش به زندگی طیبه تبدیل می شود. انسان می تواند استعدادهای مثبت وجودی خود را شکوفا کرده و تعالی پیدا کند. انسان به وسیله ی علم و ایمان و عمل صالح می تواند رشد پیدا کرده و به کمال نهایی که همین قرب ربوبی است، نایل گردد و این بدون آزمایش در زندگی دنیا و بدون عبادت حاصل نمی شود.