جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این نوشتار نگاهى گذرا به برخى از مباحث جامعه‏شناسى خانواده دارد. موضوعات در این مقاله عبارتند از: تعریف خانواده، شکل‏گیرى خانواده، انواع خانواده، انواع ازدواج، مقام زن، والدین، فرزندان حفظ کیان خانواده و معیارهاى انتخاب خانواده. در تعریف خانواده، نویسنده به خانواده گسترده متمایل است و در بحث شکل‏گیرى خانواده، هرج و مرج جنسى را باور ندارد. خانواده چند همسرى، مرکب، زن سالار، گسترده از شکل‏هاى خانواده خوانده شده است و ازدواج ربایشى، اسارتى، معامله‏اى، موقت، شغار، مبادله‏اى، امانى، گروهى، معاوضى و ارثى ذیل عنوان انواع ازدواج آمده است. معیارهاى انتخاب همسر ایمان، پاکدامنى، شایستگى، آرامش‏بخشى، خوش زبانى، تناسب سنى و تواضع معرفى شده است.

این مقاله با هدف تبیین دنیاگرایی ـ به عنوان یک آسیب فرهنگی ـ از دیدگاه قرآن کریم به رشتة تحریر در آمده تا برنامه ریزان فرهنگی بر اساس آن به بررسی وضعیت موجود و برنامه ریزی برای دستیابی به وضعیت مطلوب بپردازد. پس از یادکرد برخی از مبانی مهندسی فرهنگ، نخست به تفاوت «دنیاداری» و «دنیاگرایی» اشاره شده و سپس «دنیاداری» و «دنیاگرایی» در سه لایة «نگرش»، «ارزش» و «رفتار» از دیدگاه قرآن کریم به همراه شاخص های قرآنی دنیاگرایی گزارش شده است. نویسنده معتقد است اگر در جامعه ای نگرش دنیاگرایانه گسترش یابد، این نگرش اغلب سبب ترویج ارزش های دنیاگرایانه و در نهایت رفتار دنیاگرایانه خواهد شد، که این گونه رفتارها نیز به نوبة خود به تعمیق نگرش دنیاگرایی در جامعه منجر می گردد.

در قرآن کریم فرازهایی از سرگذشت و عملکرد اقوام پیشین بیان شده است که مهم‌ترین آنها، داستان موسی و بنی‌اسرائیل است. این داستان حاوی آموزه‌های تربیتی عدیده‌ای است و نکات ارزشمندی در زمینه تربیت دارد. یکی از مباحث مهم در امر تربیت، روش‌های تربیت است. از این رو شناخت جایگاه هر روش، سهم بسزایی در موفقیت مربی دارد و بدون چنین شناختی، نیل به نتایج مورد نظر با مشکلات فراوان و چالش‌های جدی روبرو خواهد شد. در این نوشتار برخی از روش‌های تربیت بر اساس داستان موسی و قوم بنی‌اسرائیل در قرآن مورد بحث قرار گرفته است.

بی گمان يكی از مهمترين نيازهای آدمی، نياز به رزق و روزی است؛ ازاين رو، ادامه زندگی بشر، منهای برآورده شدنِ اين نيازش امكان پذير به نظر نمی رسد. بنابراين، خدای سبحان كه به همه چيز آگاه است، روزی رسانی را عهده دار گرديده و در قـرآن كـريم تضـمين روزی هـا را وعـده داده است؛ همين وعده الهی سبب شده تا برخی آن را حق واجبی ازآنِ خودشـان بـر عهـده خداونـد تلقی نمايند! تأمل در چنين نگرشی، بطلان آن را از آن جهت اعلام می دارد كه مفهـوم واجـب و وجوب تنها درمورد عناصری صادق خواهد بود كه نفوذ زيان در وجودشان قابـل تصـور بـوده و مجازاتشان ممكن باشد؛ در حالی كه وجود خداوند از چنين كاستی ها و ضـعف هـايی مبرّاسـت؛ انديشه بيشتر در فلسفه صدور اين وعده، عبـث ناپـذيری و هـدفدار بـودنِ آن را_ همچـون سـاير افعال باری تعالی_ به اثبات رسانده و مفهومی توحيدی را ازآن به دست می دهد.

اسلام دین رحمت است ولی عده ای آن را به خشونت متهم کرده اند. یکی از وجوه این اتهام، کثرت استعمال واژه عذاب در قرآن کریم است. در قرآن کریم واژه عذاب، 1. برای هشدار، به عنوان سنت انذاری خداوند ؛ 2. تبیین گناهان منجر به انواع عذاب در عالم آخرت 3. بیان برخی عذاب های دنیوی، به کار رفته است. قسمت اصلی آیات عذاب، مربوط به کیفرهای عالم آخرت و در مورد کافران، مشرکان و ... است. قسمت دیگر محکومیت عذاب حاکمان ستمگر است. و بخش دیگر نوعی عذاب معقول و متناسب برای کیفر افراد خاطی و جلوگیری از ترغیب دیگران به گناه و تأمین امنیت جامعه است. این نوشتار از نوع پژوهش های بنیادی است و به روش کتابخانه ای به توصیف و تحلیل آیات قرآن که در بردارنده ی واژه عذاب هستند، پرداخته و نشان داده که نظام تنبیه در قرآن، قانونمند و هدفدار است.

پس از رحلت پیامبر‌اکرم (ص)، امام علی(ع) و پس از وی دیگر ائمه اهل‌بیت(ع) به حفظ، احیا و آموزش سنّت نبوی، که همان تفسیر و تبیین و تعلیم قرآن‌کریم و تبلیغ معارف و احکام آن بود، همّت گماردند و در این‌باره اقدامات لازم را انجام دادند که پاره‌ای از مهمترین آنها عبارت است از: دعوت و فراخوان عمومی برای پرسش از تفسیر قرآن؛ که طی آن از همه‌ی مردم دعوت شد تا از امام(ع) در باره‌ی تفسیر قرآن پرسش کنند، برگزاری جلسات آموزش قرآن و تفسیر؛ که وقت معیّنی داشت و مردم نزد امام علی(ع) گرد می‌‌آمدند و ایشان فقه و قرآن به آنان می‌آموخت. این روش توسط دیگر امامان معصوم (ع) بخصوص امام باقر و امام صادق(ع) نیز در قالب مجالس عمومی و خصوصی استمرار یافت، پاسخ‌گویی روشنگرانه به سؤالات؛ در پی اعلان عمومی ائمه‌ی اهل‌بیت(ع) برای پرسش در باره‌ی معانی قرآن و معارف و احکام آن، عدّه‌ی زیادی به ائمه‌‌ی اهل‌بیت(ع) روی آوردند و به طرح سؤالات خود نزد ایشان پرداختند. بخش زیادی از روایات اهل‌بیت(ع) به پاسخ سؤال پرسش‌کنندگان اختصاص یافته است.تربیت شاگردان مفسّر و دانشمنددر حوزه‌های مختلف تفسیر معارف و احکام قرآن، اقدام دیگر ائمه(ع) بود. برخی از آنان به عنوان مفسّر شهرت دارند. برخی نیز روایات تفسیری قابل توجّهی از ائمه(ع) اهل‌بیت(ع) روایت کرده‌اند. وجه دیگری از سیره‌ی امامان(ع) در آموزش تفسیر نبوی، بیان مبانی تفسیر صحیح است. به این ترتیب ائمه(ع) یک نظام آموزشی جامع و تأثیرگذار پی‌ریزی کردند که حاصل آن حفظ اسلام در میان بحران‌‌های متعدّد اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و رساندن آن به نسل‌های بعدی بوده است. این نظام آموزشی می‌تواند امروز نیز مورد بهره‌برداری قرار گیرد.

پیروی از امام حق و باطل به عنوان دو نماد انسان های تأثیرگذار بر سرنوشت فردی و اجتماعی انسان، در قرآن و روایات مورد تأکید قرار گرفته است. امّت نیز سرنوشت دنیوی و اخروی خود را در نسبتی که با این دو الگوی وجودی برمی گزیند، تعیین می کند. امام سیمایی با اقتدار بالای الگوسازی دارد و همۀ جوامع بشری با انواع فرهنگ های دینی و غیر دینی ،دارای چهر های سرنوشت ساز و شخصیت ساز می باشند و استعداد الگوپذیری انسان ها در این میان،ره آورد چگونه شدن انسان را رقم می زند.اما وفای به عقد و پیمان ها و رعایت حقوق و تکالیف است که همراه نظام امامت عادل ،قسط که همان تحقق عدالت در عینیت جامعه است را پدید می آورد. و ظلم در برابر عدل و تبعیض در برابر قسط با چنین چشم اندازی در قرآن کریم نمود می یابد. نگاه آسیب شناسانۀ قرآنی در جهت ارزیابی ارزشی در بارۀ وضعیت اجتماعی زیست انسان،حاصل پژوهش پیش روی می باشد.

ساده‌ترین راه برای یافتن رد پای قرائت حفص از عاصم در ترجمه‌های کهن پارسی، بررسی ترجمه انفرادات حفص می‌باشد . یعنی بررسی ترجمه آیاتی که کلمه یا کلماتی از آن را، حفص به تنهایی به قرائت خاصی خوانده است و سایر قراء به قرائت دیگری خوانده‌اند. بدین ترتیب مشخص می‌شود که آیا مترجم مورد نظر قرائت حفص را مبنای کارش در ترجمه قرار داده یا خیر. با بررسی ترجمه انفرادات حفص در ترجمه‌های مشهور قرون چهارم تا دهم (طبری، کمبریج، تاج التراجم، نسفی، روض الجنان، کشف الاسرار، جلاء الاذهان، مواهب علیه، منهج الصادقین و ترجمه آستان قدس متعلق به مترجمی ناشناس در قرن دهم)، اثبات می‌گردد که مبنای کار مترجمان -که قطعاً بر اساس قرائت رایج آن روزگار در بلاد پارسی زبان بوده است- در قرون یادشده، قرائت حفص از عاصم نبوده است . چراکه از بین 163 مورد ترجمه بررسی شده، ترجمه 144 آیه به روشنی بر مبنای قرائت حفص نبوده و بر اساس قرائت دیگری غیر از حفص است و تنها در 19 مورد ترجمه‌ها بر اساس قرائت حفص است که در این 19 مورد نیز تغییر ترجمه به قرائت حفص توسط مصحّحینِ ترجمه‌های کهن دور از ذهن نیست. از سوی دیگر این تحقیق روشن می‌نماید که بر خلاف تصور برخی از علمای معاصر - که حفص را در قرائتش تابع جمهور مسلمانان می‌پندارند- وی در موارد متعددی از قرائت جمهور تبعیت نکرده است.