جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: خدای خالق شرح مفصلی از تصوری از خدا به عنوان خالق همه چیز معین ارائه می دهد. این مفهوم از یک مفهوم تثبیت شده مانند تومیست، کالوینیست، یا ایده الهیاتی فرآیند دفاع نمی کند، بلکه موضوع باستانی خلقت ex nihilo را به شکلی جدید و متناسب با جهان معاصر توضیح می دهد. بخش اول، توسعه دقیق فلسفی ایده خدا به عنوان خالق از هیچ، است، با این استدلال که راه حل مناسب برای مشکل یک و بسیاری از چنین تصوری را می طلبد. این بخش شامل بررسی دیالکتیکی نظریه های هستی معاصر و کلاسیک است. بخش دوم می‌پرسد چگونه می‌توان نسبت به نوع خدایی که قبلاً توضیح داده شد، شناخت داشت. با تجربه، قیاس و دیالکتیک سروکار دارد. بخش سوم، مفهوم توسعه‌یافته در بخش اول را در مورد مفاهیم بنیادین دینی مانند موضوع عبادت، ماهیت دین، و اعمال زندگی دینی خصوصی و عمومی به کار می‌گیرد. نظریه‌های برخاسته از مفهوم خلقت بدون هیچ دلیلی را برای تفسیر نگرانی مذهبی، تبدیل، ایمان، یقین، تنهایی، سعادت، خدمت، عبادت، مشیت، بشارت، فداکاری، آشتی، برادری، انضباط، ادغام عمومی و خصوصی ارائه می‌کند. دین نسبت به سایر ابعاد زندگی، آزادی، عشق و شکوه. اگرچه این زبان از سنت مسیحی نشأت می‌گیرد و رشته‌ای ارتدکس از آن دین را بیان می‌کند، اما این بحث در سراسر نگرانی‌های بسیاری از ادیان جهانی وجود دارد. رابرت کامینگز نویل، استاد فلسفه، دین و الهیات در دانشگاه بوستون و رئیس دانشکده الهیات است. او نویسنده کتاب پشت نقاب های خدا: مقاله ای در باب الهیات تطبیقی ​​است. لبخند پیوریتان: نگاهی به بازتاب اخلاقی. بازسازی تفکر؛ بازیابی اندازه: تفسیر و ماهیت; تائو و دایمون؛ و A Theology Primer، همه توسط SUNY Press منتشر شده است.

فهم صفات الهی و تبیین دقیق معنای آن‌ها، همواره یکی از چالش‌های متفکران اسلامی‌‌بوده است. ملاصدرا با تفکیک میان مفهوم و مصداق، در صدد ارائه روشی برای فهم صفات الهی است که در عین تأکید بر شناخت پذیر بودن صفات الهی، منجر به یکسان انگاری صفات خداوند و مخلوقات نشود. ازنظر ملاصدرا همان‌گونه که وجود یک حقیقت واحد است که در همة اشیا سریان دارد، صفات حقیقی خداوند یعنی علم و قدرت و حیات و اراده نیز به مانند وجود هستند به‌این معنا که یک علم و قدرت و حیات و اراده داریم که در همة اشیا سریان دارند. او در برخی واژه‌های خود، ترادف مفهومی‌‌صفات الهی را انکار می‌کند و در برخی دیگر،‌این ترادف مفهومی‌‌را قبول کرده است؛‌ این اختلاف در بین کلمات ملاصدرا به سبب مقام احدیت و واحدیت خداوند متعال است. از نظر ملاصدرا در صفات خبریة خداوند متعال، باید به روح معنا توجه کرد.‌ این روش که روش راسخین در علم است، سبب تاویل معنای ‌آیات قرآن نبوده و منافاتی با ظاهر‌ آیه ندارد بلکه درواقع تکمیلی بر معنای ظاهری است.

این رساله تحصیلی که متعاقبا با عنوان «موقفُ الرَّازي من مسائِلِ الإيمان والأسماء والأحكام - عرضٌ ونقْدٌ» به صورت کتاب چاپ شده، از موضع اندیشه سلفی و قرائت وهابیت به نقد «تفسیر کبیر» و اندیشه فخر رازی و اشاعره پرداخته است.

ترجمه ماشینی: طبق خداشناسی سنتی غربی ، خدا تا درجه اعلی بزرگ (یا دارای کمال مطلق) است. به صراحت ، گفته می شود که خداوند دارای ویژگی های الهی زیر است: قدرت مطلق ، دانایی همه جانبه و خیرخواهی مطلق. در این مقاله ، من سه پازل در مورد این تصور از یک موجود اعلی و عظیم (یا دارای کمال مطلق) ارائه می دهم. اولین پازل درباره همه دانایی (علم مطلق الهی ) نشان می دهد که این ویژگی الهی ناسازگار است. پازل دوم در مورد همه کاره بودن و قدرت مطلق الهی نشان می دهد که این صفات الهی از نظر منطقی ناسازگار هستند. پازل سوم درباره عقلانیت و قدرت مطلق الهی نشان می دهد که این صفات الهی از نظر منطقی ناسازگار هستند.

این کتاب درباره اثبات صفات خبری برای خدواند بدون تاویل و به معنای ظاهری آن است. دیدگاهی که از صفاتیه متقدم و اهل حدیث آغاز و توسط ابن تیمیه بازخوانی و توسط سلفیه معاصر و وهابیت تاکید و تثبیت گردید. در طرف مقابل، امامیه، معتزله و اشاعره (متاخر)، آنهارا در غیر معنی ظاهری و لغوی بکار می برند. از دیدگاه امامیه، اینگونه عبارات سمعی، به لحاظ هستی‌شناختی، صفت نبوده، و به لحاظ معناشناختی بر امر دیگری دلالت دارد. یعنی از هردو جنبه هستی شناختی و معناشناختی نفی می گردد. در حالیکه از دیدگاه صفاتیه، این ها صفت بوده و از نظر هستی شناختی تثبیت می شود، و از حیث معناشناختی، برای گریز از افتادن به دام تشبیه (بلکه تجسیم) با نظریه تفویض (واگذاشتن معنا و مراد از این صفات، توقف و سکوت) توجیه می شود.

دراین مقاله، نویسنده، دیدگاه سلفی را، درباره صفات خبری عموما و دو صفت «ضحک» و «تعجب» خصوصا، بازتاب داده و بر اثبات آن به معنای ظاهری و بدون تاویل، پافشاری کرده، و رای ظاهرگرایان صفاتیه و اهل حدیث و ابن تیمیه را تایید و شبهات را به زعم خود توجیه نموده است.

کتاب التمهید فی شرح معالم العدل و التوحید، تألیف المؤیدبالله یحیی بن حمزه علوی، امام زیدیان در قرن هشتم، کتابی است به زبان عربی با موضوع کلام اسلامی. نویسنده در این اثر به مباحث مختلف کلامی پرداخته و ردیه‎هایی بر معتزله، اشاعره و شیعه اثنا‎عشریه دارد. اختلافات عقیدتی او با شیعیان دوازده‎امامی در این کتاب، در دلیل عقلی اثنا‎عشریه بر وجوب اطاعت از امام و وجوب عصمتش و احاطه وی بر تمامی علوم است. این اثر به تحقیق هشام حنفی سید رسیده است. کتاب دارای دو بخش است. بخش اول دارای مقدمه محقق و محتوای مطالب در پنج باب (بخش) است. نویسنده در بخش دوم، محتوای مطالب را از باب ششم تا دهم، ادامه می‎دهد. یحیی بن حمزه، در آغاز کتاب، پنج وجه بر برتری علم کلام بر سایر علوم می‎آورد: اول: اینکه غرض از این علم، شناخت خداست و بدون شک او اشرف معلومات است؛ دوم: قوت و وثاقت ادله این علم؛ سوم: شدت احتیاج به آن؛ چون سعادت، اهم مطالب و اجل مقاصد ا نسان است؛ چهارم: احتیاج سایر علوم به این علم؛ پنجم: خساست ضد این علم و اینکه شرف الشیء یسفتاد من خساسة ضده. این کتاب از اهم مؤلفات امام یحیی بن حمزه علوی است. وی خلاصه‎ای از اندیشه‎ها و آرای فکری و کلامی‎اش را در آن ارائه کرده است. یحیی بن حمزه از ائمه زیدیه در قرن هشتم هجری و مرجع آرای کلامی آنان است. این اثر تمام مسائل کلامی و عقیدتی اسلامی را علاوه بر پاسخ به شبهاتی که ملحدان و مشککان در عقاید اسلامی وارد می‎کنند، داراست. دیدگاه‎های یحیی بن حمزه در این کتاب، حول تجزیه و تحلیل تمام نظرات در مسائل اعتقادی با روایت کلیه شواهد و سپس نقد و سنجش میان آنها به‎صورت روشمند، دور می‎زند. نخستین چیزی که توجه خواننده را در روش امام یحیی بن حمزه به خودش جلب کرده و تحسینش را برمی‎انگیزد، تقسیم و دسته‎بندی نیکوی او از مطالب به‎صورتی دقیق و مفصل است. این کتاب در ده باب نوشته شده؛ نویسنده در باب اول، از وجوب نظر (نگاه دقیق) سخن گفته و در باب دوم، درباره ادله اثبات صانع صحبت کرده است. وی باب سوم را به دو بخش تقسیم کرده: در بخش اولش، به پاسخ بیگانگان از اسلام (خارجین از اسلام) مانند فلاسفه و صائبه و طبائعیه و بت‎پرستان و دوگانه‎پرستان (ثنویان) و مجوس و باطنیه و مسیحیان پرداخته و در بخش دوم، بر مخالفین از اهل قبله (مخالفانِ مسلمان) مانند نظام و کعبی و صیمری پاسخ گفته و پس از آن به بحث از خلق افعال عباد، پرداخته است. او در این قسمت، عدل را اثبات کرده و ادله و شواهدی را بر این ارائه می‎کند که بندگان خودشان افعالشان را ایجاد می‎کنند و خودشان مؤثر در آن هستند. یحیی، در باب چهارم، از صفات الهی مانند قدرت و علم و حیات و سمع و بصر و ادراک و ارداه و کلام صبحت می‎کند و در باب پنجم، از صفات سلبیه‎ ذات الهی؛ او در این قسمت، جسم و عرض بودن و متعلقات این دو را از خدا نفی می‎کند. همچنین جوهر بودن، متحیّز بودن، در جهت بودن (قابل اشاره بودن)، الم (ناراحتی)، لذت و دیده ‎شدن با چشم را از خدا نفی می‎نماید و پس از آن از اسامی الله و کیفیت اجرای این اسامی بر او صحبت می‎کند. با پایان یافتن مباحث فصل پنجم، جلد اول کتاب نیز به پایان می‎رسد. یحیی بن حمزه در بخش دوم، مباحث کتاب را از باب ششم شروع می‎کند؛ وی در ا ین باب، افعال الهی و حسن و قبح عقلی را مطرح می‎نماید. او در باب هفتم، از نبوات و وجوب بعثت پیامبر و عصمت او سخن می‎گوید و سپس از پیامبری محمد مصطفی(ص). وی شبهات منکرین پیامبری آن حضرت(ص) را رد می‎نماید و پس از آن به سراغ مطرح کردن بحث معاد در باب هشتم می‎رود. معاد اخروی و چگونگی نابودی اجسام و صحت اعاده آن و رد شبهات منکرین معاد، از مباحث باب هشتم است. او در ادامه این باب، از اثبات عذاب قبر و امور سمعی متعلق به آخرت مانند میزان و صراط و نشر صحف نیز صحبت می‎کند. نهمین باب، به بحث از وعد و وعید و استحقاق ثواب و عقاب و صفت این دو و خلود و شفاعت اختصاص دارد. پایان‎بخش مطالب باب نهم، سخن از اسماء و احکام و حقیقت کفر و ایمان است. نویسنده در میان طرح این مباحث، از تکفیر هریک از مجبره و مشبهه توسط معتزله می‎‎گوید. در این بخش، همچنین بیان می‎گردد که مرتکب گناه کبیره از اهل نماز، مؤمن نیست (چنان‎که مرجئه بدان معتقدند). همچنین کافر (چنان‎که خوارج می‎گویند) و منافق (به اعتقاد حسن بصری) هم نیست، بلکه صرفا می‎توان وی را فاسق نامید و گفت او دارای منزلتی بین المنزلتین است. دهمین باب کتاب که آخرین باب آن نیز هست، درباره امامت است. یحیی بن زید در این بخش به برخی از معتقدات شیعیان اثنا‎عشری در باب امامت مبنی بر وجوب عقلی امامت، عصمت امام و احاطه‎اش به تمامی علوم و همچنین بر اعتقاد معتزله مبنی بر قول به اختیار در امامت، ایراد گرفته و سعی در ابطال آن دارد. وی سپس از احکام متعلق به دارالکفر و دارالفسق و دارالاسلام سخن گفته و کیفیت معامله با کفار را بیان می‎دارد؛ او آنان را در به دو بخش دسته‎بندی می‎کند: بندگان اوثان و اصنام (بت‎ها) و نیران (آتش‎پرستان) و یهود و نصاری که به شریعت اسلام نزدیکند و پیامبران و کتاب‎هایی بر آنان نازل شده است. یحیی، در پایان، از حکم اقامت در دارالکفر و زمان وجوب انتقال از آن صحبت می‎کند.