جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیدهپیامبر(رحمه للعالمین) به عنوان آخرین فرستاده خداوند درزمین، دین اسلام را کاملترین دین و علی (علیه السلام) را جانشین و وصی بعد از خود معرفی می نماید ، که بعد از آن احکام دینی توسط ایشان اجرا گردد.اما گروهی که از ابتدای رسالت پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) از پذیرفتن دین اسلام سر باز زده بودند اسلام را به ظاهر پذیرفته و منتظر بودند تا بعد از رحلت ایشان حاکمیت جامعه اسلامی را برعهده بگیرند.به همین دلیل باآن همه سفارش پیامبرکه فرمودند:" من ازمیان شما می روم اما دو چیز گرانبها را می گذارم کتاب خدا واهل بیتم را مادامیکه به این دو متمسک شوید هرگز گمراه نمی‏شوید." از هردو فاصله گرفتند.چهره‌های مشهور بنی امیه در زمان حضرت امیر(علیه السلام) از بیعت با ایشان سرباز زدند و به این ترتیب جامعه عرب که زندگیشان با مادیات دنیایی رقم می خورد بادنیا پرستان و پایه گذاران حزب اموی همراه شدند وجامعه ای که توسط پیامبر از جاهلیت نجات یافته بود دوباره به زمان قبل خود بازگشت و درهای ورودی انحرافات بنی امیه و مقابله با خاندان پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) و راههای نفوذ آنها به حکومت باز شد.آنچه در این پایان نامه مورد بررسی قرار گرفته است پیش بینی های زیبای حضرت در خصوصفتنه ها، انحرافات، ستم ها و سیاستهای این حکومت در طی83 سال بعداز شهادت حضرت و ادامه داشتن آن در زمان ظهور امام منتظر در آخر الزمان می باشد . درفصل اول علل نفوذ و حاکمیت اجتماعی بنی امیه ، از زبان حضرت و بازگشت مجدد آنها به دوران جاهلیت که با سرپیچی از فرامین پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم)و غصب خلافت توانستند باعث نفوذ اجتماعی و حاکمیت سلسله اموی شوند.در فصل دوم نگرانی حضرت از تاثیر دستاوردهای حکومت بنی امیه واوصاف حکومتی آنها در جامعه آن روز که با فتنه هایی آغاز شدودر آینده نیز مسلمانان با آن روبه رو شدند. درفصل سوم بررسی ریشه های انحراف بنی امیه و علل سیر و سقوط ارتجاعی آنها و در فصل پایانی بیان امیر مومنان(علیه السلام) درخصوص خروج سفیانی است و زیبایی کلام حضرت در این است که ایشان ظهور امام منجی درآخر الزمان را با خروج سفیانی بیان نموده و سفیانی را از نسل بنی امیه معرفی می نماید . ان شاءالله که این پایان نامه بتواند راهی برای هادیان راه حق و حقوق از دست رفته اهل بیت(علیهم السلام)در طول تاریخ را بیان کرده باشد.و من الله التوفیق

بررسی مقایسه‌ای دوران حاکمیت پیامبر اسلام‌(ص) و سه خلیفه نخستین (ابو بکر، عمر و عثمان) به ویژه در حوزه سیاسی و اقتصادی و نشان دادن شباهت‌ها و تفاوت‌ها در روش و منش شخصی و حکومتی این سه خلیفه با پیامبر اسلام(ص)، می تواندشناخت جامعی از سال‌های آغازین حیات اسلام به ویژه در دو حوزه فوق الذکر به دست دهدونشان می‌دهد عوامل مذکور تا چه حد در زاویه گرفتن یا پای بندی خلفا به سیره و روش آورنده این دین الهی نقش داشته است.ضمن اینکه روشن می سازد موضوع مذکور منشاٌ چه حوادث و اتفاقاتی در سال‌های بعد شده و در نهایت جامعه اسلامی آن روزگار بر اثر اتخاذ سیاست‌های سیاسی، اقتصادی و عملکرد‌حاکمان، دست خوش چه نوع تحولاتی شده است

جریان های سیاسی عثمانیه و شیعه که پس از مرگ عثمان در سال 35 ه شکل گرفتند در قرون نخستین اسلامی به عنوان افکار غالب و تاثیرگذار در جامعه اسلامی، ادامه حیات دادند. تقابل این دو جریان سیاسی که به تدریج به دو جریان اعتقادی تبدیل شدند، سبب شد تا این جریان ها از تغییرات یکدیگر متاثر شوند. از سوی دیگر ظهور نظریه «تربیع» در قرن دوم هجری و اوج گیری آن در قرن سوم هجری موجب گردید تا تفکر عثمانیه رو به افول رود و در برابر آن پیروان سیاسی تفکر شیعی رشد یافتند. این مقاله کوشیده است با استناد به منابع نزدیک به دو قرن نخست هجری، این تحول را با رویکردی تاریخی مورد بررسی قرار دهد.

یکی از اقدامات عمر تعیین افرادی از صحابة قریش به منظور خلافت بود. وی شش تن از مهاجران را در شورای خلافت قرار داد و اعلام کرد که فقط این افراد شایستگی خلافت رسول الله (ص) را دارند. نکتة درخور توجه و تأمل این است که این افراد، به جز علی (ع)، هم در دوران خلافت عثمان و هم در عهد خلافت علی (ع) تابع خلیفة وقت نبودند و دردسرهای بزرگی برای جانشین رسول خدا (ص) ایجاد می کردند. در این مقاله با روش تحلیلی برآنیم تا دلایل مخالفت های اعضای شورای شش نفره با عثمان و امام علی (ع) را ریشه یابی کنیم. در واقع اقدام خلیفة دوم باعث شد این افراد محبوبیت زیادی در بین عامة مسلمانان پیدا کنند (به واسطة فتوح، غنائم و گسترش قلمرو اسلام در عهد عمر و شکست بیزانسیان و ساسانیان از مسلمانان). به همین دلایل اعضای شورا، به استثنای امام علی (ع)، دچار غرور زیادی شده بودند و تابعیت شان از خلیفة سوم و چهارم، نسبت به خلیفة اول و دوم، کم تر شده بود. اعضای شورا، برخلاف عهد شیخین، حتی یک لحظه هم در عهد عثمان و علی (ع) مطاع این دو خلیفه نبودند و خلیفة مسلمین را هم سطح خویش می دانستند. یکی از جدی ترین مشکلات خلیفة سوم و چهارم زیاده خواهی ها و غرور عبدالرحمن بن عوف، سعد بن ابی وقاص، طلحه و زبیر بود. آن ها در عهد خلیفة سوم فقط به حقوق بالا راضی نبودند و مناصب پراهمیتی می خواستند و در عهد علی (ع) خواهان مستمری بالا و مناصب کلان بودند ولی هر دو را ازدست رفته می دیدند؛ از این رو برای وی مشکل تراشی می کردند